Καλογριά... Δημοτικό

Lily Cole by Koto Bolofo

 

Κάτω στην Αγιά Μαρίνα και στη Παναγιά

δώδεκα χρονώ κορίτσι γίνηκε καλογριά,

με σταυρό με κομποσχοίνι πάει στην εκκλησά

κι ούδε το σταυρό της κάνει, ούδε προσκυνά.

Τα παληκαράκια βλέπει με πολύ καημό,

βγήκε μες στο σταυροδρόμι και κρασί πουλεί,

διάβηκ' ένας, διάβηκ' άλλος, διάβηκα κι εγώ.

-Καλημέρα καλογριά μου, κι αππέ, τι πουλείς;

-Και κρασί πουλώ λεβέντη και καλό ρακή.

-Καλογριά μου σα μεθύσω, πού θα κοιμηθώ;

-Παληκάρι μ' αν μεθύσεις, έλα στο κελλί,

πόχω πέρδικα ψημμένη και γλυκό κρασί,

πόχω πάπλωμα στρωμένο και χρυσό χαλί,

πού 'μαι κόρη και κοιμούμαι όλο μοναχή,

για να φάμε και να πιούμε και να παίξουμε,

να φιλήσεις ν' αγκαλιάσεις, καλογριάς κορμί.

-Τσώπα, τσώπα καλογριά μου, δεν είν' αντροπή;

-Αντροπή 'ναι στα κορίτσα και στις έμορφες

και σε μένα τη καλόγρια δεν είν' αντροπή

που είμ' σε ράσο τυλιγμένη σα χλωρό τυρί; 

Πηγή: Απόστολος Μελαχρινός, Δημοτικά Τραγούδια, Αθήνα 1946

Ένα ζευγάρι μάτια... Διαλεχτή Ζευγώλη – Γλέζου

Jane March in L'amant (1992)

 

Ένα ζευγάρι μάτια μια φορά

μ’ εσαγιτέψαν.

Είχα κάποια παιδιάτικη χαρά

και μου την κλέψαν.

Ένα ζευγάρι μάτια σιωπηλά

και τι δεν λένε;

Κι’ ακόμη όταν κοιτάζουνε δειλά,

φωτιές που καίνε.

Διαλεχτή Ζευγώλη – Γλέζου, Ο κύκλος της αγάπης, 1964

Ποιος θα μας ξαναδώσει;.. Κώστας Μόντης

Vincent Chung

 

Ποιος θα μας ξαναδώσει εκείνο το Σαββατόβραδο

πούχε μπροστά του την Κυριακή;

Κώστας Μόντης, Στιγμές

Κανάρης... Κ. Γ. Καρυωτάκης

Κωνσταντίνος Βολανάκης

 

Κάποιοι δαιμόνοι

τον είχαν στείλει.

Έγινε αχείλι

κόσμου που επόνει.

(Ήρωες χρόνοι!)

Και πώς εμίλει

με το φιτίλι,

με το τρομπόνι!

Το πέρασμά του,

μήνυμα κρύο

μαύρου θανάτου.

Κι είχε το θείο

χέρι που φλόγα

κράταε κι ευλόγα.

Κ. Γ. Καρυωτάκης, Ελεγεία και σάτιρες, Ηρωική τριλογία

Η μεγάλη δοκιμασία... Γιώργος X . Θεοχάρης

William Harring von Ammon

 

Η ΜΕΓΑΛΗ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΑΡΑΤΣΚΑΚΗ ΣΤΑ ΤΕΛΗ ΤΟΥ ΕΙΚΟΣΤΟΥ ΑΙΩΝΟΣ

Χιονίζει στήν Αράχωβα.

Τον θυμωμένο Παρνασσό η αντάρα κρύβει.

Skiers με φόρμες κολλητές

μπαίνουν στα pub για ένα drink,

τρέχουνε στα fast food,

τρώνε hot dog με ketch up.

Χορεύουνε στις disco techno και σκυλέ,

φοράνε anorak, lip stick στα χείλη,

στους καρπούς Swatch.

Καπνίζουν Marlboro, Silk cut και Lucky strike.

Φρουμάζει τ’ άλογο του Μουσταφά

σφαγμένο στο σοκάκι.

Κυλάει το αίμα του αχνιστό

στο κρυο καλντερίμι.

Στην άκρη της Αράχωβας

ο Γεώργιος Καραϊσκάκης

— έτσι άγαλμα που έμεινε —

αν του ’χε φτιάξει χέρια ο γλύπτης,

θα ’βγάζε μέσα από τη φέρμελη

ένα ζευγάρι μαυρα Rayban

ν’ απολαμβάνει με ασφάλεια

αυτούς τους όμορφους, σφιχτοδεμένους κώλους,

που πάνε κι έρχονται μπροστά στο ηρώον του,

χωρίς να βάζει σε κίνδυνο

την αγωνιστική του αξιοπρέπεια.

Γιώργος X . Θεοχάρης, Αμειψισπορά, εκδ. Δημόσια Βιβλιοθήκη Λεβαδείας 1996

Περί την δύσιν του ηλίου... Όλγα Ντέλλα

Νίκος Αλιάγας

 

ΟΣΟ

Ζήσουμε

Μες

Την

Ομορφιά

Του

Ρόδινου

Των

Ουράνιων

Νεφελωμάτων

Του

Αγέρα

Του

Πρωιού

Του

Αγέρα

Εαρινών

Συμφωνιών

Της

Θλίψης

Των

Βουνών

Όταν

Το

Φως

Τους

Λιγοστεύει

Των

Ηχων

Της

Σιωπής

Όταν

Η

Νύχτα

Αγγίζει

Τις

Μορφές

Μας.

Όσο

Ζήσουμε

Μες

Στη

Ομορφιά

Καλά.

Καλά κι ευλογημένα.

Όλγα Ντέλλα, Αθιβολές, εκδ. Το Ροδακιό

Κυριακή... Νικηφόρος Βρεττάκος,

Arthur Dove

 

Ήμουν ντυμένος όμορφα σήμερα.

Βγήκα πρωί, διπλωμένος με την

ψυχή σου στην πόλη. Ήμουνα κι’ όμορφος.

Είχα λουστεί χτες βράδυ με τη

μουσική της φωνής σου –

                                              Κρατούσα

την πένα στο χέρι μου κι’ όπου

έβρισκα ήλιο, βουτούσα την άκρη της

κ’ έγραφα στίχους.

Νικηφόρος Βρεττάκος, Παιχνίδια με τα χρώματα

Άνοιξη... Οδυσσέας Ελύτης,

Τάκης Τλούπας, Πηνειός 1958

 

Άνοιξη θρύψαλο μενεξεδί

Άνοιξη χνούδι περιστέρας

Άνοιξη σκόνη μυριόχρωμη

[...]

Άνοιξη πίκρισμα του σκίνου

Άνοιξη άζωτο της αμασχάλης

Άνοιξη σουσάμι αόρατο

[...]

Άνοιξη μυρμηγκιά της μέρας

Άνοιξη αίμα του βολβού

Άνοιξη οπλοπολυβόλο απύλωτο

στων ωραίων γυναικών τα χέρια

 Όπου τύχει

    Ριπές

    Θάνατοι

    Εκατομμύρια σπερματοζωάρια

    Στων ωραίων γυναικών τα χέρια

    Τα δυνατά λουλούδια με τον ήλιο μέσα τους

[...]

Κάποιος απ' τ' ανοιχτό παράθυρο έριχνε

Λόγια που σπούσαν σαν αμύγδαλα

Κάκτος

Κάστωρ

Κόνδωρ

Ιέραξ

Ενώ στ' αντικρινό το Παρθεναγωγείο

Άνοιξη 37 και 2

Άνοιξη Lone Amour και Liebe

Άνοιξη no nein και no

Τα κορίτσια δάγκωναν στη γομολάστιχα

Και τινάζανε πίσω το κεφάλι

Σαν

Να τραβούσαν

Έξω

Του σφαγμένου πετεινού τα σπλάχνα

Τα κομμάτια τα σπλάχνα μες στα δόντια τους

[...]

Άνοιξη μούρο αδάγκωτο

Άνοιξη βιδωτό φιλί

Άνοιξη χάσμα της λιποθυμιάς

[...]

Άνοιξη τσίτι τσιτωμένο

Άνοιξη σφήκα του χεριού

Άνοιξη «μη θα μας δούνε τέρας»

Και το τέρας που γύριζε σαν τη λαντέρνα

    Μια παράξενη

    Άλλη

    Γειτονιά

 

    Και η χούφτα η βάναυση που ακαρτερούσε:

    Χάιντε η ριξιά να βρει το ζάρι της

    Κι η τζαμαρία το θαρραλέο λιθάρι της!

