Langueur d' amour... Ναπολέων Λαπαθιώτης

Brigitte Bardot, Stephen Boyd in The Night Heaven Fell, 1958

Ἄχ, να φιλοῦσα τὰ δυὸ χείλη σου,

τὰ πορφυρά σου χείλη, τόσο,

τόσο τρελὰ καὶ τόσο ἀχόρταγα,

ποὺ ἀπ' τὰ φιλιὰ νὰ τὰ ματώσω...

Νὰ τὰ ματώσω τὰ δυὸ χείλη σου!

Τὰ χέρια νὰ σοῦ πλέξω γύρω

καὶ μὲς στὰ βάθη τὰ ὁλοσκότεινα

τῶν μαύρων ἴσκιων νὰ σὲ σύρω...

Καὶ νὰ μοῦ λές: «Μὴ τὰ χειλάκια μου!

Μὴν τὰ ματώνεις, τί σοῦ φταῖνε;

Ἄχ, μοῦ πονέσαν τὰ χειλάκια μου!

Σώνει, γλυκέ μου ἀγαπημένε!...».

Καὶ νὰ περνάνε τὰ μεσάνυχτα,

οἱ αὐγοῦλες, οἱ βραδιές, οἱ χρόνοι,

καὶ νὰ σοῦ λέω: «Ἀκόμα, ἀγάπη μου,

ἀκόμα, ἀγάπη μου... Δὲ σώνει!...».

Ναπολέων Λαπαθιώτης