 |
| Lara Paulussen |
Μη με προσμένης πια να ρθώ στο βουερό ακρογιάλι,
την αμμουδιά να πάρουμε, να φθάσουμε ως το μώλο·
στην καταχνιά της θάλασσας και στην ανεμοζάλη
σα ροδοσύγνεφο σκορπά, σβήνει το είναι μου όλο.
Κάποια φωτιά ονειρεύομαι για το σβηστό μας τζάκι
ν’ αστράφτη μες στη σκοτεινιά της σάλας της κλεισμένης,
να κρούη το παραθύρι μας ο αέρας, το νεράκι,
κ’ εσύ δειλά κι αμίλητα στο πλάι μου να μένης.
Να λες σ’ αυτή σου τη σιωπή όσα ποτέ δεν είπες
στις ανοιξιάτικες αυγές, στα θερινά τα βράδια·
ν’ ανιστοράς στο βλέμμα σου χαρές μαζί και λύπες,
πόθους, παλμούς, ονείρατα, φιλιά, αγκαλιές και χάδια.
Κ’ έτσι στην κρύα τη σκοτεινιά της νύχτας του Γενάρη,
μες στ’ όνειρο θ’ αγγίξουμε μια άνοιξη περασμένη,
τα ρόδα τ’ απριλιάτικα που πια μας τα’ χουν πάρει
η Μοίρα μας κ’ οι ξένοι.
Μήτσος Παπανικολάου
(Ανθ. Η.Ρ. Αποστολίδη)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου