 |
| Γιάννης Γαΐτης |
Δεν κλαίω τον Αντώνιο, που χάνοντας μια μάχη,
και μια γυναίκα, έμπηξε το ξίφος του και στο δικό του στήθος.
Δεν κλαίω την Κλεόπατρα, που έχοντας ζήσει σαν θεά,
προτίμησε το φίδι από την ήττα.
Δεν κλαίω τον Καίσαρα, που αφού απόκτησε
περισσότερη δύναμη απ’ όλους μαζί τους θεούς της εποχής,
δέχτηκε στην καρδιά τα εγχειρίδια των φίλων.
Εκείνους, όμως που ήρθαν κ’ έφυγαν χωρίς να ζήσουν·
εκείνους που δεν γνώρισαν στον κόσμο παρά άνια·
εκείνους που ‘χαν και σχέδια, και πόθους, και καρδιά μεγάλη,
και μυαλό, αλλά ποτέ δεν μπόρεσαν·
εκείνους που πάντα έμοιαζαν με ναυαγούς σ’ ερημονήσι·
εκείνους που λαχτάραγαν το τέλος, αλλά να πάνε αυτοί στο θάνατο
δε βρήκαν το κουράγιο·
εκείνους που γεννήθηκαν, χωρίς να προσθέσουν τίποτα,
και πέθαναν, χωρίς να λείψουν σε κανένα·
εκείνους που πάντα στις κερκίδες βρέθηκαν, χωρίς ποτέ να νιώσουν
του στίβου την άγρια ηδονή·
εκείνους που θα ‘θελαν να ‘χουν ιστορία, αλλά δεν έχουν-
αυτούς, ναι, αληθινά τους κλαίω!..
Χρίστος Τρύφωνας, Απολογία Σισύφου
Κωνσταντίνος Μ.
Μάστρακας, Αλφαβητικά Ενθυμήματα, εκδ. Διορθώσεις,
Αθήνα 2024
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου