Όλα τα χάσαμε... Γιάννης Ρίτσος

Σαράντης Καραβούζης, μεταξοτυπία σε χαρτί,1999

Όλα τα χάσαμε, ξεχάσαμε - δεν ξέρουμε πια τίποτες…

Και κείνα που ξέραμε: ανωφέλευτα…

Μόνε το πάρε-δώσε εἰναι γιοφύρι να περνά η ζωή

και ν’ ανεμίζη το χρωματιστό φουστάνι της

σάμπως σημαία στους πέντε αγέρηδες

και να φουσκώνουνε τα καραβόπανα

και ν’ αρμενίζουν όλα τα καράβια!.. 

Συνέχεια είναι - αχ, ναι!-συνέχεια δική μας, και σαν ξένη,

κ’ 

η γλώσσα κολλημένη στη σιωπή..-

κ’ είναι μια πράξη τελειωμένη,

κ’ είναι σαν την ακέρια τη φωνή,

που πια δεν έχει ανάγκη να ειπωθή, και μένει…

Σαν ψέμματα ο χαμός κι ο μισεμός κι ο θάνατος

ως να μην ήρθε, να μην έφυγε ποτέ κανείς και τίποτα…

Σωπαίνεις. Τι να πης;.. Θάμμα το θάμμα ο κόσμος 

-κ’ είναι όλα, και τα ξένα, δικά μας!..

Ευλογημένη νάναι η ζωή - κι ο θάνατος ευλογημένος!.. 

Γιάννης Ρίτσος, Οι γερόντισσες κι η θάλασσα 1959

(Ανθ. Η.&Ρ. Αποστολίδη)