Το καλοκαίρι είσαι εσύ... γιώργος δομιανός

Στέλιος Κλεάνθους

μια μύγα.

μια μύγα έρχεται

στην αριστερή σου γάμπα

την ώρα που κοιμάσαι. δεν περνάν δύο δευτερόλεπτα

και κουνάς το πόδι.

η μύγα φεύγει. πρόλαβε να σε αγγίξει.

…

ζηλεύω.

έρχομαι και έτσι όπως κοιμάσαι ανάσκελα

και με τις δύο μου παλάμες

αγγίζω τα βυζιά σου.

χαμογελάς στον ύπνο σου.

κοιτάω λίγο τα δόντια σου που ξεπροβάλλουν

μέσα από τα χείλη σου.

λευκά.

κοιτάω τα σεντόνια. σκληρά,

χωρίς μαλακτικά και αρώματα.

λευκά και αυτά.

κοιτάω το κάτω μέρος της πόρτας

που αφήνει τον ήλιο

να μπαίνει έρποντας στο δωμάτιο.

λευκός σε λευκό πάτωμα.

μου αρέσεις γιατί σε κάθε σου υποταγή

με τσιμπάς και με ένα μικρό αγκάθι αβεβαιότητας.

στις κοφτές σου ανάσες

οι γάτες που περνάνε τις νύχτες έξω από το δωμάτιο

σταματάνε.

γιατί η αφήγηση σου ξεπερνά το συμβάν.

γιατί το δέρμα σου έχει ένα χρώμα

που μου προκαλεί πυρετό.

γιατί όταν κολυμπάς

η θάλασσα μετατρέπεται σε υγρή αγκαλιά για την υφήλιο.

γιατί υπάρχουν πια τριών ειδών τσίπουρα.

με γλυκάνισο,

χωρίς γλυκάνισο

και το τσίπουρο που πίνω μαζί σου.

γυρνάω πάλι να σε κοιτάξω.

δεν είναι έξω το καλοκαίρι.

το καλοκαίρι είσαι εσύ.

γιώργος δομιανός, τα καλοκαίρια ως αποθεματικό αντοχής, 

πρώτη δημοσίευση Μπαχάρ, τεύχος 5