Η ΄Ελενα... Κώστας Σοφιανός

Μαρία Φιλοπούλου

 

Η ΄Ελενα είναι βαποράκι του Σαρωνικού,

κόκκινη έχει τσιμινιέρα-μαύρη τη μπουρού.

Μπαίνει ο κόσμος από πίσω και τραβάει ομπρός,

ώσπου ο ναύτης της χουφτώνει το τιμόνι ορθός!

Τούκου-τούκου το μοτόρι μέσα της χτυπά,

τηνε σμπρώχνει η προπέλλα κι αμολά νερά!

Έ ρε μάνα μου πως τρέμει ξαπλωτή στο κύμα,

με τα σέα, με τα μέα, με τ'αγέρι πρίμα!

Κάτι γλάροι την κιαλάρουν που πετούν ψηλα,

κ' ένας ψάρακας της βγαίνει-μάσκα αριστερά!

Θάλασσα στάζουν τα όκια-τηνε ζώνει αφρός

σα μποτζάρει, ντελαπάρει και ο ουρανός!

Θα μας πνίξει η σκασμένη-έτσι που κουνιέται,

κάν' της κάτι καπετάνιε-για να μη χτυπιέται! 

Κώστας Σοφιανός (30-5-1986)

Μ' αρέσεις... Κώστας Ριτσώνης

Eduardo de Susa, Lisbon

 

Η ομορφιά σου

όταν βγαίνεις μέσα απ’ το ταξί

μ’ αφήνει αδιάφορο

Μ’ αρέσεις

όταν βγαίνεις στριμωγμένη

μέσα από συνοικιακό λεωφορείο

Κώστας Ριτσώνης, Φωτισμένο Εργοστάσιο (Ποιήματα 1981 – 96)

εκδ. Ποιήματα των φίλων

Φωτιά... Κωνσταντίνος Μ. Μάστρακας

Julio Bittencourt

 

Φωνάξαμε τους πυροσβέστες.

Άκούστε θράσος!

-Έδω που μας φωνάξατε δε σβήνεται κυρία,

είπε ένας!

-Καλύτερα αφήστε τ’ όλο να καεί,  έ χ ε τ’  ασφάλεια.

Τι να σώσετε; Μια γωνία σκρίνιου;

Ένα ντουλάπι κουζίνας;

Τη λερωμένη μοκέττα του παιδικού δωματίου;

Μια κόκκινη φλοκάτη στο σαλόνι;..

Κάηκε όλο.

Και τώρα ζούμε στο κάρβουνο.

Μα δε βαριέσαι.

Η ζωή ειν’ ωραία κ’ έτσι.

Αλλά κρατώ θυμό του πυροσβέστη.

Άκου νοοτροπία!

Αφήστε το να καεί-μη το σβήνετε.

Αφήστε το να καεί-έτσι θα σβήσει!

Πυροσβέστης να σου πετύχει!

Αντί νερό χρησιμοποιεί φωτιά

                                -για να σβήνει.

Κωνσταντίνος Μ. Μάστρακας, Ζώνη Ασφαλείας, εκδ. Andy’s

Φηρά... Γιάννης Καρατζόγλου

Veronique, Σαντορίνη

 

Ξύπνησα στις επτά, ο ήλιος

θα ’λιωνε σε λίγο το λευκό της ταράτσας

κάτω στον μώλο η απόλυτη ηρεμία

Εσύ γυμνή και ντυνόσουν,∙άνοιξες

το παράθυρο και μπλέχτηκαν λεβάντες

του απογεύματος, ένα μπουζούκι σέρτικο,

στο βάθος το κόκκινο της θάλασσας και

το γυμνό σου στήθος.

Κάτσαμε στο πεζούλι αμίλητοι για πολύ

ώσπου έδυσε μέσα στους ταρσανάδες.

Χαράμι λοιπόν η Σαντορίνη;

Γιάννης Καρατζόγλου, Ένα καλοκαίρι (1970)

Πληρότητα... Νικηφόρος Βρεττάκος

Lou Tombe by Fabien Mancel & Guillaume Gabriel

 

Πριν έρθεις εσύ, ήρθαν οι μέλισσες

(σαν ένα σμήνος που αποκόπη απ΄ το φως)

με χαιρέτησαν.

Πριν έρθεις εσύ, όταν βγήκα στην πόρτα

έστρεψαν όλα τα λουλούδια μαζί,

με χαιρέτησαν.

Πριν έρθεις εσύ, όσα δίνει ο ήλιος

όλα τα είχα. Μούλειπε μόνον

ένα χαμόγελο.

Νικηφόρος Βρεττάκος

Σεπτέμβρης... Carmelo Iribarren

Minayoshi Takada, 1950.

 

Εσύ στην παραλία

- να μαζεύεις-

και η απελπισμένη θάλασσα.

Carmelo C. Iribarren, μετ. Νάταλι Φύτρου

Καιροί... Γιώργος Σεφέρης

Philippe Pache, Santorini 2015

 

Σκέψη του παροδικού που σε παραλύει…

Σπίτια, θάνατοι, χωρισμοί.

Η ζωή του ανθρώπου είναι καμωμένη από καιρούς.

Καιρός να σπείρεις, καιρός να θερίσεις,

καιρός της θλίψης, καιρός της χαράς,

καιρός της αγάπης, καιρός της μοναξιάς.

Αν το σκεφτείς έτσι,

θα μπορέσεις και στη χαμηλότερη στιγμή να στηριχτείς,

γιατί κι αυτή θα ανήκει σ’ έναν

από τους καιρούς της ζωής σου.

Γιώργος Σεφέρης, Μέρες Γ’ 1934-1940, εκδ. Ίκαρος

Homo Loviens... Ιάσων Λειδινός

Amiko Li

 

Τα χέρια είναι

που μας κάνουνε

ανθρώπους

γι' αυτό κάθε που

με χαϊδεύεις

σηκώνομαι

ξανά

στα δυο μου πόδια

Ιάσων Λειδινός, Ο Κάλχας στο Φίλιον, εκδ. Εύμαρος

Έρχομαι απ’ τις ιτιές, μητέρα... Γιώργος Μετσόλης

René Groebli

 

Έρχομαι απ’ τις ιτιές, μητέρα!..

Από κει που μ’ εφερνες, παιδί, στα κρύα νερά και τις αλυγαριές·

από τη γέρικη φιλύρα που σκαρφάλωνα και μάζωνα το τίλιο

κ’ εσύ σκυφτη τα ραδικάκια!..

Έρχομαι απ’ τις πηγές, μητέρα!

Ένα σπαράγγι βλάστησε πλάι στην πέτρα που με κάθιζες

κι‘ απλωνες την πετσέτα μ’ αχνιστό ψωμί-τυρί-ντομάτα

ελίτσες πράσινες κι άλατι:.. Θυμάμαι, σα με χόρταινες,

μου ‘δινες χαρούμενη να πιω μες απ’ τη χούφτα σου νεράκι!..

Γιώργος Μετσόλης, Η μάνα μου-η μάνα του κόσμου, 1966

(Ανθολογία Η.&Ρ. Αποστολίδη)

Ακόμη λίγη θάλασσα... Ανδρέας Εμπειρίκος

Ruslan Bolgov

 

Η σιωπή λικνίζεται στην αμμουδιά.

Τα πόδια της πατούν στην κυανή,

στην άνευ έρματος ακρογιαλιά θαλάσσης που καθεύδει.

Ακόμη λίγη θάλασσα, ακόμη λίγο αλάτι.

Έπειτα θάθελα να κυλιστώ

στην αμμουδιά μαζί σου…

Ανδρέας Εμπειρίκος,  Ο Πλόκαμος της Αλταμίρας, Ενδοχώρα, εκδ. Άγρα

Καριέρα... Philip Roth

Kate Winslet by Peter Lindbergh

 

Τα μαλλιά της είναι μαύρα, κατάμαυρα

και όχι ιδιαιτέρως μαλακά.

Και είναι πληθωρική. Είναι πληθωρική γυναίκα.

Αφήνει ξεκούμπωτα τρία κουμπιά της μεταξωτής μπλούζας της

και μπορεί κανείς να δει ότι έχει στήθος όμορφο και πλούσιο.

Βλέπεις αμέσως την γραμμή ανάμεσα στα στήθη της.

Και βλέπεις ότι εκείνη το ξέρει. Βλέπεις ότι παρά την

ευπρέπεια, την σχολαστικότητα, το προσεγμένο ντύσιμο

ή ίσως ακριβώς εξαιτίας όλων αυτών,

έχει συναίσθηση της εμφάνισής της.

Καταλαβαίνεις λοιπόν ότι έχει επίγνωση της δύναμής

αλλά δεν είναι ακόμα σίγουρη για το πώς να την αξιοποιήσει,

τι να την κάνει, ούτε καν κατά πόσο την θέλει.

Αυτό το κορμί εξακολουθεί να της φαίνεται καινούργιο,

εξακολουθεί να το δοκιμάζει, πασχίζει να το κατανοήσει,

κάπως σαν πιτσιρικάς που κυκλοφορεί στο δρόμο

μ’ ένα γεμάτο όπλο και προσπαθεί ν’ αποφασίσει

εάν το κουβαλάει για προστασία ή για να αρχίσει

την καριέρα του στο έγκλημα...

Philip Roth, Το Ζώο που Ξεψυχά, εκδ. Πόλις

Ο λόγος... Franz Kafka

David Hamilton

Αγαπώ ολόκληρο τον κόσμο

και αυτό περιλαμβάνει και τον αριστερό σου ώμο,

κι αυτός είναι ο λόγος που θέλω να τον φιλάω,

ειδικά όταν έχεις την καλοσύνη

να τραβήξεις λίγο την μπλούζα σου. 

Franz Kafka, Γράμματα στη Μίλενα, εκδ. Κέδρος, μετ. Τέα Ανεμογιάννη

Κλεμμένα φιλιά... Δημήτρης Καταλειφός

Alejandro Lamas

 

Μετά από μπάνιο στον Μαραθώνα

είδαν τα Κλεμμένα φιλιά του Φρανσουά Τρυφφώ.

Τι τρυφερή αγάπη

ανάμεσα στις πάνινες καρέκλες!

Πάνω κάτω η Πατησίων για να αναλύσουν

την ασπρόμαυρη ταινία.

Καληνυχτίστηκαν ξημέρωμα.

Το καλοκαίρι ήταν μια σύνθεση από χρώματα και φιλιά

που δεν έδωσαν ποτέ.

Δημήτρης Καταλειφός, Συμπληγάδες γενεθλίων, εκδ. Πατάκη 2020

Έχεις καιρό... Τάκης Μπαρλάς

Salvador Dali

 Φαίδρος

Έχεις καιρό, παιδί μου, στην Ιθάκη

κι εσύ να ρίξεις άγκυρα· μα τώρα,

για της αντρείας χαράς την άγια γνώρα,

κάμε πανιά και φούχτωσε το δοιάκι,

μες την ανεμοζάλη σα γεράκι

του καραβιού σου αφρίζοντας η πρώρα

να σκει το μέγα πέλαο και τη μπόρα…

έχεις καιρό να φτάσεις στην Ιθάκη.

Τώρα χάρου και χόρτασέ τη, γιέ μου,

την αγριάδα του πέλαου και τα ανέμου

κι όποιος κι αν είναι ο κίνδυνος, αμόλα

όπου βρεθείς, παιδί μου, όπου και νάσαι,

του βάθους ή του ψήλου, μες στα όλα

τη νιότη σου και μην τηνε λυπάσαι!..

Τάκης Μπαρλάς, Νέα Ἑστία, 1944

Το όνειρο... Διονύσιος Σολωμός

Laura Makabresku

 

Άκου έν’ όνειρο, ψυχή μου,

και της ομορφιάς θεά·

μου εφαινότουν οπώς ήμουν

μετ’ εσένα μία νυχτιά.

Σ’ ένα ωραίο περιβολάκι

περπατούσαμε μαζί·

όλα ελάμπανε τ’ αστέρια

και τα κοίταζες εσύ.

Εγώ στόλεα: Πέστε, αστέρια,

είν’ κανέν’ από τ’ εσάς,

που να λάμπει από ’κει απάνου

σαν τα μάτια της κυράς;

Πέστε αν είδετε ποτέ σας

σ’ άλλη τέτοια ωραία μαλλιά,

τέτοιο χέρι, τέτοιο πόδι,

τέτοια αγγελική θωριά;

Τέτοιο σώμα ωραίον οπ’ όποιος

το κοιτάζει ευθύς ρωτά:

Αν είν’ άγγελος εκείνος,

πώς δεν έχει τα φτερά;

Ότι είπα αυτά τα λόγια,

μου εφανήκανε ομπρός

άλλες κόρες στολισμένες

με του φεγγαριού το φως.

Εχορεύανε πιασμένες

απ’ τα χέρια τα λευκά,

κι όλες τους επολεμούσαν

να μου πάρουν την καρδιά.

Τότε άκουσα το χείλι

το δικό σου να μου πει:

Πώς σου φαίνονται; Και σου ’πα:

Είναι άσχημες πολύ.

Εσύ έκαμες ετότες

γέλιο τόσο αγγελικό,

που μου φάνηκε πως είδα

ανοιχτό τον ουρανό.

Και παράμερα σ’ επήρα

εισέ μία τρανταφυλλιά

κι έπεσά σου αγάλι αγάλι

στην ολόλευκη αγκαλιά.

Κάθε φίλημα, ψυχή μου,

οπού μόδινες γλυκά,

εξεφύτρωνε άλλο ρόδο

από την τρανταφυλλιά.

Όλη νύχτα εξεφυτρώσαν,

ώς οπού ’λαμψεν η αυγή,

που μας ηύρε και τους δυο μας

με την όψη μας χλωμή.

Τούτο είν’ τ’ όνειρο, ψυχή μου·

τώρα στέκεται εις εσέ

να το κάμεις ν’ αληθέψει

και να θυμηθείς για με.

Διονύσιος Σολωμός, Άπαντα, εκδ. Ίκαρος 1993

Ο χρόνος τρώγεται φρέσκος... Τάσος Μπέσιος

Sasha Gusov, London 2012

 

Ο χρόνος τρώγεται φρέσκος

χωρίς δεύτερη σκέψη

τη στιγμή που σκάει

με τ' αγκάθια, τους σπόρους

και τα φλούδια του

τη στιγμή που το μελάνι του

λεκιάζει πρόσωπα και χάρτες.

Ο χρόνος τρώγεται φρέσκος

ζεστός

με το αίμα

τη θλίψη και το ψέμα του

με τις υπόκωφες χαρές

με το ηχηρό του

χειροκρότημα.

Κι όταν τα δόντια του

οργιάζουν εντός σου

κι όταν έχει προλάβει

ν' αδειάσει τους αριθμούς

απ' το ρολόι σου – ιδιαίτερα

τότε - ο χρόνος

τρώγεται φρέσκος και ζεστός...

Αλλιώς... σε κομματιάζει

η νοσταλγία.

Τάσος Μπέσιος, Φυλακές Απόπειρες, εκδ. Εκάτη, 2016.