Η Λιόλια... Κωνσταντίνος Χρηστομάνος

Edward Robert

Και η Λιόλια

- το κοριτσάκι με το κοντοφούστανο τ’ ανεμιστό,

με τα τρεμόχαρα στηθάκια

που κρυφοζούσαν μες τ’ αέρινο ποκαμισάκι

ίδια χλωμά ροδάκινα

κάτω απ’ τη φυλλωσιά στο βραδινό τ’ αγέρι,

με τα χείλια σα στόμα λουλουδιού

που σιγανοίγει να φιλήσει τον ήλιο-

έπεφτε απάνω του

σαν ένα πράμα λευκό κι απαλό,

σαν πιτσούνι άσπρο

που με τα πούπουλά του του σκέπαζε το νου.

Έτσι έλιωνε του Νίκου η ψυχή

κι όλο το κορμί του άνοιγε

σε μύρια στόματα

για μύρια το καθένα του φιλιά…

Κωνσταντίνος Χρηστομάνος, Η κερένια κούκλα, 1911