Η πίκρα μιας πετυχημένης... Αντώνης Ζέρβας

Horst Heinz Bergmann

Καστανωπὴ καῖ λυγερόκορμη,

πάντα μ᾽ ἕνα Σανέλ, λευκά μαργαριτάρια

καὶ μπλὲ ἤ μαῦρες γόβες Καλογήρου.

Ἀντιπαθοῦσε την ὁδήγηση, σεμνὴ στὴν πίσω θέση,

μὰ κάπνιζε κλεφτὰ κι ἀρειμανίως σὲ κάθε της ἀξίωμα

ἀπὸ τοῦ ἕκτου μέχρι καὶ τοῦ ἐνάτου ὀρόφου.

Δὲν ἔθιξε ποτέ της ἄνθρωπο καὶ μάλιστα

τιμήθηκε ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν Ἀκαδημία.

Ἡ ἀμάθειά της, συγκλονιστικὴ,

ἡ μεγαλομανία ποὺ τὴν ὄρθωνε

ἀνομολόγητη κι ἐξίσου μελαγχολική.

Πέτυχε σ᾽ ὅλα, μὰ ὥς τὸ τέλος τὴ μαράζιαζε

ἕνα κρυφό της ὄνειρο, μιὰ πίκρα σὰν νωπὸ προγούλι:

νὰ θέλξει καὶ ν᾽ ἀγαπηθεῖ, νὰ γίνει ἀληθινὴ πουτάνα.

Αντώνης Ζέρβας, Διάλογοι με τον Αρχίλοχο: Ίαμβοι, εκδ. Περισπωμένη