.jpg) |
| φωτ. Willy Ronis |
Ὕστατος ὀβολὸς
Δύσκολες ὧρες, δύσκολες
στὸν Τόπο μας…
Κι αὐτός, ὁ περήφανος,γυμνός,
ἀνυπεράσπιστος, ἀνήμπορος, ἀφέθηκε νὰ τὸν βοηθήσουν…
Ἔγραψαν ὑποθῆκες πάνω
του·πῆραν δικαιώματα·
ἀξιώνουν·μιλᾶνε γιὰ λογαριασμό του·τοῦ ρυθμίζουν τὴν ἀνάσα,
τὸ βῆμα,·τὸν ἐλεοῦν·τὸν ντύνουν μ’ ἄλλα ροῦχα, ξέχειλα, χαλαρωμένα,·τοῦ σφίγγουν μ’ ἕνα καραβόσκοινο τὴ μέση… Ἐκεῖνος μέσα
στὰ ξένα ροῦχα, οὔτε μιλάει κι οὔτε πιὰ χαμογελάει,
μη καὶ φανῇ ποὺ ἀνάμεσα
στὰ δόντια του κρατάει, ὥς καὶ τὴν ὥρα τοῦ ὕπνου, σφιχτάσφιχτά, σὰν ὕστατο ὀβολό
το
– μόνο τώρα βιός του –γυμνό, ἀπαστράπτοντα κι ἀνένδοτο:
τὸ θ ά ν α τ ό
του!
Γιάννης Ρίτσος
Ἀνθολογία Η.Ρ.Η.Σ. Ἀποστολίδη,
Ἀθ. 2010, Τὰ Νέα Ἑλληνικά, 12 η
ἔκδ., σελ. 1248.
Ἡ πραγματικότητα
Ἔτσι εἶναι ἂν ἔτσι νομίζετε! Ὁ τίτλος τοῦ θετρικοῦ τοῦ Πιραντέλο, καταληπτὸς ἀπ’ ὅλους,
ξέφυγε ἀπ’ τοὺς θεατρόφιλους, τοὺς καλλιεργημένους, βιδώθηκε στοὺς πολλούς, ἔχασε
τὴν εἰρωνεία του, ἐπανῆλθε στὴν ὁριστικότητά του, ἔγινε δόγμα, προσδιώρισε ἐπιπόλαιες
συνειδήσεις ἄσκεφτων κι ἀπροβλημάτιστων ἀνθρώπων κ’ ἐν τέλει ἑδραιώθηκε σὰν
πίστη ἢ ἔστω ἰσχυρὴ λαϊκὴ πεποίθηση. Σήμερα ὅλοι δοκησισοφοῦν ἐπὶ παντὸς τοῦ ἐπιστητοῦ
καὶ κυρίως πιστεύουν ἀκλόνητα ὅτι ὁ κόσμος,ἡ πραγματικότητα εἶναι μόνο καὶ ἀποκλειστικὰ
αὐτὸ ποὺ νομίζουν καὶ τὸ διακηρύσσουν μ’ ἀνεπίγνωστη θρασύτητα, διατυποῦντες, δημοσίως
καὶ ἰδιωτικῶς, τὴν πάντα «ταπεινή τους
γνώμη», ὥστε νά «προσθέσουν ἕνα
λιθαράκι» συμβάλλοντας, ὅσο τοὺς εἶναι δυνατό, στὴν κοινὴ πανηλιθιότητα
ποὺ δέρνει ἀθεράπευτα ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους.
Καμμιά, βέβαια, σχέση δὲν ἔχει
αὐτὴ ἡ κατάσταση μὲ τὸν ἴδιο τόν, καυχώμενο γιὰ τὴν ἑλληνική του ρίζα
Πυράγγελο, τὴ Λογοτεχνία, τὴν Ποίηση ἢ τὴν ἀρχαιοελληνικὴ καὶ νεώτερη φιλοσοφικὴ
περὶ τοῦ Κόσμου σκέψη. Ξεκινᾶς τὸ πρωὶ γιὰ τὴν ἐργασία
σου καί, χωρὶς νὰ σὲ ρωτήσῃ, σοῦ πιάνει κουβέντα ὁ ταξιτζὴς ἢ ὁ συνεπιβάτης σου
στὸ λεωφορεῖο: Ἐγὼ φτωχὸς ἄνθρωπος εἶμαι, ἀλλά –.. καὶ σοῦ ἀραδιάζει τὴν ἀνοησία
του, ἢ ἐγὼ εἶμαι ἀγράμματος, ἀλλά.. καὶ σοῦ πετάει τὴν μπαρούφα του, μὲ τὴν ὁποία
συμφωνεῖς ὑποχρεωτικά, ἀφοῦ δὲν ἐπιθυμεῖς καμμιὰ πρωινὴ συζήτηση μὲ τὸ φλύαρο,
οὕτως ἢ ἄλλως δὲ σὲ παίρνει ὁ χρόνος κι οὔτε εἶναι σκοπὸς τῆς ζωῆς σου νὰ τοῦ ἐξηγήσῃς
ὁ,τιδήποτε! Γυρνᾶς τὸ βράδι στὸ σπίτι κι ἀνοίγεις τήν, ἔστω καὶ γενναῖα κουτσουρεμένη
Θλιβή, ὥστε νὰ δῇς κάποιαν εἴδηση, νὰ μάθῃς ποιά λύτρα ἔχεις νὰ πληρώσῃς τὴν ἄλλη
μέρα στοὺς Προκροῦστες καὶ Πιτυοκάμπτες ἢ τί πρόκειται νὰ σοῦ κλέψουν οἱ
δημόσιοι Νταβέληδες, ντόπιοι κι ἀλλοδαποί, μὲ τὰ «νέα»
τους ὀνόματα: «ἑταῖροι», «δανειστές», παλιότερα: «σύμμαχοι» (διάβαζε: παλιοπούτανοι, τοκογλύφοι, ὡρκισμένοι ἐχθροί), κ’ ἐμφανίζονται
στὴν ὀθόνη οἱ ἀρσενικοθήλυκοι ξερόλες: ἐμεῖς Δημοσιογράφοι εἴμαστε ἀλλὰ δὲ θα πρεπε
να .. κι ἀπολάνε τὴν ἀδολεσχία τους μὲ τήν, δεδομένη γι’ αὐτούς, βεβαιότητα τῆς
ἀπόλυτης συμφωνίας τῶν, ἀναγκαστικὰ σιωπηλῶν, ἀκροατῶνθεατῶν τους! Ἀφοῦ προηγουμένως
σ’ ἔχουν πολυβολήσει μὲ καταιγιστικὴ ταχύτητα ἐκφορᾶς, ὥστε νὰ μὴν ἀντιληφθῇς
διόλου τὰ τεκταινόμενα. Δὲ μιλάω γιὰ τοὺς πολιτικούς! Οἱ ὑπουργοὶ τὰ βλέπουν ὅλα πάντα ρόδινα κ’ εὐχάριστα, πλὴν
τῶν πεπραγμένων τῶν προηγουμένων τῆς ὑπουργίας τους πούναι πάντα κατάμαυρα
(σὰν τοὺς ὑδραυλικοὺς καὶ τοὺς ἠλεκτρολόγους ποὺ τοὺς φταίει μονίμως ὁ προηγηθεὶς
συνάδελφός τους). Οἱ ἀντιπολιτευόμενοι ἐπίσης μαῦρα
κι ἄραχλα, ἄνωκάτω, ἂν αὐτοὶ δὲν ἔρθουν πάνω στέλνοντας τοὺς ἄλλους κάτω!.. Ξέρουν
κι αὐτοί! Ἔτσι εἶναι ἀφοῦ ἔτσι νομίζουν!..
