 |
| Louis Stettner |
Δυο μήνες τώρα σε λιμπίζομαι
και δεν το
λέω.
Μες στο μπλουτζίν λαμποκοπάς
όλο δροσιά και νιάτα.
Στα χέρια σου η
ομορφιά
σπατάλησε όλο της το χνούδι.
Κι όταν γυρνάς στις δέκα
από το λούνα
παρκ
και τραγουδάς «Αφήστε με να κλάψω»
(δεκαοχτώ χρονώ, τι ξέρεις από
κλάμα),
στημένος στο σοκάκι σου,
πίσω από κάτι βαρέλια,
περιμένω να κλείσει η
νύχτα μου
με σένα.
Ντίνος Χριστιανόπουλος, Ανυπεράσπιστος καημός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου