Γι' αυτό σ' αγαπώ... Δ. Π. Παπαδίτσας

DDiArte

 Το πρώτο εφετινό χελιδόνι μπήκε απ' το φεγγίτη,

έκαμε τρεις γύρους στο ταβάνι -και ήσουν κατόπιν

όλα μαζί τα χελιδόνια!..

Είσαι μεριά ήρεμη της θάλασσας, όπου το κύμα

κόβει κομμάτια το φεγγάρι και το ρίχνει στην ψιλή άμμο…

Τα χέρια μου τα γέμισες

με τα μαλλιά σου και το μέτωπό σου·

στα μαλλιά σου περνώ τα δάχτυλά μου

όπως περνάει ο αγέρας από φύλλα κυπαρισσιού.

Είμαι ένα σπίτι εξοχικό,

κ’ έρχεσαι μόνη το καλοκαίρι και κοιμάσαι.

Ξυπνάς πότε-πότε τα μεσάνυχτα, ανάβεις τη λάμπα

θυμάσαι·

γι' αυτό σ' αγαπώ!..

Κι ανάμεσα στα τελευταία πουλιά είμαστε μαζί

-κι απέναντί μας η θάλασσα φθείρεται ν' ανεβοκατεβαίνη…

Όταν σκύβω πάνω από πηγάδια,

βλέπω την επιφάνεια του νερού

και λέω: Να το ριζικό κ’ η ματιά της!..

Γι' αυτό σ' αγαπώ.

Kι ανάμεσα στα τελευταία πουλιά

είσαι κείνο που γλύτωσε απ' τα σκάγια!..

Είμαι γεμάτος από σένα…

Και μπρος από κάθε σκέψη, αίσθηση, φωνή

κάτι δικό σου σαν αθλητής τερματίζει πρώτο!..

Γι' αυτό σ' αγαπώ.

Δ. Π. Παπαδίτσας, Ποίηση1

(Ανθ. Η.&Ρ. Αποστολίδη)