Ἔ, λοιπόν, διόλου δὲν εἶναι ὅπως νομίζετε! Γιὰ νὰ μὴ πῶ: Μᾶλλον δὲν εἶναι ἔτσι, ἀκριβῶς γιατὶ τὸ
νομίζετε!.. Τὸ νόμισμά σας εἶναι
κάλπικο. Σὰν τὴν παλιὰ ἐκείνη κάλπικη λίρα. Κάλπικο φράγκο, δολλάριο, εὐρώ,
γιέν, ρούβλι καὶ δὲν συμμαζεύεται…Κι ὄχι γιατί, τάχα, εἶναι κάλπικοι οἱ
πολιτικοί σας, ἀλλὰ κ’ ἐ σ ε ῖ ς
μαζί τους!
Σφιχταγκαλιασμένοι, ἀξεχώριστοι!
Θριαμβολογήθηκε ἡ, δῆθεν,
πτώση τοῦ δικομματισμοῦ. Ὅπως παλιὰ εἶχε ἀμφισβητηθῆ τὸ 53% (πρὸ καὶ μετὰ τὴ
Δικτατορία)! Ἢ γκρίνιαζαν ὅτι κυβερνᾶ τάχα ἡμειοψηφία, ὅταν τὰ ποσοστὰ ἦσαν 46%
ἢ 48%. Τώρα κυβερνοῦν ἀποκόμματα, μὲ ποσοστὰ ποὺ δὲν ὑπερβαίνουν τὸ 28%, μὲ
σύστοιχες «ἀξιωματικὲς ἀντιπολιτεύσεις»πού …ἑτοιμάζονται
νὰ κυβερνήσουν, μὲ ἀκόμη μικρότερα! Ἀλλ’ ὦ ἀφελεῖς, ποία ἀξίαἔχει τὸ διαφορετικὸ
κομματικὸ ὄνομα καὶ τ’ ἀναλώσιμα, ἐναλλασσόμενα, πρόσωπα τοῦ «πολιτικοῦ» σας «πανθέου»;
Ἡ συντηρητικὴ Δεξιά,
ἀνεξαρτήτως τῶν χωριστικῶν κομματικῶν ἐκφράσεων τῶν συνιστωσῶν της σὲ φανατική,
θρησκευτική, ἐθνικιστική, λαϊκή, κοινοβουλευτική,φιλελεύθερη, κεντρώα, προνοιακὴ
ἢ ριζοσπαστικὴ κατακαλύπτει τὸ συνολικὸ πολιτικὸ φάσμα μὲ μιὰ πλειοψηφία ἄνω τοῦ
90%!.. Ἂν ἔχετε ἀντίρρηση ξαναδῆτε τ’ἀποτελέσματα τῶν πρώτων, μετὰ τὴ Δεξιὰ
Δικτατορία, ἐκλογών: Ὁ κομματικός της σχηματισμὸς ἀπέσπασε τὸ 53% κι ἂν
προστεθοῦν σ’ αὐτὸν τὰ ποσοστὰ τοῦ πάλαι ποτὲ «Κέντρου» καὶ τοῦ τότε σοσιαλισχυριζομένου ἀποκόμματος ξεπερνοῦσε τὸ
90%!..
Ἂν δῆτε τ’ ἀποτελέσματα τῶν
τελευταίων «διδύμων» ἐκλογῶν θὰ βεβαιωθῆτε ὅτι τὸ ἄθροισμα τῆς Δεξιᾶς ἀπόκλισης
εἶναι τὸ ἴδιο! Δίδεται πάντα μιὰ ἐπιπόλαιη πολιτικὴ ἐξήγηση τοῦ φαινομένουποτὲ
μιὰ εἰς βάθος οὐσιαστική. Ὁ ἄνθρωπος, ἀπ’ τὴ στιγμὴ ποὺ ἔπαψε νὰ εἶναι ἄγριος, κυνηγὸς
τῆς τροφῆς του κ’ ἐγκαταστάθηκε, ὅπου, προσφόρου γῆς, ἔγινε εὔλογα
συντηρητικός, ἀφοῦ φυσιολογικὰ θέλει νὰ διατηρήσῃ τὴν ἐγκατάστασή του. Οἱ ἔννοιες
τοῦ βωμοῦ καὶ τῆς ἑστίας, τῆς πατρίδας περαιτέρω καὶ τῆς φυλῆς δημιουργήθηκαν,
