Η γυναίκα του ζευγά... Βασίλης Ρώτας

Letizia Battaglia

Εμέναν ο καλός μου

δεν είναι κυνηγός,

παρ' είναι ζευγολάτης

λεβέντης και πιστός.

Όπου πατάει, φύτρο

σαλεύει ν' ανοιχτεί,

κι όπου ματιάζει, ανθίζει

και πρασινίζει η γη.

Με την αυγούλα βγαίνει,

γυρνάει το δειλινό,

και λάμπει σαν τον ήλιο

τον καλοκαιρινό.

Σφίγγει γερά το αλέτρι,

χώνει βαθιά το υνί

και σαλαγάει τα βόιδια

με πείσμα και φωνή.

Κι οργώνει το χωράφι,

χουγιάζει χόπλα, χάι!

κ' η πλεύρα αναστενάζει

και το βουνό βογγάει.

Και βράδι στην καλύβα,

-παρθένα μου χρυσή!-

πώς σαλαγάει κ' εμένα

με πείσμα και φωνή!

Πώς δυνατά με σφίγγει,

χουγιάζει χόπλα , χάι!

κι οργώνει το κορμί μου

και το γλυκοπονάει!

Κι όλη βογγάει η καλύβα μ'

από το χουγιαχτό-

Χριστέ μου , χάρισέ μου

τον άντρα πούχω γω!

Βασίλης Ρώτας