Οι γάμπες... Αντώνης Σουρούνης

Christie Brinkley by Chris von Wangenheim (1977)

 

Συχνά βλέποντας ένα ζευγάρι γάμπες

μου ’ρχεται η επιθυμία να τις πάρω και να φύγω.

Οι γάμπες μιλάνε συνεχώς κι ενδέχεται

όσο πιο σιωπηλή είναι μια γυναίκα, τόσο πιο πολύ εκείνες να μιλάνε 

για λογαριασμό της.

Κι έπειτα έρχονται τα παπούτσια.

Το βάθρο που πάνω τους θα στηριχτούν οι γάμπες αυτές,

για να σε κάνουν να σταθείς έκθαμβος μπροστά τους

και να κάνεις το σταυρό σου.

Μπορεί να σε σκοτώσουν

Πάντως μια στάση δευτερολέπτων

κι ένα στρίψιμο του λαιμού παραπάνω στη ζωή σου

θα τα κάνεις για χάρη τους.

Για μένα όμως η βασίλισσα γάμπα

εξακολουθεί να είναι η ελεύθερη γάμπα,

η ξυπόλυτη.

Άσχετα αν αυτή ανήκει στη νοικοκυρά

που ποτίζει με το λάστιχο την αυλή της

ή στην ωραία εκείνη ξένη που περπατούσε στις λείες,

καυτές πέτρες της Ύδρας.

Πατούσε με όλο της το πέλμα

και σου έδινε την εντύπωση

ότι χαιρόταν τόσο πολύ το βάδισμά της,

που με το κάθε βήμα φύτευε στη γη τα πόδια της.

Και τότε σκέφτηκα πόσο πολύ θα χαιρόταν

η ίδια η γη αυτές τις πατούσες,

καθώς μάλαζαν την κουρασμένη της πλάτη,

τη χιλιοτρυπημένη από πρόκες, πέταλα και τακούνια.

Αντώνης Σουρούνης, Μισόν αιώνα άνθρωπος, εκδ. Καστανιώτη, 1996

(Απόσπασμα από το διήγημα «Γάμπες οι φιλαλήθεις»)