Καλοκαίρι... Κική Δημουλά

Νίκος Εγγονόπουλος

 

Το καλοκαίρι αυτό

μπήκε σαν ζωγραφιά μικρού παιδιού

που []δεν γνωρίζει

ποια θέση,[]

να δώσει

στα χρώματα και τα στοιχεία.[]

Άσπρα πετούμενα ξωκλήσια,

σούρουπα βραδυκίνητα ξοπίσω τους,

σαν ιερείς που απαύδησαν να κρούουν εσπερινούς,

θάλασσα καλοπιαστική,[]

κι όρθια μεσημέρια

που στέκουν προσοχή στον ήλιο.

Κι απάνω σύννεφα από ερωτευμένη ζέστη…

Το καλοκαίρι αυτό

δεν το περίμενε κανείς!

Ήρθε σαν κάποιος που τον είχαμε νεκρόν,

κ’ έφερε μιαν αμηχανία πάλι,

μια ξεχασμένη ένταση,

και μιαν αϋπνία[]

(Έκανε τόση ζέστη μες στα μάτια,

ήτανε κάτι εξατμισμένα καφενεία,

κάτι ξενύχτικα εύφλεκτα τραγούδια,

κάτι πιωμένα χέρια που χορεύανε

κ’ έλεγαν άλλ’ αντ’ άλλων σ’ άλλα χέρια…

Ψηλά,

ποιήτριες νύχτες έγραφαν)[]

Κική Δημουλά

(Ανθολογία Η.&Ρ. Αποστολίδη)