Όλο πιο λίγα... Κώστας Κουλουφάκος

Rala Choi

Όλο πιο λίγα πράμματα θέλω…

Μια-μια οι επιθυμίες ξεραίνονται·

πρώτα οι φτηνότερες,σιγά-σιγά κ’ οι πιο ακριβές

-ξεραίνονται

κ’ εύκολα πια τις παρασέρνουν ξαφνικές νεροποντές.

Μήτε τους ρίχνω μια ματιά που χάνονται…

Τις νύχτες μέσα στο σκοτάδι

αφουγκράζομαι το Χρόνο όπως γλυστράει σαν κάμπια

και θρέφεται απ’ τους χυμούς τους.

Τις νιώθω όποιες κουφιαίνουν

-απ’ το τρίξιμο,

το μόνο που με νοιάζει, είναι να δω

ποιες τελικά θ’ αντέξουν…

Καμμιά φορά αναπάντεχα,

μέσα στον ήλιο του καλοκαιριάτικου μεσημεριού

αύραι φέρουσι τας παλαιάς ελπίδας…

Για μια στιγμή τρέμει αλαφρά το γόνατο-

σα ν’ αντικρύζω τις γυναίκες που oμόρφηναν τη ζωή μου.

Έπειτα, ψυχρός, τις προσπερνώ-

σαν τις γυναίκες πούχουν φύγει απ’ τη ζωή μου.

Κι όσο κυλά ο καιρός,

τόσο πιο λίγα γίνονται τα πράμματα που θέλω…

Όσο κυλά ο καιρός, τόσο ανεβαίνει

ο πυρετός για ό,τι μ’ απόμεινε να θέλω.

Κώστας Κουλουφάκος 

(Ανθ. Η.Ρ.Η.Σ. Αποστολίδη)

Συναντήσεις... Ελένη Αλεξίου

gif by Isabel Chiara

Ερχότανε νωρίτερα.

Ανυπόμονος σαν άνοιξη

πάμφωτος σαν κινητή γιορτή.

Μα αυτή σαν τα Χριστούγεννα

προβλέψιμη.

Έφευγε πάντα στην ώρα της.

Ελένη Αλεξίου, Ποιήματα που γράψαμε μαζί

Η φωτογραφία της... Χρήστος Βασματζίδης

Robin Cracknell

Είχα μαζί μου τη φωτογραφία της. Ναι, στο πορτοφόλι

Ήταν φθαρμένη και παλιά

Είχε βγάλει ρίζες και άνθη

Τα μάτια άλλων γυναικών, μυρίζουν αυτήν επάνω μου.  

Χρήστος Βασματζίδης

Ποιος μίλησε γι’ αγάπη... Χρίστος Λάσκαρης

Toru Takagi

Ποιος μίλησε γι’ αγάπη.

Απλώς,

να με ανέχεσαι·

καμμιά φορά

να με φωνάζεις στο κρεβάτι.

Χρίστος Λάσκαρης

Εφτά μικρές ροδιές... Ευγένιος Τριβιζάς

John Duncan

Θα φυτέψω στον κήπο σου

εφτά μικρές ροδιές

για να γεύεσαι τους χυμούς

απ’τα πικρά τους ρόδια

και να μη λαχταράς τα δάκρυά μου.

Θα φυτέψω στον κήπο σου

δώδεκα κόκκινα αμπέλια

για να μεθάς απ’ το χρώμα τους

και να μην ματώνεις με φιλιά

τα χείλη τα δικά μου.

Θα στολίσω τον κήπο σου

με σαράντα συντριβάνια

για να ξεγελάς την δίψα σου

και να μην με αφανίζεις

όταν πίνεις από μένα.

Και μετά

επειδή θα μισώ τον κήπο σου…

Θα ξεριζώσω τις μικρές ροδιές

για να γεύεσαι πάλι

τα δάκρυά τα δικά μου.

Θα κάψω τ’ αμπέλια

για να ματώνεις τα χείλη μου

με τα φιλιά σου.

Συντρίμμια θα κάνω

τα σαράντα συντριβάνια

για να με πίνεις ξανά και ξανά

εμένα να πίνεις μόνο

χωρίς ποτέ να μπορείς

να ξεδιψάσεις.

Ευγένιος Τριβιζάς

Το τελευταίο καλοκαίρι... Γιάννης Ρίτσος

Γιώργος Δεπόλλας, Γαύριον Άνδρου. GIF by blogger

Αποχαιρετιστήρια χρώματα των δειλινών.

Καιρός να ετοιμάσεις

τις τρεις βαλίτσες — τα βιβλία, τα χαρτιά, τα πουκάμισα —

και μην ξεχάσεις εκείνο το ρόδινο φόρεμα

που τόσο σου πήγαινε

παρ’ ότι το χειμώνα δε θα το φορέσεις. Εγώ,

τις λίγες μέρες που μας μένουν ακόμη, θα ξανακοιτάξω

τούς στίχους που έγραψα Ιούλιο κι Αύγουστο

αν και φοβάμαι πως τίποτα δεν πρόσθεσα, μάλλον

πως έχω αφαιρέσει πολλά, καθώς ανάμεσα τους διαφαίνεται

η σκοτεινή υποψία πως αυτό το καλοκαίρι

με τα τζιτζίκια του, τα δέντρα του, τη θάλασσά του,

με τα σφυρίγματα των πλοίων του στα ένδοξα λιογέρματα,

με τις βαρκάδες του στο φεγγαρόφωτο κάτω απ’ τα μπαλκονάκια

και με την υποκριτική ευσπλαχνία του, θα ‘ναι το τελευταίο.

Γιάννης Ρίτσος, Καρλόβασι, 3.IX.89, Αργά, πολύ αργά μέσα στη νύχτα

Η διαφορά... Στέλιος Αντωνιάδης

Grace Kelly by Elliott Erwitt

Όταν φεύγουν

οι άλλες

φεύγουν

όταν φεύγεις

εσύ

μένεις.

Στέλιος Αντωνιάδης, Στιγμογραφήματα ΙΙΙ

Όπως η θάλασσα... Τίτος Πατρίκιος

Mona Kuhn

Ήταν κι εκείνη όπως η θάλασσα

δεν παραδόθηκε ποτέ στον ήλιο

ούτε νοιαζόταν να τον σαγηνεύσει.

Ωραία γινόταν λίγο πριν απ' την ανατολή

ή λίγο μετά το ηλιοβασίλεμα.

Τίτος Πατρίκιος, Λυσιμελής Πόθος

Ο φεγγάρης... Άλεκ Σχινάς

Andrew Caldwell, New Zealand

Τάχαμε όλα…

          Κατά τρόπον ακραιφνώς νεοελληνικό

σε πολυκάρεκλο αριδοξάπλωμα αναπαυτικό

μπαϊλντίσαμε τα τσιγάρα και τη ρετσίνα.

Στες εκλεκτικά αγγιγμένες πιατέλες

περίσσευαν πολλοί οι μεζέδες·

και στες τσέπες ασφυκτιούσαν τα νομίσματα.

Οι τελευταίες μας φράσεις αιωρούντο από πολλού

            στην ατμόσφαιρα

ημιθανείς σχεδόν από τη διάχυτη ευωδία του                                                                                αγιοκλήματος.

Δεν είχαμε να πούμε τίποτα πια…

          Τάχαμε όλα…

Αν έμενε ακόμη κάτι,

         το πολύ-πολύ,

ήταν να βγει ο φεγγάρης!..