καλλιεργήθηκαν καὶ πέρασαν σὰν ἐνστικτώδη πλέον ἀντανακλαστικά, μὲ τοὺς ἀδιάκοπους
ἀγῶνες ἐνάντια στὶς φυσικὲς καταστροφὲς καὶ τὶς ἐπιδρομὲς ἄλλων ὁμάδων. Εἶναι πιὰ
παροιμιώδης ἡ ἀντίσταση στὸ Στάλινγκραντ ἀλλὰ
καὶ σ’ ὅλη τὴ Ρωσία κατὰ τοῦ ἐπιδραμόντος Ναζισμοῦ. Κι ἂν ἀκόμη ἰσχυριστοῦν φανατικοὶ
ὅτι δεν ὑπερασπίζονταν Πατρίδα ἀλλὰ Ἰδεολογία τι ἀλλάζει; Δεν ἦταν τότε κι αὐτὸ
ἕνα κεκτημένο; Κ’ ἡ μὴ βία τοῦ Γκάντι δεν ὑπεράσπιζε τὴν ἐλευθερία τῆς Ἰνδίας;
Ἀπ’ τὴν ἄλλη μεριά, ὁ ἄνθρωπος
εἶναι συγχρόνως ἀπ’ τὴ φύση του ριζοσπαστικός, ἐπαναστατικός, τυχοδιωκτικός,
περίεργος, ἀνήσυχος, πλεονέκτης.
Ἀκόμα καὶ στὴ Βίβλο
περιγράφεται ὡς ἐντελόμενος νὰ κατακυριεύσῃ τῆς γῆς!.. Ἀλλὰ γιὰ νὰ κατακυριεύσῃ
πρέπει νὰ ἐγκαταλείψῃ, ἔστω προσωρινά, βωμούς, ἑστίες, πατρίδες, θεούς καὶ ν’ ἀνοιχθῆ
στὸ ἄγνωστο. Διακατέχεται ἀπὸ μιὰν ἀκαταμάχητη ἀνυποταγή. Ἀκόμα καὶ ὑποτακτικοὶ
λαοί, οἱ Γερμανοὶ π.χ., ἔπεσαν στὴν παγίδα τοῦ Ναζισμοῦ γιατὶ τοὺς ὑπεσχέθη καὶ
ἐπεχείρησε νὰ πετύχῃ μεγαλύτερο ζωτικὸ χῶρο!..
Εἶναι ἡ
παγκυριαρχία τῆς Ἀριστερᾶς. Ἡ ὁποία ἐκδηλώνεται,
πολιτικὰ μέν, μὲτὰ κομματικὰ μορφώματά της, οὐσιαστικὰ ὅμως μὲ πλῆθος ἄλλων
καταστάσεων ποὺ ἐπικαλύπτουν, μὲ ποσοστὸ καὶ πάλι ἄνω τοῦ 90%, τὸ ἴδιο πολιτικὸ
φάσμα! Οἱ
ἀκραῖοι συντηρητικοί, γιὰ νὰ
παροχετεύσουν τὴν ἐπαναστατικότητά τους γίνονται ἐθνικο«σοσιαλιστές», οἱ κοινοβουλευτικοὶ
θιασῶτες τοῦ ΚράτουςΠρόνοιας, οἱ κεντρῶοι σοσιαλίζουν μέχρι κομμουνιστικῆς ἀπογνώσεως
κ’ οἱ καλλιτέχνες, οἱ λόγιοι, οἱ ἐπιστήμονες, οἱ ἐρευνητές, ποὺ ἀπὸ τὴ φύση
τους εἶν’ ἀνυπόταχτοι a priori σὲ κάθε θεσμό, κινοῦνται μοιραῖα σὲ μιὰν Ἀριστερά, αὐτῆς ἢ ἐκείνης τῆς ἀπόχρωσης ἢ ἐκτὸς πάσης κομματικῆς
ἔνταξης.
Ἔτσι ἐξηγεῖται γιατὶ κυβερνᾶ
μιὰ μονίμως ἀλλοίθωρη πρὸς τ’ ἀριστερὰ Δεξιὰ ἢ μιὰ μονίμως σεβαστικὴ τῶν συντηρητικῶν θεσμῶν
Ἀριστερά, μὲ τὶς εὐλογίες πάντα τῆς ἀγομένης καὶ
φερομένης ἀπὸ τὰ ἴδια ρεύματα κοινωνίας.
