Η Ξανθούλα... Αριστοτέλης Βαλαωρίτης

Κοσμάς Κουμιανός

«Μ’ αρέσει η θάλασσα γιατί μου μοιάζει,

μ’ αρέσει», σ’ άκουσα να λες κρυφά,

«πότε αγριεύεται, βόγκει, στενάζει,

και πότε ολόχαρη παίζει, γελά.

»Δεν είν’ ολόξανθη σαν τα μαλλιά μου;

Δεν είν’ ο κόρφος μου σαν τον αφρό;

Μέσα στα μάτια μου τα γαλανά μου

δεν έχω κύματα, τάφο, ουρανό;

»Μ’ αρέσει η θάλασσα γιατί μου μοιάζει

κι ας έχει μέσα της κόσμο θεριά…

Μη στην καρδούλα μου, μη δε φωλιάζει

αγάπη αχόρταγη, σκληρή φωτιά;»

Κι εγώ εχαιρόμουνα που χολιασμένη

φαρμάκι μόσταζες μες στην ψυχή,

τη ζήλια σου έβλεπα ξαγριωμένη,

στα χείλη σου έβραζε κάθε πνοή.

Τότ’ εκρεμάστηκα στην τραχηλιά σου

τη φλόγα σόσβησα με δυο φιλιά,

την όψη εβύθισα μες στα μαλλιά σου,

στον κόρφο σου έστησα κρυφή φωλιά.

«Κύμα μου ανήμερο, ψυχή μου, φθάνει.

Μη μ’ αγριεύεσαι, πλάγιασ’ εδώ…

Θα ’μαι για σένανε γλυκό λιμάνι…

Τι αξίζει η θάλασσα χωρίς γιαλό;»

Αριστοτέλης Βαλαωρίτης