 |
| Arina Vital |
Πώς με ηρεμεί
αυτή εδώ η γωνίτσα
μπαλκονιού
την ώρα που η μοναξιά
με συντροφεύει!..
Ακούω τις στάλες της βροχής,
μυρίζω το νωπό χώμα.
Ετούτη την ώρα
νιώθω γαλήνη
στου σπιτιού μου τη γωνίτσα.
Κατερίνα Καλαμπαλίκη, Ελπίδα δικαίωσης, εκδ. Πιτσιλός, Αθ. 2018.
Διορθώσεις, ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ τχ. 45, Σεπτέμβριος 2019, https://diorthoseis.eu/
 |
| Βούλα Παπαϊωάννου, Μύκονος 1950 |
Ένα τραγούδι ευτυχισμένο
σαν το τραπεζομάντιλο της Κυριακής,
σαν το αγόρι που τόσκασε απ’ το σχολειό,
σαν τα πανάλαφρα όνειρα των πουλιών.
Ένα τραγούδι ευτυχισμένο
σαν το παράθυρο που ανοίγει μετά τη βροχή,
σαν το χνουδάτο θερινό καρπό,
σαν την καρδιά μας όταν πρωτοφώναξε
στην τρυφερή νύχτα του Μαρτιού: Αγαπώ!
Ένα τραγούδι ευτυχισμένο
για το κομπολόι τις νότες που κρέμασε στον αέρα το πρώτο χελιδόνι,
γιατί δεν ξέρουμε ποια είναι πιο πολλά
τ’ άστρα στον ουρανό ή τα χαμομήλια στη χλόη,
για τις στοργικές ώρες που σκύβουν και μας κοιτάζουν από το ίδιο ρολόι.
Ένα τραγούδι ευτυχισμένο
γιατί είναι η νιότη μας όλη μια βαθειά-βαθειά πνοή,
γιατί ο ήλιος ανοίγει σα γαρύφαλλο κάθε πρωί,
γιατί πηγαίνουν δίπλα-δίπλα οι σκιές μας μες στον άσπρο δρόμο
κ’ είναι δροσερό νερό η ζωή!
Λίνα Κάσδαγλη, Ηλιοτρόπια 1952
(Ανθ. Η.&Ρ.
Αποστολίδη)
 |
| Fritz Henle |
Αν δε μπορείς να χτίσεις
μπορείς να σκάψεις
αν δε μπορείς να γίνεις
μπορείς να είσαι.
Ντίνος
Χριστιανόπουλος, Το
κορμί και το σαράκι. Μικρά ποιήματα, εκδ. Ιανός
 |
| Vittorio Piergiovanni |
…Σε μια στιγμή, ένα θαμπό και μακρυσμένο τραγούδι
ανέβηκε στα χείλη μας,
σαν ένα ξένο πολυκαιρισμένο αντίδωρο,
που το βρίσκεις ψάχνοντας μια παλιά τσέπη
ύστερα από τόσα χρόνια απιστίας και περιπλανήσεων,
και χωρίς να το νιώσεις, σα χαμένος, το ακουμπάς
στα χείλη σου
και τα μάτια σου βουρκώνουν
θαμπωμένα ξαφνικά
από παλιούς λησμονημένους θεούς
και παντοδύναμες παιδικές ευπιστίες…
Τάσος Λειβαδίτης, Ποίηση 1, εκδόσεις Μετρονόμος
 |
| Nicolas de Stael, 1954 |
Ο καπνός
ζωγράφισ’ ένα πλοίο·
το πλοίο
ζωγράφισε τη θάλασσα·
η θάλασσα
με μιά γραμμή
έφτιαξε τον ορίζοντα.
Ο ουρανός ήδη υπήρχε.
Έμενε να φυσήξει λίγο
για να πάρει ζωή το τοπίο.
Κώστας Σοφιανός, Το φάντασμα του υποβολέα, εκδ. Πλανόδιον
 |
| Felicia Murray |
Πού έφυγες;
Δεν ξέρω πού να στείλω τη λύπη μου
για να σε βρει,
δεν έχω σε ποιον να μιλήσω
για να σ’ αγαπήση…
Ζώης Μάναρης
(Ανθολογία Η.& Ρ. Αποστολίδη)
 |
| Τάκης Τλούπας, Θεσσαλία 1955 |
Α! Εδώ κάνουνε σύσκεψη τα δέντρα.
Έχουνε μαζευτή σε μια γωνιά
και τα λένε.
Σκύβουνε κιόλας,
ψιθυρίζουν μην τ’ ακούνε.
Όμως τριγύρω δεν τους καίγεται καρφί.
Ο ήλιος καμαρώνει το λειρί του,
τα λουλούδια σμίξανε
και λυγίζουνε τη μέση,
κ’ ένα πουλί χαρούμενο
-π’ ούτε κείνο ουτ’ εγώ
ξέρουμε αν έχει όνομα-
τσιμπάει το ποτάμι.
Τα δέντρα σοβαρά, κ’ εμείς γελάμε.
Όταν δεν πάει άλλο, έρχομ’ εδώ.
Ολυμπία Καράγιωργα, Προχωρώντας στο χρόνο, 1977
Διορθώσεις, ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ τχ 22, Απρίλιος 2013 https://diorthoseis.eu/
 |
| Katrien De Blauwer |
Δεν είναι τόσο
η όμορφη μορφή σου,
όσο οι αμορφές μου σκέψεις
που κόβουνε, σαν λείπεις,
τον ύπνο μου, σαν νήμα,
πριν καν προλάβει ν’ απλωθεί.
Μόνη μου πια παρηγοριά
πως και μαζί σου,
πάλι δεν θα ‘χα κοιμηθεί.
Πάρις Τακόπουλος, Τα Ποιητικά (2010-1950), εκδ. Ποταμός
 |
| Ugo Mulas, Milano 1953 |
Την ώρα που εμείς ανταλλάσουμε
τις καθημερνές κουβέντες μας,
κάτω απ’ το χώμα, κάτω από μας,
βουβά και αναπότρεπτα,
ετοιμάζονται οι μεγάλες αλλαγές…
Οι αλλαγές που περιμένουμε…
Οι αλλαγές που δεν περιμένουμε…
Τίτος Πατρίκιος, Μαθητεία
(1952-1962), εκδ. Πρίσμα 1963
 |
| Jeanloup Sieff |
Στιγμή εσώτερης ελευθερίας,
όταν ο νους ανοίγη
και το άπειρο σύμπαν αποκαλύπτεται,
κι η ψυχή γυρνά μόνη και πλανάται
ψάχνοντας αλαφιασμένη εδώ κ’ εκεί
για δασκάλους και φίλους.
Στιγμή ελευθερίας
καθώς ο φιλακισμένος
τρεμοπαίζει τα βλέφαρά του στον ήλιο
σαν ασπάλακας απ’ την τρύπα του.
Το πρώτο ταξίδι ενός παιδιού
μακριά απ’ το σπίτι.
Αυτή η στιγμή ελευθερίας.
James Douglas Morrison, Ποιήματα 1966-71, μετ. Βαγγέλης Δουβελέρης
Διορθώσεις, ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ τχ. 22, Απρίλιος 2013
https://diorthoseis.eu/
 |
| François-Emile Barraud, 1930 |
Ήθελες κάτι να μου πεις
και δεν σου το ρωτούσα.
(Το καλοκαίρι είχε σωθεί
και τ’ άνθη που αγαπούσα).
Ήθελες κάτι να μου πείς
και τόχα λησμονήσει.
(Τη ρίζα που καθόμαστε
-θυμάσαι;- έχουν γκρεμίσει).
(Είχε από τότε εντός μου
σε φθινόπωρο γυρίσει).
Μου είπες, α, ναι!
- πως μ’ αγαπάς
- μα τόχω λησμονήσει.
Τέλλος Άγρας, Τα ποιήματα, εκδ. ΜΙΕΤ
 |
| Rodney Smith |
Προπονητές και δάσκαλοι,
σοφοί καθηγητές
«Κάτω από την μπάρα»
σου είπαν.
Και συ με πόνο περισσό,
της τιμωρίας Άτλας,
σηκώνεις το βάρος
της ύπαρξής σου.
(Ή μήπως της ανυπαρξίας σου);
Δημήτρης Μαρουδάς
Διορθώσεις, ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ, τχ 14, Αύγουστος 2012
https://diorthoseis.eu/
 |
| Chris Poppos |
Χαρταετοί είμαστε,
χαρταετοί πιασμένοι στα ηλεκτρικά σύρματα.
Μ’ εκείνους τους κομμένους σπάγγους,
μ’ εκείνα τα ξεσχισμένα χαρτιά,
μ’ εκείνη την εγκατάλειψη στον άνεμο,
μ’ εκείνη την εγκατάλειψη στον εμπαιγμό
μ’ εκείνη την εγκατάλειψη στο τέλος.
Κώστας
Μόντης, Γράμματα Στη Μητέρα, εκδ. Ίδρυμα Κώστα Μόντη
 |
| Pedro Luis Raota |
Ξανοίγεσαι πάρα
πολύ στη χαρά;
Βρήκες τη λύπη!
(Τράβα τη τώρα
ως την άκρη…
Είναι άλλη χαρά.)
Λουκάς Κούσουλας, Σχηματοποίηση Β’
 |
| Fernando Botero |
Μπορεί να λέγεται Ολυμπία
και να μην έχει πάει στο γυμνάσιο,
να’ ναι χοντρή
και ν’ αγοράζει βερεσέ απ’ το περίπτερο,
να μασουλάει τσίχλα
και να τραγουδάει.
Κι αυτός μπορεί να λέγεται Αποστόλης
και νη μην έχει πάει στο γυμνάσιο,
να’ χει συνήθειες λαϊκές, να πίνει
και να κάνει μεθυσμένος έρωτα -
κι όμως εσύ ο ανώτερος
να τους ζηλεύεις.
Χρίστος
Λάσκαρης, Ποιήματα, εκδ.
Γαβριηλίδης, Αθήνα 2009
 |
| Gabriel Pacheco |
Μη με κοιτάς στα μάτια. Πόσο ντρέπομαι!
Σαν το μικρό παιδί που το μαλώσαν
γιατί έκλεψε κρυφό της σάλας γλύκισμα
κι ο φόβος του κ’ οι τύψεις του το προδώσαν.
Μη με κοιτάς. Τα μάτια σου τη θύμηση
κρυφής βραδιάς και πάλι ξεδιπλώσαν
και τα δικά μου, που το χάδι τους τα κάρφωσε
δε βλέπεις πως δειλά, βουβά, θολώσαν;
Μαίρη Γυφτάκη, Η μυστική φωνή της θάλασσας, εκδ. Μανδραγόρας 1999
Διορθώσεις, ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ τχ.19, Ιανουάριος 2013 https://diorthoseis.eu/
 |
| Paul Klee |
Μ’ εγκαρτέρηση και σιωπή,
με συλλογη κ’ υπομονή,
μυριάδες ψηφίδες χτίζουν
ατελεύτητο μωσαϊκό…
Κωνσταντίνος
Μ. Μάστρακας, Ζώνη Ασφαλείας, εκδ. Andy’s, 2004
 |
| Laura Gilpin, Rio Grande, 1945 |
Πορτοκαλιές όχθες
κιτρινισμένα φύλλα π’ αγγίζουν το νερό
αυτό το ποτάμι
που φιδοσέρνεται στον κάμπο
είν’ η ζωή. []
Ήρεμο κι αργό, []
βουβό πάθος,
πυρετός για τη θάλασσα,
[] λαχτάρα για τα ψηλώματα
που άφησε για πάντα.
Τόλης Νικηφόρου, Ο πλοηγός του απείρου
Διορθώσεις, ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ, τχ.25 Ιούλιος 2013 https://diorthoseis.eu/
