Γαλάζιες πέτρες... Γιάννης Καρατζόγλου

Νικόλαος Σαντοριναίος

 

Το καλοκαίρι σου χάριζα γαλάζιες πέτρες

δεν είχε σκιά να κρυφτώ-σε τριγυρνούσα,

κ’ έσυ με διψούσες νερό και βροχή,

όνειρα, οι λινές σου κορδέλλες και πολλές φωτιές!

Το καλοκαίρι έστελνε κίτρινους ήλιους στα μαλλιά

-ένας κόσμος ανάποδα

(περισσότερα αστέρια,

περισσότερο μόνοι,

περισσότερος φόβος)

τραυματίζει τις ώρες και σκουραίνει τους βράχους…

… Κ’ ένα πρωί φύσηξε πουνέντες,

φορέσαμε μάλλινα- και γειά σου καλοκαίρι,

γειά σας γαλάζιες πέτρες απ’ τις σπηλιές!..

(Γιατί όταν βρης μια αγάπη

μαζεύονται σύννεφα;..)

Γιάννης Καρατζόγλου, Ένα καλοκαίρι (1970)