 

Άνοιξη κρύσταλλο και νίκελ

Άνοιξη παραπάτημα των κήπων

Άνοιξη «Μήνιν άειδε...»

 

    Θεά! Και τι σγουρά τα σκοτεινά τα μέρη!

 

    Και τα χείλη τι ζάχαρη βιολέτας!

    Και τι κηπάκι

    Τα λυτά

    Νωπά

    Μαλλιά

    Στην απαλή κοιλιά η ανάσα τι ταξίδι!

[...]

Άνοιξη δόντι λυσσαλέο

Άνοιξη φούξια του παροξυσμού

Άνοιξη αρτεσιανόν ηφαίστειο

[...]

Άνοιξη σάλτο της ακρίδας

Άνοιξη μήτρα σκοτεινή

Άνοιξη πράξη ακατονόμαστη

[...]

Άνοιξη άνοιξη σαλπάροντας

Άνοιξη άνοιξη σημαιοστόλιστη

Άνοιξη «αντίο αντίο παιδιά!»

Οδυσσέας Ελύτης, Τα Ετεροθαλή, εκδ. Ίκαρος

Κλαίω... Κωνσταντίνος Μ. Μάστρακας

Jeremy Strong in Succession (2018)

 

Ἡ μέρα ἦταν λαμπερὴ καὶ πεντακάθαρη.

Τὴ νύχτα εἶχε βρέξει ἥσυχη βροχή.

Ὅλα ἦταν καινούργια.

Οἱ γιορτὲς εἶχαν τελειώσει

μὰ ἡ ἀτμόσφαιρα παρέμενε ἑορταστική.

Ἤρεμοι, καλοδιάθετοι οἱ ἄνθρωποι

γυρίζαν στὶς δουλειές τους.

Ὅλα ἦταν ἄνετα.

Ἐκεῖ λοιπόν, καταμεσήμερο,

μοῦρθ’ ἕνας κόμπος!

Ἐντελῶς ἀνεξήγητος.

Ποὺ ἀνελύθη σὲ λυγμό!

Ἔκλαιγα ἀσταμάτητα.

Μὲ τὰ πιὸ σπαραχτικὰ δάκρυα τῆς ζωῆς μου!

Δὲν μποροῦσα νὰ καταλάβω τί συνέβαινε.

Ἀνέκαθεν ἀπέρριπτα τὸ δόγμα

οἱ ἄντρες δὲν κλαῖνε

κ’ εἶχα κλάψει πολλὲς φορές,

γιὰ κάποιαν, ὅμως, εὔλογη αἰτία.

Ὡστόσο, δὲν συμπαθοῦσα εὐσυγκίνητους.

Μὰ τώρα;

Τὴν ὥρα π’ ὅλα γύρω μου γελοῦσαν;

Ἀναγκαστικὰ πῆγα σὲ μιὰ κηδεία.

Κ’ ἐκεῖ γελοῦσαν!

Τὄχε ἡ μέρα.

Κάποιοι μάλιστα χαχάνιζαν!

Ξεκουράστηκε, ἔλεγαν, καλύτερα ποὺ πέθανε!

Ζωὴ σὲ μᾶς! Ζωὴ σὲ μᾶς!

Ὕψωναν τὰ ποτήρια τους μὲ τὸ κονιάκ.

Δὲν εἶδα τὸ νεκρό, μὰ ὑποθέτω βάσιμα,       

        πὼς καὶ αὐτὸς

μόλις θὰ συγκρατοῦσε παγωμένη

γκριμάτσα εὐτυχίας, ἐννοώντας:

Ζωὴ σὲ σᾶς! Ζωὴ σὲ σᾶς!

Ἔφυγα μὴ μπορῶντας νὰ συγκρατηθῶ.

Γιατί ὅμως;

Γιατί νὰ θρηνῶ ἀναίτια

ἐνῷ τίποτα δὲν ὑπάρχει ἀξιοθρήνητο;

Ἴσως τὸ γέλιο

αὐτὴ ἡ ἀκαταλόγιστη εὐδαιμονία.

Μᾶλλον αὐτή θὰ φταίῃ, σκέφτομαι

καὶ κλαίω, κλαίω ἀσταμάτητα,

γιατί κανεὶς δὲν κλαίει πιὰ ποτέ μὲ τίποτα!

Κωνσταντίνος Μ. Μάστρακας, Ζώνη Ασφαλείας

Διορθώσεις, ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ https://diorthoseis.eu/