 |
| Henri Cartier-Bresson |
Μόλις έφτασα, μα έχουν αλλάξει
όλα.
Αιχμηρές μαρκίζες ξεπροβάλλουν
από τη λουλουδένια πρόσοψη
σαν να θέλουν να τρυπήσουν την
ενοχλητική σιωπή του χώρου.
Στο ντουβάρι ακόμα το ίδιο σύνθημα,
να απαιτεί την προσοχή των
περαστικών.
Σαλιωμένες κουδουνίστρες πάνω
στην ξηλωμένη ποδιά της βιτρίνας.
Και στο ταβάνι να κρέμονται οι
πολυέλαιοι
που ξέχασαν το λόγο ύπαρξής τους
στη σάλα.
Η απουσία Σου να τονίζει το
ατελέσφορο.
Μα η κτητική αντωνυμία εκεί.
Σα να μη πρόφτασε να αντιληφθεί,
βολεμένη πάνω στις πτυχές των
χειλιών μου.
Ας είναι.
Δεν μετανιώνω.
Μόνο αποζητώ τη θωριά σου,
μέσα στη ραγισμένη κορνίζα που
στέκει ακόμα εκεί,
δίπλα στο βάζο με τα λουκούμια
που ‘φερνες απ΄τα μέρη σου!
Δημήτρης Καμπάκος, Ψελλίσματα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου