FOTO LUX... Γιώργος X . Θεοχάρης

Eddie Constantine in Alphaville (film) & David Seymour (photo)
Gif by blogger

 

Έμεινε το διάφραγμα ανοικτό στις αναμνήσεις.

Υπέρ των ανωνύμων πού έγιναν επώνυμοι

μέσα από τα χημικά υγρά στο εμφανιστήριο.

Εδώ με τον πατέρα. Μπροστά στην κομπανία με τα κλαρίνα.

Στο κέντρο ΕΞΟΧΙΚΟΝ. Με τα μάτια ορθάνοιχτα

αντίκρυ στη μαγεία του μεγάλου πιάτου με τη λάμπα

και τις αστραπές. Λίγο μετά τον πόλεμο, σ’ ένα χωριό

που ’μάθε τον ηλεκτρισμό μεσ’ απ’ το Flash του φωτογράφου.

Εκεί στη μονοήμερη εκδρομή. Με μπλε ποδιές.

Με τις λευκές κορδέλες στα μαλλιά. Μαθήτριες που

ανέβαζαν στα μάτια την ψυχή τους και γίνονταν ωραίες

κάθε φορά που αναμετριόντουσαν στο κλικ της μηχανής.

Έμεινε το διάφραγμα ανοικτό στη θύμηση.

Χαράσσοντας το negative της ύπαρξης,

το άσπρο και το μαύρο της ζωής μας.

Εκεί λοιπόν επιβιώνει η αλήθεια της ζωής.

Στου άσπρου και του μαύρου τις διαβαθμίσεις.

Σ’ εκείνες τις μικρές ασπρόμαυρες φωτογραφίες

θα υπάρξουμε.

Ίσως γιατί τα κατσαρά δοντάκια τους στό περιθώριο

έχουν τη δύναμη να ροκανίζουν τη φθορά.

Γιώργος X . Θεοχάρης, Δίφορη μνήμη, εκδόσεις Πόλις

Θεέ μου, κάνε με... Ζήσιμος Λορεντζάτος

Manu Barreiro Rondriguez

 

Όλα αυτά τα αγαθά που έχομε κάθε μέρα γύρω μας

και τα νομίζομε τίποτα,

ένα ζεστό κρεβάτι, ένα καθαρό φαγητό, νερό να πλυθούμε,

ρούχα να φορέσαμε, φιλική συντροφιά, τους δικούς μας -

Θεέ μου, κάνε με να καταλαβαίνω καθημερινά την αξία τους,

να καταλαβαίνω το πόσο εύκολα μπορούν

όλα αυτά να γίνουν άφαντα

μέσα σε μια μέρα από μπροστά μου…

Θεέ μου, κάνε με να καταλαβαίνω καθημερινά και να τιμάω

αυτά τα λίγα, ή πολλά, πού τα έχω σήμερα,ένα καθαρό

κρεβάτι, μια γωνιά ζεστή, το ψωμί, το κρασί,

το τραπέζι ετούτο με το χαρτί και το μολύβι...

Θεέ μου, κάνε με.

Ζήσιμος Λορεντζάτος, Σύμμεικτα, εκδ. Δόμος

Μικρή παρηγοριά... Πάρις Τακόπουλος

Sergiy Shushyn

 

Είναι μικρή παρηγοριά

που χθες, αργά, το βράδυ,

μια όμορφή κοπέλα

με κοίταξε θλιμμένα,

σα να συνεμερίζετο τη λύπη μου·

μικρή!

Γιατί μου θύμησε,

όπως περνούσε βιαστικά,

ό,τι μας λείπει στη ζωή,

κι αλίμονο! ό,τι μας μένει.

Πάρις Τακόπουλος, Τα ποιητικά 2010-1950, εκδ. Ποταμός

Ζαχαροπλαστείο «Τα Ολύμπια»... Χρίστος Λάσκαρης

Ute Sherhag

 

Συχνάζω σ' αυτό το ζαχαροπλαστείο χρόνια.

Στα τραπεζάκια που είναι κοντά στη τζαμαρία

εκεί κάθομαι.

Κάθομαι και κοιτάζω…

Κόσμος περνοδιαβαίνει.

Γυναίκες,

που κάποτε μ’ αναστάτωσαν.

Χρίστος Λάσκαρης, Ποιήματα εκδ. Γαβριηλίδη

Θα αντηχεί... Γιώργος Δομιανός

Karel Chladek

 

Κάθε χάδι

κάθε φιλί

και δάγκωμα

και υγρό

τα χείλη σου

τα χέρια μου

οι λοβοί των αυτιών σου

τα μάτια μου που σε κοιτώ

κάθε μέλος μας ανατριχιασμένο

όλα αυτά

θα χαθούν

μέσα στους αιώνες

μα κάθε

σε θέλω

που μου είπες

κάθε

σε θέλω

που είπα εγώ

θα αντηχεί

στα πέρατα του χρόνου

Γιώργος Δομιανός

Στα μάτια σου... Αντώνης Βουσβούνης

Jacco Breedveld

 

Τα μάτια σου είναι δυο καλοκαιριάτικοι ήλιοι.

Το στόμα σου μια ανοιχτή ολοπόρφυρη πληγή.

Ο λαιμός σου ένα φρέσκο νταρί.

Οι μασχάλες σου φωλιές περιστεριών.

Στα μακριά σου χέρια τρέχουν οι Χίμαιρες.

Στα νύχια σου φιλιούνται οι Άνεμοι.

Η ραχοκοκκαλιά σου είναι οχιά που στάζει γλύκα.

Τα στήθια σου δυο θηλυκοί Αρχάγγελοι.

Η ρώγα σου κεντρί για να σε βασανίζη.

Η μέση σου-ω, η μέση σου που σπάει

στα δυο μέσα στα πόδια μου!

Η κοιλιά σου είναι η Αρετή.

Τα σκέλη σου λευκοί και πράσινοι ήχοι.

Λοιπόν, αγάπη μου,

μέσα στα μάτια σου αρχίζει και τελειώνει ο κόσμος.

Αντώνης Βουσβούνης, Το αστρο του γιαλού, περ. Τετράδιο, Θεσσαλονίκη 1947 

(Αντί) τροφοδοτικό... Δημήτρης Γκιούλος

Oliver Takac

 

Κάθε που κλείνουμε το τηλέφωνο

ίδιο αποτέλεσμα.

Φόρτιση συναισθηματική στο 100%

κι η μπαταρία ν' αδειάζει.

Δημήτρης Γκιούλος, Αστικά Δύστυχα, εκδ. Θίνες

Χειμώνας... Μήτσος Παπανικολάου

Lara Paulussen

 

Μη με προσμένης πια να ρθώ στο βουερό ακρογιάλι,

την αμμουδιά να πάρουμε, να φθάσουμε ως το μώλο·

στην καταχνιά της θάλασσας και στην ανεμοζάλη

σα ροδοσύγνεφο σκορπά, σβήνει το είναι μου όλο.

Κάποια φωτιά ονειρεύομαι για το σβηστό μας τζάκι

ν’ αστράφτη μες στη σκοτεινιά της σάλας της κλεισμένης,

να κρούη το παραθύρι μας ο αέρας, το νεράκι,

κ’ εσύ δειλά κι αμίλητα στο πλάι μου να μένης.

Να λες σ’ αυτή σου τη σιωπή όσα ποτέ δεν είπες

στις ανοιξιάτικες αυγές, στα θερινά τα βράδια·

ν’ ανιστοράς στο βλέμμα σου χαρές μαζί και λύπες,

πόθους, παλμούς, ονείρατα, φιλιά, αγκαλιές και χάδια.

Κ’ έτσι στην κρύα τη σκοτεινιά της νύχτας του Γενάρη,

μες στ’ όνειρο θ’ αγγίξουμε μια άνοιξη περασμένη,

τα ρόδα τ’ απριλιάτικα που πια μας τα’ χουν πάρει

η Μοίρα μας κ’ οι ξένοι.

Μήτσος Παπανικολάου 

(Ανθ. Η.Ρ. Αποστολίδη)

Σε θυμήθηκα... Δημήτρης Π. Παπαδίτσας

Toby Harvard

 

Το ν’ ακούει κανείς το πρωί τη βιασύνη των πουλιών

Το να ψάχνει στα μάτια των άλλων να βρει λίγα τοπία

Το να αισθάνεσαι αλλιώτικος μετά από γλέντι όταν μένεις                                                                                                      μόνος

Και παίζεις με την έχτρα και τη φιλία του εαυτού σου

Αυτό σημαίνει κίνδυνο

Σημαίνει αναγωγή της λύπης στη μονάδα

Έτσι λοιπόν ξανά σε θυμήθηκα

Ταίριαξα τη γραμμή του ώμου σου με την πιο χαρούμενη                                                                                                     μέρα μου

Τα μάτια σου δε μ’ άφηναν να ησυχάσω

Κι από πού δε μου έρχονταν

Απ’ τη βροχή

Απ’ τ’ αμπέλια

Από τα κουρασμένα χέρια της χωριάτισσας

Κι από μένα τον ίδιο

Σε θυμόμουν και σε είχα στη μνήμη μου

Όπως ένα κομμάτι ζάχαρη στο νερό.

Δημήτρης Π. Παπαδίτσας, Η περιπέτεια (1953), Ποίηση, εκδ. Αστρολάβος/Ευθύνη

Άγιος Χαράλαμπος... Jim Potts

Giuseppe Fichera, Aιγαίο

Ανεμόμομυλοι,

καμπαναριά,

ξωκκλήσια,

στέρνες.

Ο Άγιος Χαράλαμπος

τα έσωσε όλα τους.

Απώθησε την πανούκλα,

έλυσε την πολιορκία.

Δεν μπόρεσε όμως να σταματήσει

τη βεβήλωση.

Jim Potts, Corfu Blues, μτφρ. Βασίλης Πανδής

 

Εορτολόγιον... Γιάννης Πατίλης

Σπύρος Βασιλείου, οδός Πατησιών

 

Τρίτη

Τί ἔχει μιά Τρίτη ἐννιὰ Φεβρουαρίου

Μοῦ φαίνεται μιά ἄσημη ἡμέρα

Προσωποποίηση τῆς Ἄσημης Ἡμέρας

Οἱ ἄνθρωποι θὰ σηκωθοῦνε θὰ πλυθοῦνε θὰ ντυθοῦνε

θὰ φύγουνε γιὰ τὶς δουλειές τους

Καὶ τὸ 1903 ἐπὶ Παλαμᾶ

Καὶ τὸ 1933 ἐπὶ Παλαμᾶ

Πῶς ἦταν αὐτὴ ἡ Τρίτη ἐννιὰ Φεβρουαρίου

Πῶς ἦταν αὐτὲς οἱ ἄσημες ἥμερες

Κι ὅμως

Ὑπάρχει μιά Κυριακὴ μέσα σὲ κάθε μέρα

Κρυμμένη ἴσως σὲ κάποιο λεπτὸ σὲ κάποιαν ὥρα

Καὶ πιὸ πολὺ κρυμμένη στὴν ψυχὴ

(Σὲ μέρος ποὺ ἴσως ἔχουμε κι ἐμεῖς ξεχάσει)

Γιατί μιά ξεχασμένη μέρα

δὲν παύει νὰ'ναι μιά μέρα τοῦ Θεοῦ

Μιά Τρίτη ἐννιὰ Φεβρουαρίου νὰ'ναι μιά μέρα

Νικηφόρου μάρτυρος Μαρκέλου Παγκρατίου

Νὰ 'ναι μιά μέρα Ὡραίων Ὀνομάτων

Ὀνόματα ποὺ ξέχασαν τὴ λήθη

Κλητοὶ αἰώνια μέσα σ' ἕνα Φῶς

Πού κάθε μέρα Ἑορτάζει

Μεσ' στὸ φῶς τῆς μέρας.

                                                               (Τρίτη, 9.2.1987)

Γιάννης Πατίλης, Γραφέως Κάτοπτρον, ἐκδ. ὕψιλον