Η κλεφτοπούλα...

Γιώργος Μηνιάτης

Τέσσαρους χρόνους περπατεί μ’ αρματωλούς και κλέφτες-
κανένας δεν τη γνώρισεν από τη συντροφιά της.
Και μιαν αυγή και μια Λαμπρή, μια πίσημον ημέρα,
βγήκαν να παίξουν το σπαθί, να ρήξουν το λιθάρι.
Κι από το σείσμα το πολύ, κι από τη λεβεντιά της
εκόπη τ΄ ασημόκουμπο κ’ εφάνη το βυζί της!
Κανένας δεν τη λόγιασε από τα παλληκάρια,
μο’ να μικρό κλεφτόπουλο σκυφτό χαμογελά της…
-Τι έχεις, ρε βλάμη, και γελάς, τι έχεις και χαμοβλέπεις;
-Είδα τον ήλιο πόλαμψε κ’ έφεξε το φεγγάρι,
είδα και το βυζάκι σου που είν’ άσπρο σαν το χιόνι.
Δημοτικό