Γειτονοπούλα μου όμορφη... Αντρέας Μοθωνιός

Ragnar B. Varga

 

Μόνο για να κρατάς

μιαν αγκαλιά χρυσάνθεμα

και να σπαθίζουν χελιδόνια

μες στα μάτια σου,

ποιος άνεμος

και ποιο καράβι σε ταξίδεψε

με την παντιέρα διάπλατη,

με δώδεκα σειρές αγγέλων

στα πλευρά του,

άγουρη, ντροπαλή

σαν πρωτοβρόχι;..

Αχ! Οι καρδιές των αγοριών

σπαράζουν απ’ τα βάσανα!

Μεράκι, ντέρτι του κρασιού,

γειτονοπούλα μου όμορφη,

σπάζουνε ρόδα οι καρδιές

μπροστά στην πόρτα σου

μαδούνε μαργαρίτες τα όνειρα

σαλτάρουν μες στο γιασεμί

οι ένοχες κραυγές!

Γειτονοπούλα μου όμορφη,

πότε θ’ ανοίξεις το παράθυρο

να λάμψει ο ήλιος

να γαληνέψη το αίμα-

να κοιμηθούνε ήσυχες

της γειτονιάς οι μάνες

και να μερέψουν οι μικρές

καρδιές των αγοριών;..

Αντρέας Μοθωνιός, ο Α, 1949

(Ανθολογία Η.&Ρ. Αποστολίδη)