Πρόβαλε πάνω απ’ το βουνό,

προχώρησε αργά στον ουρανό,

πίσω από κάποιο σύννεφο τον χάσαμε για μια στιγμή,

ύστερα ξαναφάνηκε,

και εν τέλει κρύφτηκε οριστικά

πίσω από την απέναντι οικοδομή…

Ε! σιγά-σιγά τραβήξαμε δια ύπνον…

Έναν ύπνον βαθύτατον-χωρίς όνειρα…

       Όλα τάχαμε…

Άλεκ Σχινάς 

(Ανθ. Η.Ρ.Η.Σ. Αποστολίδη)

Το φουστάνι... Σωκράτης Ξένος

Katie McGoldrick

… και συ... 

σηκώνεις το φουστάνι 

ως τους μηρούς των υποσχέσεων

Σωκράτης Ξένος

Κελάιδισμα... Επαμεινώνδας Χ. Γονατάς

Karen Hollingsworth

Εγώ που δεν έχω πουλιά φυλακισμένα σε κλουβιά

(ένα κλουβί της μάνας μου σαπίζει στην αποθήκη)

ξυπνάω καμμιά φορά από 'να σιγανό κελάϊδισμα.

Επαμεινώνδας Χ. Γονατάς, Η κρύπτη

Το δις εξαμαρτείν... Γιώργος Χουλιάρας

Simon Cuz by Cosimo Buccolieri

ΤΟ ΔΙΣ ΕΞΑΜΑΡΤΕΙΝ

Έλα. Πάλι. 

Γιώργος Χουλιάρας

Είσαι... Ελένη Σαμπάνη

Sam Haskins

Είσαι

καμιά φορά σαν το μέλι που κολλάει στα δάχτυλα και

θέλω να το γλείψω

και

άλλοτε εκείνο

έξω από το βαζάκι που

θέλω να το πλύνω.

Ελένη Σαμπάνη, Η σκόνη που βαραίνει τα ράφια μας

Προσμονή... Σπύρος Κατσίμης

Gemma Arterton and Niels Schneider in Gemma Bovery (2014)

Θαρθής

όχι σαν κάτι που δεν έχασα,

δεν έπιασα,

δεν είδα…

Σ’ είχα γνωρίσει

όταν ήμουν παιδί…

Έχτιζα ένα σπίτι στο βουνό,

και σε περίμενα·

τόχτισα στην ακρογιαλιά,

και σε περίμενα·

στο δρόμο το μακρύ,

και σε προσμένω.

Δεν μπορεί

να μην υπάρχης άλλο...

Έχω βγη

στο περιγιάλι,

στο δρόμο,

στο βουνό,

να δω μην έρχεσαι,

-να δω μη σ’ έφερε

το κύμα,

τ’ αγέρι,

το φως!..

Σπύρος Κατσίμης

Σερενάδα στο παράθυρο του σοφού... Ζαχαρίας Παπαντωνίου

Rembrandt

Σερενάδα στο παράθυρο του σοφού

Σοφέ μου, το τετράσοφο

που σε φωτάει λυχνάρι,

νάτανε, λέει, φεγγάρι,

και συ είκοσι χρονώ!

Nάτανε, τάχα, η γνώση σου

με τον αγέρα αμάχη,

για δασωμένη ράχη

ξεκίνημα πρωινό!

Nάτανε, τάχα, η σκέψη σου

συρτού χορού τραγούδια,

μιαν αγκαλιά λουλούδια,

μιαν ιστορία τρελλή!..

Tα μύρια που δε γνώρισες

νερό θαν τα είχες μάθει,

με δάσκαλο τα πάθη,

μ’ ένα κλεφτό φιλί!..

Πολύ την καταφρόνεσες

τη ζωή, πανάθεμά τη-

και τώρα είναι φευγάτη

σαν όνειρο πρωινό.

Xειλάκια ανθούν στη γειτονιά,

γαρούφαλα στη γλάστρα,

και συ διαβάζεις τ’ άστρα

και το βαθύ ουρανό!..

Ζαχαρίας Παπαντωνίου, Τα θεία δώρα