Ἀλλ’ ἂν ἡ Δεξιὰ μπορεῖ, ἰδεολογικά, νὰ γίνῃ κυβέρνηση καὶ
καθεστὼς θὰ μποροῦσε ἆραγε νὰ πράξῃ τὸ ἴδιο καὶ ἡ Ἀριστερά;
Χωρὶς ν’ αὐτοαναιρεθῇ ἀμέσως καὶ ν’ ἀπωλέσῃ κάθε ἰδεολογικό της ὑπόβαθρο; Δεν εἶναι
Ἐπανάσταση ἡ Ἀριστερά; Μπορεῖ νὰ γίνῃ ...Στάση,
Τάξη, Νόμος,Ἀστυνομία; Πρόσφατα βλέπαμε στὴν Πατησίων τὸ ἑξῆς ἐπιτοίχιο: Ἂν ὁ [κάποιο κομματικὸ μόρφωμα «διαμαρτυρίας»] γίνῃ κυβέρνηση θὰ μᾶς
στείλῃ τὰ ΜΑΤ; Μοῦρθε νὰ συμπληρώσω: Ἀναπόφευκτα,
ἀφελέστατοι!..
Θὰ πῆτε: Καλὰ ὁ ἀλήστου
μνήμης Κομμουνισμὸς ἢ Ἀνύπαρκτος Σοσιαλισμὸς τῆς Σοβιετίας, ἀλλὰ ὁ Νάσερ, ὁ
Καντάφι, ὁ Κάστρο; Αὐτοί, μαζὶ μὲ τὸ Λένιν δὲν ἦταν παρὰ ἡ σ τ ι γ μ ι α ί α
νίκη τῆς Ἀριστερᾶς. Ὅταν ἐπεκράτησαν ἄρχισαν ν’ ἀμύνωνται
γιὰ νὰ συντηρήσουν τὸ νέο καθεστώς, κ’ ἡ Ἐπανάσταση συρρικνώθηκε στ’ ὄνομα καὶ τὸ
πρόσωπο τοῦ κομαντάντε μὲ ὀλέθριο ἀποτέλεσμα τὴ συντήρηση τῆς Στάσης. Τὸ ἂν ἐπέζησαν
τόσο ἢ τόσο ἀφορᾶ μόνο στὶς πολιτικὲς συνθῆκες, ἐπιχώριες καὶ παγκόσμιες καὶ σὲ
τίποτε ἄλλο. Ἀκόμα κ’ ἡ μακρινή μας Κίνα, μολονότι διατηρεῖ τὶς ὀνομασίες, τὶς
φωτογραφίες καὶ τὰ κομμουνιστικὰ σύμβολα ἀλώβητα, ἔχει περάσει πλέον σὲ μιά, «δυτικοῦ» τύπου, ἀνάπτυξη καὶ σὲ
μεταρρυθμίσεις ποὺ δὲν μποροῦν νὰ θεωρηθοῦν συνάδουσες μὲ καμμιὰ «πολιτιστικὴ ἐπανάσταση»
ἢ τὸ Κόκκινο Βιβλίο μὲ τὶς Σκέψεις τοῦ Μάο!..
Τὸ πολιτικὸ ἐκκρεμὲς τοῦ
Κροπότκιν καὶ τοῦ μεταγενέστερου Καῖσλερ ταλαντεύεται ἀκατάπαυστα μεταξὺ τοῦ
κομμισαρίου καὶ τοῦ γιόγκι ἀνεξαρτήτως πολιτευμάτων, πολιτικῶν ἀποκλίσεων ἢ
καθεστώτων καὶ τὸ πρόβλημα πάντα εἶναι πρόβλημα ο ὐ σ ί α ς κι ὄχι πολιτικῆς! Καὶ στὶς κοινοβουλευτικὲς δημοκρατίες
τὸ ἴδιο!
