Πλήρης ημερών... Κώστας Σοφιανός

Paul Croes

Θα γεμίσω τις μέρες μου κενό,

θα τις καταστήσω πλήρεις

    ώστε:

''πλήρης ημερών έφυγε''-να πει,

όταν επιστρέψω,

    το κενό! 

Κώστας Σοφιανός, Το φάντασμα του υποβολέα, εκδ. Πλανόδιον

Μισή ώρα... Κωνσταντίνος Καβάφης

Lary Fink , California

Μήτε σε απέκτησα, μήτε θα σε αποκτήσω

ποτέ, θαρρώ. Μερικά λόγια, ένα πλησίασμα

όπως στο μπαρ προχθές, και τίποτε άλλο.

Είναι, δεν λέγω, λύπη. Aλλά εμείς της τέχνης

κάποτε μ’ έντασι του νου, και βέβαια μόνο

για λίγην ώρα, δημιουργούμεν ηδονήν

η οποία σχεδόν σαν υλική φαντάζει.

Έτσι στο μπαρ προχθές —βοηθώντας κιόλας

πολύ ο ευσπλαχνικός αλκολισμός—

είχα μισή ώρα τέλεια ερωτική.

Και το κατάλαβες με φαίνεται,

κ’ έμεινες κάτι περισσότερον επίτηδες.

Ήταν πολλή ανάγκη αυτό. Γιατί

μ’ όλην την φαντασία, και με το μάγο οινόπνευμα,

χρειάζονταν να βλέπω και τα χείλη σου,

χρειάζονταν να ’ναι το σώμα σου κοντά.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης, Κρυμμένα Ποιήματα, εκδ. Ίκαρος 1993

Όστρακο της μοίρας... Γιάννης Γερογιάννης

Miho Kajioka

Είμαι ένα κοχύλι,

όστρακο της μοίρας

χρώμα στο βυθό.

Στάξε μου στα χείλη,

μια σταγόνα μέλι,

για ν’ αναστηθώ.

Άρωμα και κύμα

κάθε κοίταγμά σου,

ίχνος τρυφερό,

μέσα στη σκιά σου

έγινα πορφύρα

ψάχνω να σε βρω.

Πυρκαγιά στα χείλη,

διψασμένα μέλη,

όστρακο σκληρό,

η ζωή κουρέλι,

δως μου το φιλί σου

για ν’ αναστηθώ.

Γιάννης Γερογιάννης

Στην καλύβα του Ευμαίου... Χαρ. Γιαννακόπουλος

Γιώργος Σαλταφέρος, Άνδρος

Καλά είναι εδώ, είπε ο Οδυσσέας

πίνοντας το γλυκό κρασί

και τρώγοντας το κρέας

που του πρόσφερε ο Εύμαιος,

ποτέ να μην τελειώσει αυτή η στιγμή

που καθόμαστε και λέμε ιστορίες,

μισοψεύτικες μισοαληθινές,

κι έξω απ' την πόρτα λιάζονται τα σκυλιά.

Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος, Γράμματα σ' έναν πολύ νέο ποιητή, εκδ. Πόλις

Εσένα... Άννα Ντακ

 Stefania Sandrelli & Marcello Mastroianni in Divorce - Italian Style, 1961

Θέλω

να μου περιγράψεις

το πρωί της ημέρας που

αποφάσισες

πως η μαμά σου δεν είναι

ο αγαπημένος σου άνθρωπος στη γη

Θέλω να μάθω αν φοβάσαι,

πως όταν

μεθάς και ψευδίζεις,

λιγάκι,

σταματάς να είσαι εντυπωσιακή

Θέλω να με μάθεις να ερμηνεύω την στιγμιαία                          αμηχανία σου όταν με βλέπεις

Θέλω να μου διηγηθείς τη μέρα σου, ξεκουμπώνοντας τα κουμπιά

εκείνου του

πράσινου-πετρόλ

πουκαμίσου,

που τόσο σου πάει

Θέλω την πρώτη σου σκέψη όταν ξυπνάς,

τα κυριακάτικα μεσημέρια σου,

τα πρωινά που ξυπνάς με χανγκόβερ

[Θέλω να θέλεις την πρώτη μου σκέψη όταν ξυπνάω,

τα κυριακάτικα μεσημέρια μου,

τα πρωινά που ξυπνάω με χανγκόβερ]

Θέλω να σου αφιερώσω όλο τον γιώργο δομιανό

Θέλω να μάθω

ποιο είναι το αγαπημένο σου σημείο να σε χαϊδεύουν στην πλάτη

και αν

όταν τελειώνεις

θέλεις

να σε κοιτάζω

στα μάτια.

Άννα Ντάκ

 https://peanutsbowl.com/

Ήρθε το νερό... Ιάσων Ιωαννίδης

Nick DeWolf, ποταμός Έρκυνα, Λιβαδειά 1959

Ήρθε το νερό μουγγρίζοντας,

σάν τον ταύρο του χωριού μας,

τον Καρά·

ήρθε το νερό, αφρίζοντας

σαν το άτι του χωριού μας,

τον Σαρή·

ήρθε το νερό κι απλώθηκε

σαν τις δίπλες του χορού μας

στην πλατέα!

Παίρνει το δρόμο της ματιάς μας,

παίρνει το δρόμο της καρδιάς μας,

παίρνει το δρόμο χωριού!

Στις μουριές μας έπλεξε

το θολό του δίχτυ...

Ήρθε το νερό,

με καλάμια και με χώμα.

Σήκωσε κρυφά τις θημωνιές,

τα γιοφύρια φόρτωσε

στην πλατειά του ράχη-

και ξεκίνησε!..

Ιάσων Ιωαννίδης 

(Ανθ. Η.Ρ.Η.Σ. Αποστολίδη)

Θησεύς... Άθως Δημουλάς

Michael Kahn 

Για τους Λαβύρινθους χρειάστηκες

ένα κουβάρι νήμα. Και κάποιον

να το κρατάει στη είσοδο — όπου

μπορούσες να το δέσεις κιόλας,

αποφεύγοντας έτσι τους έρωτες

που επιτείνουνε τα λάθη.

Για τους Μινώταυρους χρειάστηκες

τη δύναμή σου.

                  Και θ’ αρκούσε,

θ’ αρκούσε μόνο ν’ αλλάξεις τα πανιά

για να επιζήσει και ο Αιγέας.

Άθως Δημουλάς, Τα ποιήματα (1951–1985).εκδ. Στιγμή, Αθήνα 1986.

Γιατί γράφω ποίηση... Χάρης Βλαβιανός

Bernard Plossu, Porquerolles, 1976.

Γιατί γράφω ποίηση

Επειδή δεν μπορώ να περιγράψω

τη μυρωδιά

που είχαν τα πεύκα στο Λιγονέρι,

όπου έτρεχα να κρυφτώ εκεί μαζί της.

Χάρης Βλαβιανός, Γιατί γράφω ποίηση, εκδ Άγρα

Πάφλασμα... Μαρία Μαρή

Διονύσης Καμινάρης, Μύρτος 

Καλωσόρισμα του καλοκαιριού,

σα χάδι, «απαλό», πέλματος γάτας,

σαν τρυφερό δέρμα μωρού,

ανεπαίσθητο λίκνισμα, με το πάφλασμα του νερού.

Υπέροχη υποδοχή σε μια ξέγνοιαστή περίοδο,

αυτή, του καλοκαιριού,

απαλλαγμένη, απ’ τις ταλαιπώριες του χειμώνα.

Λύτρωση η θάλασσα! Γέννηση και θάνατος μαζί!

Λήθη, μα και παιδικές αναμνήσεις, γέλια!

Τι προσμένει κανείς από ένα καλοκαίρι;

Πόση αποθεραπεία χειμερινών λακτισμάτων

κ’ επούλωση πληγών;

Πώς να σε λυτρώση ο ήλιος

απ’ τη χειμερινή φλεγμονή;

Πόσα δάκρυα να παρασύρη το νερό

και πόσα χάδια να σου κάνη για να ξεχάσης;

Όλα σε παν’ σ’ ένα ταξίδι ανεμελιάς,

στη φύση,

εκεί που βρίσκουν την πρωταρχική ευδαιμονία!

Στα λαγόνια της θάλασσας.

Υπόσχεση αγάπης στο μουρμουρητό μικρού κοχυλιού.

Ξεπλένεις λυγμούς,

βουτώντας στο βυθό της μοναξιάς.

Μαρία Μαρή, Διορθώσεις, ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ τχ. 45 

https://diorthoseis.eu/

Θα 'ρθει μια μέρα... Μανόλης Αναγνωστάκης

Κυριάκος Ντελόπουλος

Θά ῾ρθει μιὰ μέρα ποὺ δὲ θά ῾χουμε πιὰ τί νὰ ποῦμε

θὰ καθόμαστε ἀπέναντι καὶ θὰ κοιταζόμαστε στὰ μάτια.

Ἡ σιωπή μου θὰ λέει: Πόσο εἶσαι ὄμορφη,

μὰ δὲ βρίσκω ἄλλο τρόπο νὰ στὸ πῶ

[...]

Μανόλης Αναγνωστάκης, Τα Ποιήματα (1941-1971), εκδ. Νεφέλη, 2000

Νέος επιστήμων... Τάκης Παυλοστάθης

David Drebin

Κατεβαίνεις κομψά δυο-δυο τα σκαλιά

π’ αγκομαχώντας εγώ ανεβαίνω

αφ’ υψηλού κυριολεκτικά μου ρίχνεις πολυάσχολο «γεια»

«γεια» μιλάω και γω μα στην ουσία σωπαίνω.

Τί να γίνει διακοπή ρεύματος μωρό μου

για κανέναν δεν λειτουργεί ο ανελκυστήρ

μα σ’ όλο τον πέμπτο όροφο εσύ είσαι ο αστήρ

κι εγώ απ’ τους τόσους μονάχα ένας μνηστήρ.

Τί να γίνει διακοπή ρεύματος μωρό μου

μα εσένα σε βρίσκει σε προσπάθεια

ήσσονα μπρος σε κατήφορο

κι εμένα στο ζόρικο μπρος στον ανήφορο.

Είναι το ξέρω γενικό το κακό

μα εσύ σε στρωμένη δουλειά παίρνεις μισθό

ενώ εμείς

δίπλα στου ελεύθερου επαγγέλματος τον τροχό περιμένουμε τον Γκοντό

και γενικότερα ακόμα γενικό

είναι το κακό, το μόνο π’ αλλάζει

είναι του καθενός το μερτικό.

Όλο και πιο χρυσή Πηνελόπη το παίζεις

δεν μ’ ακούς, τίποτε εσχάτως δεν ακούς

έχεις βάλει πλώρη για τον έβδομο

όροφο στης επιτυχίας τον ουρανό.

Με παίρνεις στο τηλέφωνο

να μάθεις τί κάνω με ρωτάς

σε ρωτάω για τον «φόνο» δεν μ’ απαντάς

σου λέω για το «κρίνο» αλλού το πας.

Τί θέλεις να κάνω τί θέλεις να κάνω

χτυπάω μύγες, χτυπάω μύγες

σβήνω τα φώτα.

Τάκης Παυλοστάθης, Ποιήματα και πεζά (1964-1999), εκδ. Νεφέλη 2006

Άκρατος... Πάρις Τακόπουλος

Παύλος Σάμιος

Ό,τι δεν έχουμ’ έ χ ο υ μ ε,

εκεί πια καταλήγω,

κ’ εμείς που γράφουμε, για σας,

κ’ εσείς που δε διαβάζετε!

Και βγαίνει η σκέψις μου αυτή

με το ποτήρι μου στο χέρι.

-Μήπως και μ’ ένα δώρο,

λίγο, δε γίνεται το ίδιο;

Δ ε ν  ε ί ν α ι  τ ο  π ι ο  ό μ ο ρ φ ο,

ε κ ε ί ν ο  π ο υ  δ ε ν  δ ί ν ε τα ι; 

Πάρις Τακόπουλος, Τα Ποιητικά 2010-1950, εκδ. Ποταμός

Χρόνια και χρόνια πάνε... Τάκης Παπατζώνης

Πυγμαλίων Καρατζάς

…Χρόνια και χρόνια πάνε

που έχει ο Πατέρας πάψει να επιφαίνη την παρουσία του-

απελπιστικά απρόσιτος κι αδιάφορος, κατά τη γνώμη μας…

Ο Γιος του πάλι, ο αγαπητός, που σίμωσε τόσο το κορμί μας

και συγκατάβηκε να σταθή πιο άνθρωπος κι από άνθρωπο

κοντά στον άνθρωπο, ξεπέρασε η φροντίδα του για μας

κάθε φροντίδα- τόσο, που δύσκολα του συχωρνάμε

την παρουσία του την τόσο φευγαλέα και την διαρκή απουσία του!..

(Μονάχος του το κήρυξε, παρηγορώντας μας, πως πια στο εξής

άλλο από τον Παράκλητο να μην προσμένωμε, που θα μας έφτανε

με το βουητό της βίαιας πνοής!)

Τάκης Παπατζώνης, Εκλογή Β’, εκδ. Ίκαρος 1962

Χάνομαι ένα Σάββατο... Βασίλης Κουντζάκης

Massimiliano Sarno

Χάνομαι ένα Σάββατο

στο κέντρο της πόλης

την ώρα που αφηρημένα κατεβαίνουν

τα ρολά των μαγαζιών

κι επικρατεί μια περίεργη βοή

την ώρα που τα παπούτσια σου

με χάρη ακουμπούν

τις πλάκες του πεζοδρομίου

στο γυρισμό για το σπίτι.

Βασίλης Κουντζάκης, Δίχως όνομα, εκδ.Εκάτη