Παραλήρημα... Ρώμος Φιλύρας

Θεοφανία Παπαθωμά &  Ακύλας Καραζήσης 
Κουράστηκα να σκοτώνω τους αγαπητικούς σου

Ωστόσο έρχεσαι στ' όνειρο,
για να με βασανίζης σαν έμμονος εφιάλτης.
Ήρθες και χθες και προχθές.
Και ξαναήρθες κι απόψε...

Γδυνόσουνα. Κλειστά τα παράθυρά σου,
η γρίλλια σου και ο ροζ ο μπερντές.
Και ως το δρόμο ανατριχιαστικοί οι κρότοι και
τα θροΐσματα των πραγμάτων,
των φορεμάτων που 'φεύγαν από πάνω σου.
Εδώ το ένα δακτυλίδι κι έπειτα τ' άλλο,
εκεί τα διπλά βραχιόλια
που ακουμπούσαν στης τουαλέττας το κρύσταλλο.
Και τα γοβάκια που έβγαιναν,
και το φουστάνι έπειτα μαζί με τη ζώνη σου,
στην καρέκλα...

Και εγδυνόσουνα.
Κι εφτερούγιζαν γύρω σου χιλιάδες έρωτες
με μικρά φτερά
κι έβλεπα πέταλα ρόδων να σκορπιούνται
στα λευκά σου σεντόνια και τον εαυτό μου
ανάποδα στο προσκέφαλό σου να μετρώ
του ταβανιού σου τα σχέδια ως που να 'ρθης.
Ήρθες; Ας παίξη η μουσική.
Το ηρωικόν εμβατήριον των μεγάλων εμπνεύσεων
ας ανακρούση το μίσος αυτών
που μένουν απ' έξω.

Και εγδυνόσουνα.
Και άρχιζε γύρω ο χορός των επίπλων.
Και ο καθρέπτης,
εραστής της ντουλάπας χρόνια κολλημένος μαζύ της
εμιλούσε στην ψιλόλιγνη σιφονιέρα,
κι αυτή με το στόμα της,
το επάνω συρτάρι της ανοικτό, έχασκε.
Και η κουνουπιέρα κυματιστή
έκανε υποκλίσεις στο σκαμνάκι της τουαλέτας
και η τουαλέτα έφευγε, γλυστρούσε, εκρυβότανε,
εγύριζε πίσω μεθυσμένη από την τζαζ των σακακιών.
Θεοί!..
Ρώμος Φιλύρας, Η ζωή μου εις το Δρομοκαΐτειον και άλλα αυτοβιογραφικά.