Και οι Άγιοι βγήκανε... Οδυσσέας Ελύτης

Έλλη Λαμπέτη και Van Heflin στην ταινία The Wastrel

Εχθές έχωσα κάτω απ' την άμμο το χέρι μου κι έπιασα το δικό της.

                                          

Όλο το απόγεμα ύστερα τα γεράνια με κοίταζαν απ' τις αυλές με νόημα.

Οι βάρκες, οι τραβηγμένες έξω στη στεριά, πήρανε κάτι γνώριμο, οικείο.

Και το βράδυ, αργά, την ώρα που της έβγαλα τα σκουλαρίκια να τη φιλήσω

έτσι όπως θέλω εγώ,

με τη ράχη ακουμπισμένη στον μαντρότοιχο της εκκλησιάς,

μπουμπούνισε το πέλαγος

και οι Άγιοι βγήκανε κρατώντας κεριά να μου φωτίσουνε.»

Χωρίς αμφιβολία υπάρχει για τον καθέναν από μας κι από μια ξεχωριστή, αναντικατάστατη αίσθηση

που αν δεν τη βρει να την απομονώσει εγκαίρως και να συζήσει αργότερα μαζί της,

έτσι που ναν τη γεμίσει πράξεις ορατές, πάει χαμένος.

Οδυσσέας. Ελύτης, O μικρός ναυτίλος, Ίκαρος 1985 (Από την ενότητα: ΜΥΡΙΣΑΙ ΤΟ ΑΡΙΣΤΟΝ ΙΧ)