Μνήμη... Δ. Κ. Παπακωνσταντίνου

Muramasa Kudo

 

Αγαπηθήκαμε ζεστά κείνο το δείλι

μ’ όλοκληρη την ύπαρξη σε βύθος σκοτεινό.

Στα χέρια μας κρατούσαμε τη γη, τον ουρανό

κι άγρυπνο σύμπαν έτρεμε στα δυο μεστά σου χείλη!..

Μια στης αβύσου το χορό, μια στις κορφές επάνω-

κ’ είπα: στην άκρα πλήρωση, μαζί σου να πεθάνω!..

Απομεσήμερο πυρό… Κόκκινο χώμα…

Τα λόγια βγαίνουν και ματώνουνε το στόμα…

Τώρα, βροχή σπαραχτική κι αρρωστημένη.

Σπασμένος ήλιος. Φως θολό…

Νάξερες πόσο τραγικά σ’ αναπολώ.

Α! πάθος φοβερό, πάθος σκοτεινό, πάθος παρθένο.

Μέρα και νύχτα με τη μνήμη σου πεθαίνω.

Δ. Κ. Παπακωνσταντίνου, περ. Τα Νέα Ελληνικά, τχ.6, Ιούνιος 1952