Όνειρο ζήλιας... Seamous Heaney

Teknari

Περπατούσα μ' εσένα και μια φίλη

σε πάρκο πυκνοφυτεμένο· το γρασίδι ψιθυρίζοντας

διέτρεχε με τα δάχτυλά του τη γεμάτη εικασίες σιωπή μας

και τα δέντρα δημιουργούσαν ένα σκιερό

απρόσμενο ξέφωτο όπου καθίσαμε.

Η ειλικρίνεια πιστεύω του φωτός μάς συντάραξε.

Μιλούσαμε για το τι σημαίνει να ποθείς και να ζηλεύεις,

η συζήτησή μας ένα άνετο φόρεμα,

ή ένα λευκό τραπεζομάντιλο που απλωνόταν

σαν βιβλίο καλών τρόπων στην άγρια φύση.

«Δείξε μου», είπα σ' αυτήν που μας συνόδευε,

«αυτό που τόσο λαχταρώ, το μοβ αστέρι του στήθους σου».

Και εκείνη δέχτηκε. Αχ, ούτε οι στίχοι αυτοί

ούτε η περίσκεψή μου, αγάπη, μπορούν να γιατρέψουν

το πληγωμένο βλέμμα σου.

Seamous Heaney, Ανθολογία ερωτικής ποίησης, εκδ. Πατάκη, μετ. Χάρης Βλαβιανός