Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2016

Το δώρο της Πρωτοχρονιάς... Γεώργιος Δροσίνης

Αντώνης Βαβαγιάννης

Τι θέλω, μ’ ερωτάς ,να μου χαρίσεις,
Μαρούλα; Τόσα πράγματ’ αγαπώ,
που ‘ναι φόβος μη χρεωκοπήσης
αν δώσης όλα όσα θα σου πω.

Θέλω τα καστανά σου τα ματάκια,
θέλω τα ξέπλεκά σου τα μαλλιά,
θέλω τα γελαστά σου τα χειλάκια,
θέλω την απαλή σου αγκαλιά.

Θέλω… Μα τι, καλέ, κακιώνεις; Στάσου.
Τι, κλαίς; Έτσι σ’ το είπα χωρατό.
Γέλασε πάλι, γέλα ‘ς  τα σωστά σου.
Αυτό το δώρο μόνον σου ζητώ.

Γεώργιος Δροσίνης



Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2016

Όταν σείσαν την αχλάδα... Αντρέας Καμπάς

Pieter Brueghel


Ὅταν σείσαν τὴν ἀχλάδα
                Ὅσοι λάχαν τόσοι φάγαν

ταν σείσαν τν χλάδα
Μέσα στν μεγάλο κπο

Σν στρα πέσαν πάνω στ καταπράσινο
Χορτάρι,
Ο χρυσοί, ο ζουμερο καρποί,
Ο καλ ριμασμένοι.
Κα γέμισε χαμόγελα, κόσμος λόγυρα
Γέμισε χαρά, μ’ ατ τ δρα τς φύσης.

Κι σοι λάχαν,
Γεμίσανε τ καλάθια κα τς ποδις
Κα τς τσέπες κόμη.
Κα τ μάτια γεμίσαν λεος
π τν πλούσιο καρπό,
π τν δροσερ κα τ γλυκειά του σάρκα.
σοι λάχαν μως
Τόσοι φάγαν

Ο λλοι πο κυνηγοσαν νειρα πάνω στ βουν
ψάχναν θησαυρος μέσα στ’ γκάθια

Δ φάγαν.

Κα φύτρωσε μέσα τους νας φθόνος
Γέμισε τ στόμα τος χολή.

Κ’ ταν σκημο πράμα.
Ἀντρέας Καμπᾶς, (1919-1965), νθολογία Σπύρου Κοκκίνη, στία, 2008

Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2016

Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2016

Κλείσε τα παράθυρα... Ναπολέων Λαπαθιώτης

Edouard Boubat, Paris, 1946

Κλείσε τα παράθυρα μη βλέπουν οι γειτόνοι,
και την πόρτα σφάλισε και σβήσε το κερί.
Η αγκαλιά μου πύρωσε σαν το κερί και λιώνει,
για σφιχταγκαλιάσματα κι όλο καρτερεί.

Κλείσε μη μας βλέπουνε λοξά οι ματιές του κόσμου,
δώσ’ μου το χειλάκι σου, πούναι απαλό, νωπό.
Έχω κάτι ολόγλυκο για σένα απόψε, φως μου,
έχω κάτι ολόγλυκο σα μέλι να σου πω.

Έλα πέσε απάνω μου και μην κοιτάς με τρόμο.
Το κερί μας έσβησε, δεν μας θωρεί κανείς.
Ξέχασε πως βρίσκονται κι άλλες ψυχές στο δρόμο,
κι άσε να κυλήσουμε σε πέλαγα ηδονής.

Έλα, ως τα μεσάνυχτα θα σε φιλώ στο στόμα,
έλα, κι είναι οι πόθοι μου τρελοί, τόσο τρελοί,
που το γλυκοχάραμα θα μας προλάβει ακόμα
στο πρώτο μας αγκάλιασμα, στο πρώτο μας φιλί.

Κι όταν σε ρωτήσουνε τη χαραυγή οι γειτόνοι,
για ποιο λόγο σφάλισες, αχ! πες τους, να χαρείς,
πες τους πως στην κάμαρα φοβάσαι άμα νυχτώνει,
κι έπεσες και πλάγιασες νωρίς, τ’ ακούς; Νωρίς

Ναπολέων Λαπαθιώτης


Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2016

Με την πρώτη ματιά... Poli Délano

Alfred Wertheimer,  1956

Το να ειδωθούν
και να ερωτευτούν τρελά
υπήρξε ένα και το αυτό.
Εκείνη είχε τους κοπτήρες
μακριούς και ακονισμένους.
Εκείνος είχε το δέρμα
μαλακό και απαλό:
ήταν καμωμένοι ο ένας για τον άλλον.

Poli Délano, ( Χιλή ), 1975 


Κυριακή 25 Δεκεμβρίου 2016

Χριστουγεννιάτικο της φαμελιάς τραπέζι... Κωστής Παλαμάς

Jacob Jordaens

Αχ! αχ!, Χριστουγεννιάτικο της φαμελιάς τραπέζι
που ταίρι ταίρ’ η όρεξη με την αγάπη παίζει!
Τα ποτηράκια ηχούν γλυκά, λαμποκοπούν τα πιάτα,
γύρω φαιδρά γεράματα και προκομμένα νιάτα!»

Κωστής Παλαμάς


Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2016

Χριστουγεννιάτικες κάρτες... Κώστας Μόντης

Julia Rigby

Και πάλι λες δεν είναι δυνατό όλες αυτές οι ευχές να ψεύδονται
και πάλι λες δεν είναι δυνατή
τέτοια πανταχόθεν σύμπτωση,
δεν είναι δυνατή τέτοια πανταχόθεν συμπαιγνία.

