Ας πούμε... Κωνσταντίνος Μ. Μάστρακας

Παναγιώτης Τέτσης

Ας πούμε πως δεν θέλουμε άλλο να φάμε,

να πιούμε, να γλεντήσουμε, να κοιμηθούμε.

Ας πούμε πως δεν θέλουμε άλλη άνεση,

καλά παπούτσια, ρούχα, αυτοκίνητα.

Ας πούμε πως δεν θέλουμε ταξίδια

σε χώρες ξωτικές, ονειρεμένες.

Ας πούμε πως δεν θέλουμε κοπέλες

όμορφες, νόστιμες, τρελλές,

δυναμικές κι αδύναμ’ απροστάτευτες,

νάχουνε στήθος τρυφερό

μες στην αφή

και τρυφερώτερο στο στόμα.

Ας πούμε πως δεν θέλουμε να διαφεντέψουμε τον                                                                                         κόσμο

κ’ η γνώμη μας η πιο καλή

να αγκαλιάση όχι μονάχα τον πλησίον,

το σύλλογο, την πόλη ή τη χώρα

μα τον πλανήτη ακόμα και τ΄ αστέρια.

Ας πούμε πως δεν θέλουμε το χρόνο

ούτε νεκρό μα μήτε

ζωντανό-χρησιμοποιημένο

άριστα ως το τελευταίο του λεπτό.

Ας πούμε πως δεν θέλουμε

παρά μια νότα,

μια πινελιά Βαν Γκογκ,

Χριστού το δάκρυ,

στο Ελαιών το όρος-

παρελθέτω-,

το σφύριγμα ας πούμε,

την αρχή σφυρίγματος, του πλοίου,

καθώς σαλπάρει για την Αυστραλία,

μια παπαρούνα που δειλά θ’ ανοίξη                                                                                             καταντροπιασμένη,

στην άκρη του θαλάσσιου γκρεμού μια πεταλίδα,

το τζ του τζιτζικιού που πρωταρχίζει,

ας πούμε καληνύχτα στους ανθρώπους,

μια νύχτα που θα ξημερώση  ά λ λ η  μέρα

ας πούμε πως δεν θέλουμε τον θάνατο.

Κωνσταντίνος Μ. Μάστρακας, Ζώνη Ασφαλείας, εκδ. Andy’s, Αθήνα 2005