Καρπός και νόημα... Ρένος Αποστολίδης

Γιώργος Δεπόλλας

Τώρα ποὺ ἦρθε ὁ Μάης,

κι ὁ τόπος αὐτὸς δὲν ἀφήνει στὴν καρδιὰ οὔτε μιά σκιά,

οὔτε μιά σκοτεινιά·

τώρα ποὺ ἔτσι κάνεις,

μιὰ σταλιά, δυὸ βήματα, κ' ἔκλεισες μιὰ πόρτα πίσω σου,

καὶ σὲ πῆρε τὸ γαλάζιο,

σὲ στροβιλίζει κάτασπρο τὸ χαμομήλι,

καθαρὸ πλυμένο τὸ χαλίκι,

ὁ ἀνθὸς ποὺ γίνεται καρπὸς καὶ νόημα,

μ ό ν ο  νόημα, αἰώνιο σ' αὐτὴ τὴ χώρα,

ἡ θάλασσα ποὺ 'ναι τὸ πιὸ ἁπλό,

τὸ πιὸ ἁπλὸ νὰ γδυθῇς καὶ νὰ βουτήξῃς

-ἆ! τὸ πέλμα ξανὰ

πῶς γνωρίζει τὴν ἄμμο ἀπὸ παιδί!-

τώρα ποιά διάσταση λαβαίνουν,

ποιό δίκιο μπορούν νάχουν ὅλες αὐτὲς

οἱ σκοτεινιὲς κ' οἱ φτώχιες, μές σὲ τέτοια φύση;

Ρένος Αποστολίδης, Σπορὰ ᾿Ελευθερίας,᾿Αθήνα 2019, σ. 281.