Κώστας Μόντης,  



Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2016

Εμέθυσα... Θρασύβουλος Ζωιόπουλος

Georgy Chernyadyev
Το στοματάκι εδάγκωνε και το χιονάτο στήθος
γοργά ανεβοκατέβαινε στην ώρα τη θερμή
και ξαναμμένο απ’ τη γλυκειάν επιθυμία το αίμα
τα χείλη και τα μάγουλα πορφύρωνε με ορμή.

Κι όταν τα χέρια επέρασες απ’ τον λαιμό μου γύρω,
τόσο ο φτωχός εμέθυσα απ’ των φιλιών το μύρο,
που είπα την ώρα που έλυωνα στο αγκάλιασμα το πλάνο:
-Σε τέτοια επόθυσα φωτιά να πέσω να πεθάνω.

Θρασύβουλος Ζωιόπουλος



Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2016

Χωρίς πυξίδα... Δημήτρης Μαρουδάς

Makoto Salto

Τι κι αν το αίνιγμα
των λαβυρίνθων έλυσα;
Τι κι αν αλώβητος
τις στενοπούς πέρασα;
Τι κι αν τον τοίχο
γκρέμισα στο αδιέξοδο;
Στις ευθείες των μονοδρόμων
πάντα χάνομαι.
Δημήτρης Μαρουδάς, Αποδράσεις, εκδ. Andys Publishers, 2008

Διορθώσεις, ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ τχ 36, Νοεμ-Δεκ 2014 https://diorthoseis.eu/




Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2016

Η Αχτίδα... Αριστοτέλης Βαλαωρίτης

Paul-Emile Becat

«Αν ήμουνα του φεγγαριού
μαλαματένι’ αχτίδα,
θα χώνευα κρυφά κρυφά
μες στα μαλλιά σου τα χρυσά
     να γένω μια πλεξίδα.

»Κι όταν η νύχτα θα ’ρχεται
να κλει τα βλέφαρά σου
κι άλλος κανείς δε θα θωρεί
τ’ αγγελικό σου το κορμί
     παρά το κόνισμά σου,

»τότε κι εγώ στ’ ανέφελο
θα βγαίνω μέτωπό σου,
θα σε φιλώ… θα λησμονώ
τ’ αστέρια μου, τον ουρανό…
     θα σβηώμ’ εκεί σιμά σου.»

Κι εσύ μ’ ένα χαμόγελο,
πόλαμψε σα δοξάρι
μ’ αγκάλιασες σφιχτά σφιχτά
κι εγώ ελησμόνησα, κυρά,
     κι αχτίδα και φεγγάρι.

Αριστοτέλης Βαλαωρίτης




Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2016

Η πιο δύσκολη παρτίδα... Μύρων Ζαχαράκης

Marcel Duchamp, French artist and chess player

Η πιο δύσκολη παρτίδα
είναι αυτή
πού πρέπει να παίξεις
με αντίπαλο
τον εαυτό σου.
Και πού 'σαι,
εδώ αν κλέβεις
δεν κερδίζεις,
χάνεις.
Τον ίδιο σου τον εαυτό,
την ίδια σου τη ζωή…

Μύρων Ζαχαράκης

Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2016

Γι αυτό σου λέω… Κυριακή Βυρίνη

Albert Watson

…Γι αυτό σου λέω…
Στόμα να μένω
Να σ’ ανασαίνω    χείλη
Χείλη να σε μιλάω    γλώσσα
Γλώσσα να σε αρταίνομαι    μάτια
Μάτια να σε διαβάζω    ψυχή
Ψυχή να σε χορταίνω

Μα πιο πολύ χέρια
Χέρια να σε χαϊδεύω
Και μια καρδιά να σε χωράω.
Κυριακή Βυρίνη

http://staxtes.com



Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2016

Δεν έφταναν... Νίκος Σκούτας

Ingmar Bergman, Hour of the Wolf, 1968

Μέτρησα τα ποιήματα στις τσέπες μου
δεν έφταναν να πληρώσω.
Περίμενε ένα λεπτό
να χαλάσω τη ζωή μου είπα.

Νίκος Σκούτας

Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2016

Οἱ «μεγάλοι»... Θεοδόσης Παπαδημητρόπουλος

Jean-Michel Basquiat

Κ’ ο φαλοι κάποτε
π’ τ μεγάλη τους φαυλότητα
θ νομαστον σ’ ατόν τον τόπο
κατ τ δίκαιο κα τ γραμμένο:

«μ ε γ ά λ ο ι»!

Κα θ σταθονε δίπλα
στος πόλοιπους «μεγάλους»:
τος δολοφόνους κα τος ψεύτες,
τος ξουσιομανες – τος ράθυμους.

μήγυρή τους θάναι
«μεγάλη»
κ’ βρόμα τους
νυπόφορη.

Χρησμς ποκαλυπτικός,
μορα τν «μεγάλων».

Μ ό ν ο ς ξανά, ξαίρεση
νοίκια το Κόσμου:
«μικρός», δίκαιος,
ργάτης τς ζως·

μόνος ν μέσ τόσης
περιδεος «μεγαλοσύνης»!

Θεοδόσης Παπαδημητρόπουλος

http://dieleusi.map-in-box.gr