Η Θεά... Κων. Μ. Μάστρακας

Fang Tong

Ὀρφνὴ καὶ σκότος ἐστὶν ἀλάμπετον.

Ἡράκλειτος

Diels-Kranz, Vorsokratiker, Weidmann, Dublin-Zürich, 1969, τόμ. Ι, σελ. 143, 6.

Ἔλα νὰ πᾶμε ἀπ’ τὸ κακὸ στὸ χειρότερο

Ἔλα νὰ πᾶμε ἀπ’ τὸ κακό, στὸ χειρότερο.

Τώρα τὸ τελευταῖο φεγγάρι ἔχει σβηστῆ.

Εἴμαστε σὲ τοῦνελ ἀξημέρωτο·

σὲ σκάλα κατεβαίνουμε κ’ ἡ νύχτα κουπαστή.

Ἔλα, λοιπόν, νὰ πᾶμε στὸ χειρότερο,

ἀφήνοντας πίσω τὸ μέτριο κακό.

Μπορεῖ νὰ πιάσουμε τὸ ὡραιότερο -

μὲ τὸ χειρότερο!

Μὲ τὸ χειρότερο νὰ βυθιστοῦμε ἀπόψε,

νὰ πιάσουμε πάτο ἐσὺ κ’ ἐγώ,

στὸν πιὸ ἀκίνητο μαῦρο, μενεξεδένιο βυθό.

Κι ἄς τους ἀπάνω νὰ φωνάζουνε

γιὰ τὸ περσότερο καὶ τὸ καλύτερο.

Μπορεῖ καὶ τὸ χειρότερο... νάναι τὸ ὡραιότερο!

Βαρέθηκα τὸν κόσμο, τὸ κακό,

τὶς σχέσεις, τὸ σχετικό, τὰ σχετικά.

Τάκης Παυλοστάθης

Ποιήματα καὶ πεζά 1964-1999, ἐκδ. Νεφέλη, Ἀθ. 2006, σελ. 241.

***

Ἡ θεά

    Ὅλα τὰ γουρούνια τὴν ἴδια μούρη ἔχουνε, συνήθιζε νὰ ἐπαναλαμβάνῃ ἡ μητέρα μου, ὅταν ἀναφερόταν σὲ ταυτόσημες ἀτασθαλίες διαφορετικῶν ἀνθρώπων. Πόσο διαφορετικός, ὅμως, μπορεῖ νὰ εἶναι ἕνας δημοκρατικὰ ἐκλεγμένος δυτικὸς ἡγέτης ἀπὸ ἕναν ἀσιανὸ δικτάτορα; Ἀπόλυτα, νομίζαμε, μέχρι πέρυσι! Ὑπάρχει ἄλλη κουλτούρα, ἄλλη πολιτισμικὴ ὑποδομή, διαφορετικὴ κοινωνία, γλῶσσα, προπατορικὲς συνήθειες, θρησκευτικὲς πεποιθήσεις! Ἀκόμα καὶ οἱ, δυτικοί, δικτάτορες διέφεραν μὲ μεγάλη ἀπόσταση  ἀπὸ  δαύτους,  ἂν ὄχι σὲ σκληρότητα ἢ κυνισμὸ ἔναντι τῶν λαϊκῶν συνόλων, τοὐλάχιστον σὲ προσχήματα -εἴτε στὴν Εὐρώπη, εἴτε στὴ Λατινικὴ Ἀμερική….

    Νά ὅμως τί μᾶς χάρισε ἡ ἐποχή μας!: Τὴν ἀπόλυτη ὁμοιότητα -ταύτιση θάλεγα, τῶν δύο, ποὺ καβγαδίζουν ἀσύστολα  καὶ προκλητικότατα ἐνώπιον τῆς Ὑφηλίου, σὰν κουραδόμαγκες ἢ Κατίνες τῆς περιθωριακῆς κοινωνίας ἄλλων ἐποχῶν, ἀπειλῶντας κιόλας νὰ μᾶς ἐξοντώσουν,  π υ ρ η ν ι κ ά!..

    Θάπρεπε κανεὶς νὰ ὠφελῆται, καὶ ἐπωφελῆται, ἀπὸ τὸ συμβαῖνον, ὅσο ἀρνητικὸ κι ἂν εἶναι, ἰδίως ὅταν δέν μπορῇ νὰ τὸ ἐλέγξῃ, ἀποτρέψῃ ἢ μεταβάλῃ! Ἀντὶ ν’ ἀποροῦμε ἔκπληκτοι γιὰ τὸ φαινόμενο ἂς ἀντιληφθοῦμε καὶ παραδεχθοῦμε ἀμέσως κ’ εὐθαρσῶς πὼς ἡ ὁμοιότητα ἑδράζεται, ἁπλούστατα, σ’ ὅ,τι ὀνομάζουμε: ἐξουσία! Εἶναι τὸ μόνο κοινὸ στοιχεῖο ποὺ ἔχουν ἀμφότεροι καὶ δύναται νὰ τοὺς ταυτίσῃ στὴν ὅποια τους ἀντίδραση!

…

Διαβάστε εδώ τη συνέχεια του άρθρου.

Κωνσταντίνος Μ. Μάστρακας

Διορθώσεις, ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ, τεύχος 44