Θέλω να σε δω!... Μαρία Στρίγκου

ph. Laura Tiliman

Κάποια ρήματα 

Κρασί,

στάλα ρουμπίνι,

κόκκινο στα χείλια σου,

κρεμιέται,

ξεμυαλίζει.

Σε φαντάζομαι!

——

(να λες σ’ ένα κοχύλι πόσο μ’ αγαπάς)

——

Μεθώ

στην σκοτεινή

του πάθους αντανάκλαση

Σε όλα σου τα «άλφα»

Ζώνη πυρός

το στόμα σου,

εξαίσια η φωνή σου

Σε ακούω!

——

(κι αν γίνω δρόμος Εσύ θα γίνεις Μοίρα)

——

Τόσο…όσο

Ένα φιλί

μοναχικό,

άκυρο μοιάζει

Αγριεύει ωστόσο

το μικρό

ανυπότακτο θηρίο

εντός μου.

Πεινώ!

Σε επιθυμώ!

(θα μ’ αγαπάς για να μπορώ ν’ ανήκω;)

Τα βράδια κυρίως,

τότε είναι που ο πόθος

με γερές δαγκωνιές

μου φωνάζει τ’ όνομά σου!

Δεν αντέχω!

(δεν μου αρκεί πια να σε φαντάζομαι)

Πεινώ και διψώ για Σένα,

λίπασμα γερό η φαντασία

στην ανάγκη του πραγματικού.

Περπάτησα στη βροχή

χτες βράδυ

ζωοδότρες μυρωδιές

με καθήλωσαν.

Χώμα υγρό που ανάσαινε κοφτά

αχνίζοντας και βογγώντας

το Ιερό Νερό έπινε λαίμαργα.

Ανάγκη και λαγνεία

Μαζί

Πώς αλλιώς θα καρπίσει ο νους;

(θέλω να σε δω!

να σε σκέφτομαι δε φτάνει)

Μαρία Στρίγκου