 |
| Περικλής Βυζάντιος |
Στη μνήμη Εκείνου που τον ρέμβασε
Είσαι ένα λιμανάκι ελληνικού νησιού όλο κατάρτια
περήφανα υψωμένα·
φτωχά καΐκια αραγμένα,
φτωχά, αλλά που γνωρίσαν την αντάρα και την τρομάρα,
που φορτώθηκαν μόχθο και μετάφεραν πλούτος.
Είσαι άσπρο ελληνικό ερημοκκλήσι δαρμένο
από την αντηλιά!.. Γύρω-γύρω αμπέλια, μποστάνια,
καρποφόρες συκιές και, κάπου-κάπου, μοναχική,
και κάποια ελιά... Χρυσοφρυγαννισμένα τα χορτάρια
αχνίζουνε-άχυρο πιά· κι αντίς γι' αγγέλους, τα τζιτζίκια
σου κανοναρχούνε το κάθε απομεσήμερο έως αργά
με το δικό τους τρόπο τον Παρακλητικό Κανόνα...
Αναστραμμένο σου θρονί όλο το γαλάζιο
ενός απλού ουρανού, που πάλαι γίνηκε το Μέτρο των Δωριέων
και που αναπαύεται στεριωμένος στα χρυσάφια
του ευλογημένου μας πελάγους...
Τάκης Παπατζώνης, Εκλογή Β΄, εκδ. Ίκαρος, Αθήνα 1962
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου