Η παραγκούλα... Τάκης Κ. Παπατζώνης

Κωνσταντίνος Παρθένης

 

Θαμπωτικά πράγματα! Ορμηνευμένα όλα στο θάμπος!

Διπλά περιμαντρώματα από δρυ-κα μέσα κει

το καπνισμένο τζάκι μιας παραγκούλας!..

Η Αγάπη την κατοίκησε απαρχής-κι’ όλη

προαίρεση της αγαθότητας. Εκείνη

αυτού της έδωκε το τζάκι της λησμοσύνης·

οι ίδιες οι δρυς το θρέφουνε και το πυρώνουν!..

Δεν την αγγίζει μέρας φως, παρά σαν καταστάλαγμα·

και της νύχτας, το δίνει εντός της

κιτρινισμένη λάμπα-με τι ήλιων ανταύγειες!

Αν είναι ίσκιος ένας απλωμένος μέσα,

είναι οι μεγάλες φτερούγες του Αρχαγγέλου.

Δεν γνώρισε το φυλλορρόημα· ούτε και που θα της έρθει,

γιατί έχει το θεμέλιο βαθύ, με τους πασσάλους

μπηγμένους μέτρα κάτου,

σε γης αδόνητη και στέρεη!..

Η καταιγίδα είναι για εκεί γιορτή αναστάσιμη·

και ο κεραυνός, αν πέσει κάπου..-

ω, μη δεν ζει σε τούτου την αναμονή,

σαν σε δόξας κορύφωση και ζωντάνια;..

Η αγάπη την κατοίκησε απαρχής!.. Χέρι με χέρι!..

Τι αφοσίωση στη σιωπή! Λόγος δεν πέφτει. Ούτε ράβδος-

παρά τη μεγάλη, για τα πρόβατα, τη δεσποτικιά!..

Όξω του κόσμου, όξω του θανάτου,  ζωή  θεσπέσια

της αρμονίας, με του χρόνου τα χωρίσματα

κατεβασμένα... Αναμονή του ξημερώματος-για χαράν,

όχι για κόπο... Λατρεία του πηγαδιού για το νεροκουβάλημα!..

Γύρω-γύρω φώλιασαν πουλιά μύρια,

από τα πιο καλοκελάηδητα... Ένα κανάρι ξεχωρίζει·

Πως ζει σε τόπο μάλλον βορεινό... Κ’ ενώ

είναι βουνίσιο το περιβάλλον, πώς ένα θάλπος σταθερό

κι’ αιώνιο χαρίζει την πιο μαγεύτραν ευκρασία.

Σαν κάποτε έρθει το άσπρο το χιόνι και λευκαίνει

την περιοχή, ε, τότες βάλνεται και καπνίζει

πιότερο καλεστικά ο φουγάρος!.. Και βρίσκει σκαμνί,

και βρίσκει θέρμη ο αργοπορεμένος, ο ταλαιπωρημένος,

ο κάθε λογής διαβάτης,

σε μνήμη ανιστόρητη , που θαν του μείνει!..

Έτσι είναι εκεί που κατοικεί η αγάπη...

Μαύρο σκυλί δεν έχει είσοδο αυτού μέσα,

που κουλουριάζεται μονάχα μια ώριμη γάτα.

Κακός λόγος δεν ακούγεται-ούτε καν

ο λόγος έχει εν γένει πέραση καμμιά...

Τα πρόβατα, τάχουν μακριά· μόνο για τα κουδούνια

ν’ απηχάνε, και τα βελάσματα... Κάπου-κάπου,

με στάλες στην κάππα βρόχης, δροσιάς ή χιονιού,

φτάνει και κάποιος τσοπάνος για ορμήνια... Η είσοδό του

είναι η ίδια με της μοναχικιά χαρά, σα ρίχτεις

κούτσουρο καινούργιο στη φωτιά, γερά ρετσινωμένο!..

Έτσι είναι εκεί που κατοικεί η αγάπη.

Τάκης Κ. Παπατζώνης, Εκλογή Α’ και Β’, Ursa Minor, εκδ. Ίκαρος, 1988