 |
| Δημ.Βιτσώρης |
Οι μοιραίοι
Μες στην υπόγεια την ταβέρνα
μες σε καπνούς και σε βρισιές,
(απάνου εστρίγγλιζε η λατέρνα)
όλη
η παρέα πίναμε εψές,
εψές,
σαν όλα τα βραδάκια,
να
πάνε κάτου τα φαρμάκια.
Σφιγγόταν ο ένας
πλάι στον άλλο
και κάπου εφτυούσε
καταγής,
ω! πόσο βάσανο
μεγάλο
το βάσανο είναι της
ζωής!
Όσο
κι ο νους αν τυραννιέται
άσπρην
ημέρα δε θυμιέται!
(Ήλιε και θάλασσα γαλάζα
και βάθος του άσωτου ουρανού,
ω! της αυγής κροκάτη γάζα
γαρούφαλλα του δειλινού,
λάμπετε-σβήνετε μακριά μας,
χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας!)
Του ενού ο πατέρας
χρόνια δέκα
παράλυτος - ίδιο
στοιχιό
του άλλου κοντόμερη
η γυναίκα
στο σπίτι λιώνει από
χτικιό,
στο Παλαμίδι ο γυιός
του Μάζη
κ' η κόρη του γιαβή
στο Γκάζι.
-Φταίει το ζαβό
το ριζικό μας!
-Φταίει ο θεός
που μας μισεί!
-Φταίει το κεφάλι
το κακό μας!
-Φταίει πρώτ' απ'
όλα το κρασί!
"ποιος
φταίει; Ποιος φταίει;... κανένα στόμα
δεν τόβρε και δεν
τόπε ακόμα.
Έτσι, στην σκοτεινή
ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας
σκυφτοί,
σαν τα σκουλήκια
κάθε φτέρνα
όπου μας εύρει, μας
πατεί:
δειλοί, μοιραίοι κι
άβουλοι αντάμα!
προσμένουμε, ίσως,
κάποιο θάμα!
|
|
Κ. ΒΑΡΝΑΛΗΣ
|
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου