 |
| Γιάννης Μόραλης, Ζευγάρι, 1963 |
Για τα προικιά της δεύτερης την πρώτη αγάπη αρνιέται
κι'εκείνη κλαίει και δέρνεται, μα δεν παραπονιέται.
—Κόρη, μη τόσο θλίβεσαι,κόρη, μην κλαις του κάκου,
μα σφίξε την καρδούλα σου, δέσε το νου σου κι' άκου:
Φτωχούλα εσύ, φτωχός εγώ, πώς να σε κάνω ταίρι;
Εκείνη π'αρραβώνιασα γεμάτο έχει κεμέρι
κι' όταν δική μου θα γενεί μ'όλο το βιος της πόχει,
θέλεις χωράφια; δίνω σου, θέλεις χιλιάδες;
—Όχι!
Μηδέ χωράφια θέλω εγώ μηδέ και τα φλωριά της,
σκλάβα η καρδιά μου αλύτρωτη ζητάει τη λευθεριά της...
Απ'τη στιγμή που μου' λαχεν εσένα ν'αγαπήσω,
όσα φιλάκια σου 'δωκα, να μου τα δώσεις πίσω.
—Μετά χαράς σου κόρη μου, κι'αν τάχεις μετρημένα,
λογάριαζέ τα παίρνοντας να μη σου λείψει ούτ'ένα.
Κολλά τα χείλη κι' αρχινά πρώτο φιλί να δίνει
και λαχταρά για δεύτερο και κοκκινίζει εκείνη.
Και πάλι την ξαναφιλεί και λέει στο τρίτο απάνω:
—Κόρη μου, τ'άλλα τα κρατώ και ταίρι μου σε κάνω.
Ιωάννης Πολέμης, Ανθ. Ποιήσεως Μιχ. Περάνθη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου