Ερωτεύτηκα τα μάτια της... Γιάννης Ευσταθιάδης

Monica Bellucci and Vincent Cassel in L'appartement (1996)

 

Ερωτεύτηκα τα μάτια της.

Τον τρόπο που κοιτά,

σαν ν’ ανακαλύπτει ξανά, με κάθε βλέμμα, τα ήδη γνωστά.

Ερωτεύτηκα τον τρόπο με τον οποίο προφέρει τις λέξεις:

πως χτυπάνε ένρινα τα σύμφωνα,

πως αναπνέουν σαν αναστεναγμός τα φωνήεντά της.

Μα πιο πολύ, τον τρόπο που σωπαίνει.

Εκείνη την αμήχανη παύση που σημαίνει περισσότερα

απ’ όσα λέει.

Τον τρόπο που κλείνει τη χούφτα της.

Τον τρόπο που περπατά

σαν να είναι έτοιμη να πετάξει.

Τον τρόπο που συνοφρυώνεται.

Που επιστρέφει, που διαφωνεί.

Τον τρόπο που στο δέρμα της νυχτώνει.

Ερωτεύτηκα το χαμόγελο.

Την απορία.

Τη διεκδίκηση.

Τη συγκατάβαση.

Εκείνο το μεγάλωμα στα μάτια.

Την κίνηση στ’ αριστερά.

Το ρίξιμο του κεφαλιού στα χέρια.

Τη στιγμιαία ενοχή.

Τη διαρκή ανασφάλεια.

Ερωτεύτηκα τον τρόπο που υπάρχει.

Γιάννης Ευσταθιάδης, Άνθρωποι από λέξεις, εκδ. Μελάνι

Ξυπόλητα όνειρα... Δημήτρης Π. Παπαδίτσας

Pentti Sammallahti

 

Με ξυπόλητα όνειρα μην κάνης παρέα.

Ούτε μ’ επιθυμίες που φοράν λουστρίνια!

Δημήτρης Π. Παπαδίτσας, Ποίηση 1, 1963 

Ένα χαμόγελο... Κωνσταντίνος M. Μάστρακας

Joan Colom, 1960

 

Ο θεός ειν’ ένα χαμόγελο

και δεν αλλάζει.

Αν θες υπάρχει.

Αν δε θες

μπορεί και δεν υπάρχει.

Ακριβώς για να μην αλλάζει τίποτα!

Κωνσταντίνος M. Μάστρακας, Ζώνη Ασφαλείας, εκδ Andy’s

Ο Ήλιος... Οδυσσέας Ελύτης

Ανδρέας Εμπειρίκος, Χώρα Άνδρου

 

Εσείς στεριές και θάλασσες

τ' αμπέλια κι οι χρυσές ελιές

ακούτε τα χαμπέρια μου

μέσα στα μεσημέρια μου

«Σ' όλους τους τόπους κι αν γυρνώ

μόνον ετούτον αγαπώ!»

…

Με τα μικρά χαμίνια του

καβάλα στα δελφίνια του

με τις κοπέλες τις γυμνές

που καίγονται στις αμμουδιές

με τους λοξάτους πετεινούς

και με τα κουκουρίκου του. 

Οδυσσέας Ελύτης, Ο Ήλιος ο Ηλιάτορας, εκδ. Ίκαρος

Τοπίο... Γιώργος Καραντώνης

Πέτρος Μπρούσαλης, 1950

 

Θάλασσα! Δεν ξεχωρίζεις πού σταματά το λίκνισμά της

και πού αρχίζει η απεραντοσύνη τ’ ουρανού.

Ένα κορίτσι έσχισε το φως,

ένα κορίτσι έπαιξε τον ήλιο,

μια μακρινή φωνή απλώνει στο γαλάζιο

ένα χαμόγελο έρωτα στο πρόσωπο της μέρας.

Πήρε ένα δρόμο σάρκας η θύμηση,

μια μυρουδιά πεύκου μες στον σταματημένο αγέρα,

με κείνο το λυγισμένο δέντρο να ζωγραφίζη τον ορίζοντα·

η εποποιία του φωτός στ’ ακίνητα φυλλώματα,

καθώς τα χέρια σου απλώνονταν μες στον καιρό,

καθώς τα χέρια σου απλώνονταν μες στα δικά μου χέρια.

