 |
| Maciej Nowacki |
«...Λοιπόν το στερέωμα είναι αγάπη.
Ποτέ δεν θα πέσει...»
Γυρνώ τραγουδώντας.
Στα πόδια μου σκόνη απ’ όλα τα έθνη. Απ’ όλους
τους πόνους.
Στην κόμη μου στάχτη. Μισανοίγω την πόρτα.
Στο βάθος το τζάκι. Και δίπλα η μητέρα μου.
Τινάζεται όρθια, ξαφνιάζεται, τρέχει.
Διπλώνω τα χέρια μου γύρω στους ώμους της.
Ρίχνω το μέτωπο πάνω στο στήθος της.
«...Δος μου μια τούφα χλόης...
να κοιμηθώ...».
Δος μου τ’ άγιο σου χέρι,
να γράψω ένα ποίημα. Όχι με λέξεις.
Όχι πια λέξεις! Μ’ ένα μου φίλημα.
Πάρε τώρα τα δέκα κουρασμένα μου δάχτυλα,
κρέμασέ τα στον τοίχο να στεγνώσουνε. Κοίταξε.
Στάζουν έρημο, αγέρα, λύπη και θάλασσα.
Νικηφόρος Βρεττάκος, Το βάθος του κόσμου, 1961
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου