Επίλογος... Βασίλης Κωνσταντινίδης

Haruyo Sakamoto

Να κόψεις προσεκτικά την ίνα,

που σε δένει,

που σε συνδέει,

εκείνη που σαν νευρική σε πονάει εκατέρωθεν.

Να πετάξεις το κλειδί στο αμπαζούρ δίπλα επιδεικτικά,

να απλώσεις την πετσέτα

και καθώς θα βγαίνεις από το πι της πόρτας,

ρίξε την τελευταία ματιά στο θωπευμένο τοπίο,

στο μακιγιαρισμένο συναισθηματικά ναρκοπέδιο.

Στο μακιγιαρισμένο τοπίο…

Κλείσε,

σώπασε,

ανάμενε την αφύπνιση την ήμερη που θα φέρει τρικυμία.

Θα σε πάρει τηλέφωνο,

εσύ θα ‘σαι μακριά όμως.

Η κάρτα σιμ στον υπόνομο,

ενώ το σώμα σου

θα απογειώνεται σταθερά προς την στρατόσφαιρα.

Αμστερντάμ, Βερολίνο, Βιέννη,

θα βιώνεις πια στιγμές σε μπουρλέσκ και τσίρκο.

Ο επίλογος γράφτηκε

και δεν τον έγραψες εσύ,

αλλά εκείνος με το δικό σου χέρι.

ΥΓ: Άσε κι ένα σημείωμα,

με δυο φτερά από δίπλα,

φτερά έκπτωτα.

Βασίλης Κωνσταντινίδης, Δολοφόνος ταχυδρομικών περιστεριών