Η μέρα είναι τόσο διάφανη,

που φοβάμαι ότι θα σπάση! 

Γιώργος Καραντώνης, Πεπραγμένα, εκδ. Ποιήματα των φίλων.

Διορθώσεις, ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ τχ. 33

https://diorthoseis.eu/

Το αναγνωστικό... Νικηφόρος Βρεττάκος

Sammy Slabbinck, collage

 

Ήρθες προχτές και μου αντάλλαξες

το παρόν με το μέλλον. Κατάκλυσες

με φως τα τετράδια μου. Τόσος πολύς

ουρανός που περίσσεψε, τι να τον κάνω;

Λογαριάζω να γράψω λοιπόν το Αναγνωστικό της χαράς.

Το «Ήλιος και ζωή» για τ’ αγράμματα παιδιά του αιώνα μου.

                                                                                                  Ένα

βιβλίο – βουνό, να γυρίζουν

στον ήλιο τη μέρα ανάμεσα στ’ άστρα

τη νύχτα οι σελίδες του.

Νικηφόρος Βρεττάκος, Το βάθος του κόσμου, 1961

Αγαπούσε... Μανόλης Αναγνωστάκης

Βασίλης Ζαφείρης

 

Αγαπούσε ακόμη και τον αριθμό

                                                  του τηλεφώνου της.

Μανόλης Αναγνωστάκης, ΥΓ. εκδ. Νεφέλη

Απορία... Δημήτρης Μαρουδάς

Stephen Clough

 

Κι αν δεν μπορείς να κάνης

καινούγρια όνειρα

θαρρείς με τα παλιά

πώς θα τα καταφέρης;

Δημήτρης Μαρουδάς

Διορθώσεις, ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ  τχ15 

https://diorthoseis.eu/

Κάτω από τον ήλιο στο ντάλα μεσημέρι... Cesar Cantoni

Sebastian Kisworo

 

Κάτω από τον ήλιο στο ντάλα μεσημέρι τα παιδιά

παίζουνε στη δημοσιά ποδόσφαιρο.

Με τα στήθη γυμνά και το μέτωπο λούτσα στον ιδρώτα

τρέχουν άτακτά από τη μια ίσαμε την άλλη άκρη.

Τρέχουν – δεν διατυπώνουν ερωτήματα,

δεν εξάγουν συμπεράσματα, δεν πλάθουν μυστικά                                                                                      απόκρυφα.

Η ζωή για τούτα τα παιδιά

είναι τόσο απλή και αδιαφιλονίκητη

όσο και το πέτσινο τόπι που κλωτσάνε.

Αν υπάρχει κάποια αλήθεια, κάποιο αίτημα απόλυτο,

είναι η στιγμή εκείνη

όπου η μπάλα περνάει κάτω απ’ τα δοκάρια του τέρματος.

Αυτή μόνο… Και τα κορίτσια που περνάνε

από τη δημοσιά όσο παίζουν

και χτυπάνε τις χορδές των ονείρων τους.

Cesar Cantoni (1951)

μετ: Γιώργος Κεντρωτής

Ερωτίλος γάτος... Κώστας Σοφιανός

Emile Chambon 

 

ΠΤΩΧΗ ΕΛΕΓΕΙΑ ΜΕΤΑ ΕΝΟΧΩΝ ΚΑΙ ΤΥΨΕΩΝ ΣΥΝΤΕΘΕΙΣΑ ΕΠΙ ΤΗ ΑΠΟΦΡΑΔΙ ΤΡΙΤΗ ΕΠΕΤΕΙΩ ΑΠΟ ΤΗΣ ΑΠΟΤΜΗΣΕΩΣ ΤΩΝ ΟΡΧΕΩΝ ΤΟΥ ΓΑΤΟΥ ΧΟΥΖΟΥΡΗ 

(ή, περί των ολεθρίων συνεπειών του ευνουχισμού ερωτίλου γάτου)

Άνευ όρχεων ο γάτος

καταντά παχύς κι αφράτος.

Νωχελής ως οδαλίσκη

μόνο ανάσκελα τη βρίσκει.

Γουργουρίζει και γυρίζει

να χαϊδέψεις την κοιλιά του,

μα τα τζούφια τ’ αχαμνά του

προκαλούν μελαγχολία.

