 |
| Kenneth Hoffmann, Morristown, N.J. 1968 |
Τόσοι σαρκοβόροι έρωτες
τόσα ολονύχτια ξοδέματα
σε τόσους αποθεωτικούς οργασμούς
κι ούτε ένα ένσημο για τη σύνταξη
δεν μου απόφεραν.
Δημήτρης Χαρίτος, Τα
τριακόσια εξήντα πέντε και το ένα για τη δίσεχτη χρονιά, εκδ. Κίχλη
 |
| Κώστας Κουτάγιαρ, Μύκονος |
Παιδικές φωνές που τις άπλωσαν
στα μπαλκόνια να στεγνώσουν
και φτεροκόπησαν κ’ έφυγαν
Κώστας
Μόντης, Στιγμές
 |
| Bob Wolfenson |
Πόσο όμορφη είσαι όταν μιλάς.
Πόσο πιο όμορφη ακόμα όταν με κοιτάζεις.
Μα όταν μετρας τα παρόντα και χαράζεις τα μέλλοντα
έτσι καθώς ανοίγεις της καρδιάς τα φύλλα
κι αφείνεις τους κρυφούς σου πόθους να χρωματίζουν τα μάτια σου
τότε απ’ όλες τις ωραίες είσαι η ωραιότερη.
Ανθίζει ο κόσμος γύρω σου
κι εγώ ευωδιάζω ολόκληρος.
Γιαυτό μας μεταμορφώνει η αγάπη.
Θανάσης Κωσταβάρας, Η μακρινή άγνωστη χώρα, εκδ. Νεφέλη
περ. Πλανόδιον, τχ 31
 |
| Βούλα Παπαϊωάννου, Κάρυστος 1950 |
Φτάνει ένα αλέτρι να βρεθεί
κι ένα δρεπάνι κοφτερὸ σ᾿ ένα χαρούμενο χέρι
Φτάνει ν᾿ ανθίσει μόνο
λίγο στάρι για τις γιορτὲς λίγο κρασὶ για τη θύμηση
λίγο νερὸ για τη σκόνη...
Νίκος
Γκάτσος, Αμοργός
 |
| Mirela Momanu |
[]
Σπάνια να ψωνίσω. Γιατὶ εκεί σου λένε διάλεξε.
Είναι ευκολία αυτὴ ή πρόβλημα; Διαλέγεις και μετὰ
πώς το σηκώνεις το βάρος το ασήκωτο
που έχει η εκλογή σου.
Ενώ εκείνο το έτυχε τι πούπουλο. Στην αρχή.
Γιατὶ μετὰ σε γονατίζουν οι συνέπειες.
Ασήκωτες κι αυτές. Κατὰ βάθος είναι σαν να διάλεξες.
Το πολὺ ν᾿αγοράσω λίγο χώμα. Όχι για λουλούδια.
Για εξοικείωση.
Εκεί δεν έχει διάλεξε. Εκεί με κλειστὰ τα μάτια.
Κική Δημουλά, H εφηβεία της λήθης, εκδ. Στιγμή
 |
| Thomas Hoepker |
Κοιμάμαι απάνου στη ταράτσα,
τον ουράνο φάτσα με φάτσα -
τ' αστέρια μ' έχουνε παρέα
και γω τους κουβεντιάζω ωραία!
Αν πήτε και για τη μικρή μου,
είναι στο μέγαρο αντικρύ μου·
φορεί φορέματα που θέλω
κ' έχει ένα ψάθινο καπέλλο!
Όταν δεν βλέπω την Τασία,
όλο όνειρα και φαντασία·
τι θάταν που να μην το κάνω,
λέω, αν αργούσα να πεθάνω!
Κάπου ζητώ κανένα στίχο
και δεν μπορώ να τον πετύχω·
δεξιά ο καιρός θα μου τα φέρη
όσο να βγη το καλοκαίρι!
