Τα τοπικά των αναβαθμών... Κώστας Σοφιανός

Άνδρος

Πεζούλες της ανάγκης-αναβαθμοί του πράσινου,

κοντόλιγνα λιόδεντρα κι ανεμοδαρμένα αμπελάκια.

Χαρουπιές, συκιές, αγραπιδιές.

Στο γύρισμα της ξερολιθιάς μια ροδιά,

σκυμμένη στην άκρη του γκρεμού,

παλεύει να κρατηθεί απ’ το λίγο χώμα.

Τόπους-τόπους

πινελιές κίτρινου

πινελιές κόκκινου

πινελιές μπλε,

επαναλαμβάνονται,

μαζί με τις ξερολιθιές,

τα λιόδεντρα και τ’ αμπελάκια,

τις χαρουπιές, τις συκιές και τις αγραπιδιές

μεταφέροντας το τοπίο

ως λίγο πιο κάτω απ’ την κορυφή.

Στην κορυφή,

ριπές αρμύρας,

αγκάθια και πουρναρόβατοι,

δενδρώδεις σχίνοι και αρχαίες βελανιδιές.

(λυγισμένες κι αναμαλλιασμένες,

απ’ τους ανέμους που λυσσομανούν,

όπως λυσσομανά ακόμα ο Έρωτας

στους σπαραγμένους στίχους της Σαπφούς),

αναιρούν,

με τα επιφωνήματα,

και τις προτροπές

ενός

αθέατου αιγοβοσκού,

την ασυνέχεια και τη μίξη των αιμάτων,

με τη συνέχεια της γλώσσας και της βλάστησης.

Πεύκο, μέχρι στιγμής,-ούτε για δείγμα!

Μήτε κυπαρίσσι-παρ’ εκτός των καχεκτικά του κοιμητηρίου.

Ανάμεσα απ’ τα μνήματα

ακαταχώριστα χορτάρια κι αγριολούλουδα,

αναμετρώνται,

με πλαστικά τριαντάφυλλά και στεφάνια

που

οι γυναίκες του νησιού

πρσφέρουν,

άψυχα στις ψυχές των νεκρών τους.

Κι όμως-υπάρχουν πεύκα!

Λίγα και κυρτωμένα,

(σαν την γριά καντηλανάφτισσα

που ξαποσταίνει κοντανασαίνοντας

στο πεζούλι

του

Παπαδιαμάντειου

ναϊδρίου),

πεύκα,

γυρτά

που συμπληρώνουν,

στην

επόμενη στροφή,

την

εικόνα!

Όλα στη θέση τους,

λοιπόν,

όλα,

κατά πως τα ‘χει επιβάλει,

η,

αυτοσύστατη αισθητική,

του προγονικού Αρχιπελάγους!

Μόνη

ανορθογραφία,

τ’ αλουμινένιο

παράθυρο,

πάνω απ’ την παλιά

σιδερένια πόρτα,
με το μεγάλο,
σκουριασμένο,
κλειδί.

Διόλου,
όμως,
δε φαίνεται,
να
ενοχλείται
γι’ αυτό
η
Αγία Πελαγία-
και
καλά κάνει,
η Χάρη Της,

γιατί,
χάρη
στη συνοχή του τοπίου,
η ασκήμια,
γίνεται μέρος
της ομορφιάς!
Κώστας Σοφιανός, Ποιήματα δημοσιευμένα και αδημοσίευτα 1985-2016