Πάνε πιά τα μεγαλεία,

όταν ντούρος και βαρβάτος,

σφρίγος και ορμές γεμάτος,

χάνονταν όλη τη νύχτα

στα ερωτικά ξενύχτια,

ως τις πέρα γειτονιές,

διεκδικώντας τα μανούλια,

(που τον εποθούσαν ούλα)

από γάτους πειρατές.

Κι όταν γύρναγε μια μέρα,

μ’ όρθια την ουρά – παντιέρα,

ένδοξες πληγές γεμάτος,

μ’ από έρωτα χορτάτος,

ξάπλωνε σιμά στο τζάκι

για να πάρει ένα υπνάκι,

και να ξανά φύγει πάλι

γι’ άλλη πάλη και κραιπάλη.

Τώρα ξάπλα στο μιντέρι,

μισερός από νυστέρι,

χασμουριέται και κοιμάται,

κι αμφιβάλλω αν θυμάται,

έρωτες που έχει ζήσει,

πριν του βλάψουμε τη φύση.

Κώστας Σοφιανός

Έτσι να ’ναι η ευτυχία;.. Γιάννης Ρίτσος

 

Juliana Paes in Gabriela

Μ’ αρέσει αυτή ή νωπή ησυχία.

Κάπου εδώ κοντά, σ’ ένα χαγιάτι,

μια νέα γυναίκα θα χτενίζει τα μακριά μαλλιά της

και πλάι της θ’ ανασαίνουν τ’ απλωμένα εσώρουχα στο                                                                            φεγγαρόφωτο.

Όλα ρευστά, γλιστερά, ευτυχισμένα. Μεγάλες υδρίες μες                                                                        στους λουτήρες

θαρρώ πως χύνουνε νερό στων κοριτσιών τους αυχένες                                                                                και τα στήθη,

γλιστράνε τα μικρά, αρωματικά σαπούνια στα                                                                                                πλακάκια,

οι φυσαλίδες διασχίζουν τους θορύβους των νερών και                                                                                  των γέλιων,

μια γυναίκα γλίστρησε κι έπεσε,

γλίστρησε το φεγγάρι απ’ το φεγγίτη,

όλα γλιστρούν απ’ το σαπούνι — δεν μπορείς να τα                                                                                         κρατήσεις

ούτε μπορείς να κρατηθείς· -αυτό το γλίστρημα

είναι ο επανερχόμενος ρυθμός της ζωής· οι γυναίκες                                                                                               γελάνε

τραντάζοντας λευκούς, πανάλαφρους πυργίσκους                                                                                          σαπουνάδας

επάνω στο δασάκι του εφηβαίου τους. Έτσι να ’ναι η                                                                                          ευτυχία; 

Γιάννης Ρίτσος, Ορέστης, εκδ. Κέδρος, 1966

Η στιγμή... Ζώης Μάναρης

Thomas Dellert

 

Η στιγμή που σε είδα νάρχεσαι

έγινε μια μικρή λεμονιά

που ευωδιάζει όλη την ώρα

κάθε γωνιά της σκέψης μου.

Ζώης Μάναρης,

(Ανθ. Η.&Ρ. Αποστολίδη)

Ένα μεσημέρι τον Ιούλιο... Γιώργος Σεφέρης

Mona Kuhn

 

Κάποτε,

όταν ήμουν ακόμη στα καράβια,

ένα μεσημέρι τον Ιούλιο,

βρέθηκα μόνος σε κάποιο νησί, σακάτης μέσα στον ήλιο.

Ένα καλό μελτέμι μού έφερνε στοργικούς στοχασμούς,

όταν ήρθαν και κάθισαν λίγο παραπέρα,

μια νέα γυναίκα με διάφανο φουστάνι,

που άφηνε να ζωγραφίζεται το κορμί της,

λιγνό και θεληματικό σα ζαρκαδιού,

κι ένας σιωπηλός άντρας που, μια οργιά μακριά της,

την κοίταζε στα μάτια.

Μιλούσαν μια γλώσσα που δεν καταλάβαινα.

Τον εφώναζε Τζιμ.

Τα λόγια τους όμως δεν είχαν κανένα βάρος

και οι ματιές τους σωφιλιασμένες

και ακίνητες

άφηναν τα μάτια τους τυφλά.

Τους συλλογίζομαι πάντα

γιατί είναι οι μόνοι άνθρωποι, που είδα στη ζωή μου

να μην έχουν το αρπαχτικό ή το κυνηγημένο ύφος

που γνώρισα σ’ όλους τους άλλους.

Το ύφος εκείνο που τους κάνει

ν’ ανήκουν στο κοπάδι των λύκων

ή στο κοπάδι των αρνιών.

Τους συναπάντησα πάλι την ίδια μέρα

σ’ ένα από τα νησιώτικα κλησάκια

που βρίσκει κανείς όπως παραπατά

και τα χάνει μόλις βγει.

Κρατούσαν πάντα την ίδια απόσταση

κι έπειτα πλησίασαν και φιληθήκανε.

Η γυναίκα έγινε μια θαμπή εικόνα και χάθηκε,

μικρή καθώς ήταν.

Ρωτιόμουν αν ήξεραν πώς είχαν βγει

από τα δίχτυα του κόσμου… 

Γιώργος Σεφέρης, Ποιήματα εκδ. Ίκαρος 1989

Μαζί του... Τάσος Λειβαδίτης

Werner Bischof, Cuzco, Peru 1954

 

Οι άνθρωποι κουβεντιάζουν

μόνο για όσα τους είναι απόμακρα και ξένα.

Τ’ άλλα, που τους καίνε,

μην αφήνοντάς τους τις νύχτες να κοιμηθούν,

τα ζη καθένας μοναχός, στη σιωπή.

Και πεθαίνοντας τα παίρνει μαζί του.

Τάσος Λειβαδίτης, Ποίηση, 1965

(Ανθ. Η.&Ρ. Αποστολίδη)

Δεν ξέρω... Γιάννης Πατίλης

Δημήτρης Χαρισιάδης, Σύνταγμα 1956

 

Δεν ξέρω τον κόσμο

πριν απ' την πτώση του.

Ξέρω μόνο την πτώση.

Γι' αυτό καθημερινώς την εορτάζω.

Ιδίως τα μεγάλα φωτεινά μεσημέρια

όταν κάθομαι στις ερημωμένες πλατείες

και χαϊδεύω με τα μάτια μου

αυτά τα θρύμματα.

Τις απτότατες αποδείξεις

της ζωής μου.

(Αφού ζωή είναι αυτό

που θρυμματίζεται.)

Γιάννης Πατίλης, Ζεστό μεσημέρι, εκδ. Ύψιλον,1984

Ο άλλος... Τάκης Παυλοστάθης

Vladimir Dachevski

 

Όπου και να τη δω

μελαχρινή ντυμένη στα λευκά

μες στα χρώματα καστανή

με κάτι σαν μαντίλι στο λαιμό

κοντα ή μακριά

πάντα ωραία τα μαλλιά της

πάντα μόνη μπρος σε μια βιτρίνα

στην είσοδο ενός σινεμά

στις καρέκλες κάποιου καφενείου

έτοιμη κάτι να πει

και τελικά αυτός

-μέσα από τόσες παραλλαγές ίδιος-

πάντα ο τύπος εμφανίζεται:

πετάχτηκε ως το απέναντι περίπτερο

ν’ αγοράσει τσιγάρα ή χαρτομάντηλα

και τώρα: επιστρέφει.

Τάκης Παυλοστάθης, Ποιήματα και πεζά 1964-1999, εκδ. Νεφέλη

Καλοκαίρι... Ζήσιμος Λορεντζάτος

Κοσμάς Κουμιανός

 

Θα ξαναβρούμε τους ρυθμούς εκεί που τους αφήσαμε

στην αμμουδιά με τους αφρούς του περασμένου χρόνου

στα ξύλα που τα σφήνωσαν κατάβραχα φουρτούνες

στα φύκια τα ξασπρόθωρα στο ασίγαστο νερό.

Θα ξαναβρούμε τους ρυθμούς παντού.

Μονάχα εσένα

δε θα σε βρούμε πουθενά της νιότης αστραπή

πιο γρήγορη απ’ το τρέξιμο πιο λίγη απ’ το δελφίνι

στο πήδημά του, μια στιγμή στο πέλαγο αν φανεί.

Ζήσιμος Λορεντζάτος, Ποιήματα, εκδ. Ίκαρος 2006