Γιώργος Κοτζιούλας, Εφήμερα, 1932
(Ανθ. Η.&Ρ. Αποστολίδη)
 |
| Dariusz Klimczak |
Αλλάζουνε δραματικά οι καιροί.
Εκείνο που ήταν φλόγα πριν
έμεινε τώρα ένα ξερό φυτίλι.
Κείνοι που βγήκαν στο προσκήνιο
με την ορμή της Αντιγόνης,
έγιναν απολογητές του Κρέοντα.
Γιώργος Χ. Θεοχάρης, Αμειψισπορά
 |
| Rosangela Betti |
Μιλήσαμε πολύ για τις γυναίκες
πάντα δειλοί για να παραδεχτούμε
την ομορφιά που μαστιγώνει τη ζωή μας.
Τίτος Πατρίκιος,
Ποιήματα
Β’ 1959-2017, εκδόσεις Κίχλη.
 |
| Κατερίνα Παττακού |
Στο παραλιακό καφενεδάκι,
καταβρεγμένη αυλή
ήσυχα, άδεια τραπεζάκια.
Στα πόδια μου η θάλασσα,
και σύ να αιωρείσαι
ανάμεσα σε μια γουλιά καφε
και το τσιγάρο.
Χρίστος
Λάσκαρης, Ποιήματα, εκδ. Γαβριηλίδης, Αθήνα 2009
 |
| Jan Hronsky |
Σα μας κτυπήσει
ο ήλιος κατάκορμα, έλα!
Βαρέθηκα τη συμμαχία της νύχτας!
Αγγελική Παυλοπούλου, Ο δρόμος με τα τριαντάφυλλα
(Ανθ.
Η.&Ρ. Αποστολίδη)
 |
| Remi Rebillard |
Άραγε τώρα συμφωνεί;
Έχουνε δίκιο τα βιβλία
και οι ψυχροί σοφοί που λένε,
πως η αγάπη στη ζωή
πρέπει να δίδεται με μέτρο,
αν θέλουμε πραγματικά
να προστατεύσουμε λιγάκι
τον άμοιρο τον εαυτό μας;
Μάλλον δε συμφωνεί ακόμα·
γιατί η αγάπη δε σ’ αφήνει
ούτε στο τέλος-τέλος μόνο·
σαν φύγει, μένεις συντροφιά
με τον καινούριον εαυτό σου.
Πάρις Τακόπουλος, Τα ποιητικά, εκδ. Ποταμός
 |
| Richard Kalvar |
Ο φόβος γίνεται
κακός όταν τον φοβηθούμε
αλλιώς είν’ ένας ερωτευμένος
που περιμένει πάντα μιαν εξήγηση…
Κάποια τον αγκαλιάζει, κι αυτός
λυώνει τότε απ’ την αγάπη της…
Ζωή Καρέλλη, Παραμύθια του κήπου, 1952
(Ανθ. Η.&Ρ. Αποστολίδη)
 |
| Rita Hayworth & Tyrone Power in Blood and Sand, 1941 |
Υβόνη, με τ’ απλό γλυκύτατο όνομα
και τ’ άσπρα τ’ αγαλμάτινα τα πόδια,
στο ηδονικό σου απόψε αβρό ταλάντεμα
σέρνεις και την ψυχή μου μεθυσμένη!
Υβόνη, όπως τα δυο σου πόδια υψώνονται
κι ανοίγει ως άνθος τ’ άσπρο φόρεμά σου,
μια πεταλούδα γίνεσαι βελούδινη
και τρέχω ερωτευμένος να σε πιάσω!
Καίσαρ Εμμανουήλ, Ποιήματα, εκδ. Έρμης
 |
| Maitê Proença by Bob Wolfenson, Sicile 1996 |
που άνθη, πέπλα, κεριά, είναι όλα κατάλευκα
είναι το γέλιο σου. Κ’ είναι όπως ένα
ρουμπινί δισκοπότηρο πλεγμένο μ’ αχτίνες
που πάνω απ’ την πόλη το υψώνει στα δυό του
χέρια ένας άγγελος:
«Δεύτε
λάβετε πάντες…»
Το γέλιο σου,
σπιθίζει στον ήλιο σαν φώσφορο αγάπης.
Νικηφόρος Βρεττάκος, Το βάθος του κόσμου, 1961
 |
| Georg Stefan Troller, Paris, 1953-56 |
Άλλοι γράφουν ποίηση
κι άλλοι κάνουν ποίηση,
όπως
άλλοι γράφουν για τον έρωτα
κι άλλοι κάνουν έρωτα.
Κωνσταντίνος M. Μάστρακας, Ζώνη Ασφαλείας, εκδ Andy’s
 |
| ph: by Georg Stefan Troller and gif by Joel Remy |
 |
| Pepi Merisio, Milano, 1955. |
Ω πόσα ποιήματα βιωμένα και όχι γραμμένα
σε καφενεία σταθμών ή σε ανήσυχες αποβάθρες
την ώρα που το σμίξιμο ακολουθεί το χαμό,
και πρέπει να ενωθείς με το πλήθος
ή άσκοπα να περιμένεις το νυχτερινό επιβάτη.
Ω πόσο προσφιλείς είναι αυτοί οι μεγάλοι χώροι όταν αδειάζουν
και μένεις ασάλευτος, ανάμεσα στη γη και τον ουρανό
σαν το κυπαρίσσι,
που χρόνια ονειρεύεται ν' αφήσει τους τάφους, να γίνει
κατάρτι σε πλοίο.
Τάσος
Κόρφης, Ποιήματα, εκδ. Πρόσπερος
 |
| William Smith |
(πόσα χρόνια)
δίχως φωτιά δίχως λυχνία
εγώ που αγκάλιαζα μονάχα
τη σιωπηλή σκιά μου
γύμνωσα τα χείλη
για να ψάλουν
τον ερχομό σου.
Τόσο φτωχός ήμουν Αγάπη
τόσο φτωχός
που δεν είχα στην παλάμη ένα χάδι
για ν' αγοράσω τις ώρες μου
που δεν είχα ένα νόμισμα φιλιού
για να δώσω του σκιώδη καπετάνιου
να με περάσει στην αντίπερα όχθη.
Όλη τη ζωή μου ασώτεψα
σκάβοντας την έρημο
και περιμένοντας χωρίς να το γνωρίζω
το σπόρο των βλεμμάτων σου.
Γιάννης Ρίτσος, Εαρινή συμφωνία–ΧΙ, Ποιήματα, εκδ. Κέδρος
 |
| Peter Fernau, Buenos Aires |
Μύρισαν τα χώματα βροχή·
περασμένα μύρισε η ψυχή…
–Τη θυμάσαι, αλήθεια, τη χρονιά
στης αγάπης μας τη γειτονιά;
Όμοιο καλοκαίρι δροσερό
το θυμάσαι, εκείνον τον καιρό,
τότες που βρεχόμαστε μαζί,
από μαγαζί σε μαγαζί,
κι απ' αυλή κονεύαμε σ' αυλή
με τ' αποβροχάρικο πουλί,
με το χελιδόνι το πουλί,
κάτω απ' τη δροσούλα την ψιλή,
και τρεχάλαγες, κάτω απ' τις αριές,
τις κοντακιανές τις πιπεριές;
Τραγουδούσε η πέτρα τον ηχό,
κι απ’ το κοριτσίστικο τρεχιό.
Κ’ η ψιχάλα που έπιανε ξανά,
ράντιζε τα χέρια σου, γυμνά...
–Κατά δω θα πάμε ή κατά κει;
(γνώριμοι μην έβγουν και δικοί).
–Κατά δω να βγούμε ή κατά κει;
(το καινούριο τσίτι μη βραχεί).
Τέλλος Άγρας
(Ανθ. Η.&Ρ. Αποστολίδη)
