Ο Σαλπιγχτής... Γ. Αθάνας

Αλ. Αλεξανδράκης

[...]

¨Αθαφτος λυώνει ο σαλπιγχτής μεσ' στις βροχές. Παρέκει

η σκουριασμένη σάλπιγγα πιστά του παραστέκει.

Με του χιονιού το σάβανο τους σκέπασε ο χειμώνας

κι ήταν βαρύς σαν κόλαση, μεγάλος σαν αιώνας.

Μα τι κι αν ήρθε η άνοιξη; Μέσα στο νέο χορτάρι

δε φαίνεται ούτε σάλπιγγα, ούτε σκεβρό κουφάρι.

Μόνο από νύχτα σε νυχτιά βγαίνει το φάντασμά του

και ψάχνει στα χαμόκλαδα να βρει τη σάλπιγγα του...

Μην αποκάμεις, Σαλπιγχτή, και μη λιγοπιστήσεις!

Χιλιάδες νύχτες θα διαβούν, νύχτες σιγής και φρίκης.

Μα θάρθει, θάρθει ένα πρωί που εσύ θα τους χτυπήσεις

με την παλιά σου σάλπιγγα τους νέους σκοπούς της

Νίκης!

Γ. Aθάνας