Καμμιὰ σημασία δὲν ἔχει ὁ
πάντα λυσσαλέος ἀγώνας ἐπικράτησης κανενός, ἀλλὰ τὸ οὐσιαστικὸ περιεχόμενο τῆς π ρ ά ξ η ς μετά τὴν ἐπικράτηση. Θάταν ἀλυσιτελὲς καὶ ἀνόητο νὰ
προσηλυτίσῃ κανεὶς οἱονδήποτε ἔχοντα συντηρητικὴ συνείδηση στὴν Ἀριστερὰ καὶ τὸ ἀνάποδο. Ἔχει ὅμως ἄμεσο ἀποτέλεσμα καὶ
εἶναι ἰδιαζόντως κρίσιμο νὰ στραφῇ κανεὶς πρὸς τὴν ο ὐ σ ί α. Τότε ἀποκτᾶ καὶ νόημα ἡ ταλάντευση τοῦ πολιτικοῦ ἐκκρεμοῦς.
Ὁ ἀγώνας τῆς Δεξιᾶς γίνεται γιὰ τὴ συντήρηση
τῶν κεκτημένων ἀγαθῶν κ’ ἡ Ἀριστερὰ μάχεται ὑπὲρ
τῶν κατακτηθησομένων,ἔχουσα αὐτοσυνειδησία τῆς συντηρητικότητάς της.
Καὶ στὶς σημερινὲς
κοινοβουλευτικὲς δημοκρατίες τί γίνεται; Ἐπιλέγουν οἱ ὀλιγομελεῖς ἡγετικὲς ὁμάδες τῶν κομμάτων τοὺς ὑποψηφίους, ἀπὸ τοὺς
συνωθούμενους, καὶ ἀνακηρύσσονται ἀπὸ τὸν Ἄρειο Πάγο τὰ κόμματα καὶ τὰ
ψηφοδέλτιά τους. Ἐκτὸς τῶν βασικῶν πολιτικῶν
συσπειρώσεων δεκάδες παρανοϊκοί, ἀνευρίσκοντας πέντε δεκάρες, ταλαιπωροῦν Δικαστικοὺς
Ἀντιπροσώπους, Ἐφορευτικὲς Ἐπιτροπὲς καὶ τὶς κεντρικὲς ὑπηρεσίες τοῦ Ὑπουργείου
Ἐσωτερικῶν, κοστίζοντας ἀνυπολόγιστα ποσά. Ἀλλὰ καὶ μὲ ποια κριτήρια ἐπιλέγονται
οἱ ὑποψήφιοι; Ἱκανότητας τάχα πολιτικῆς ἢ διοικητικῆς; Μόνο κριτήριο εἶναι
ἡ ἀναγνωρισιμότητα καὶ εἰκαζομένη δημοφιλία ποὺ θ’ ἀποφέρῃ ψήφους!.. Ὅμως ἡ ἐκλογή τινος δὲν εἶναι διόλου θέμα «εὐλογίας»
τοῦ Ἀνωτάτου Δικαστηρίου, οὔτε τοῦ κόμματος ἢ τοῦ ἐπιλεγομένου ἀλλὰ μόνο καὶ ἀποκλειστικὰ
τοῦ ἐ
π ι λ έ γ ο ν τ ο ς ἀπὸ τὸ σύνολο τῶν συμπολιτῶν
του ἀδιακρίτως. Οὔτε κἂν ἡ συναίνεση τοῦ ἐπιλεγομένου δὲν ἐνδιαφέρει, ἀφοῦ ἡ
διαχείριση τῶν κοινῶν δὲν εἶναι μόνο τιμὴ ἀλλὰ πρωτίστως καθῆκον καὶ ὑποχρέωση,
ἂν μή, κάποτε καὶ ποινή! Θυμᾶστε ποιόν διώρισε ἀ μ έ σ ω ς Ὑπουργὸ Δημόσιας Τάξης ὁ Φράνκο ὅταν, ἀντιφρονοῦντες, ἀνατίναξαν τὸ αὐτοκίνητο τοῦ ὑπάρχοντος,
ποὺ βρέθηκε καρφωμένο στὸ μπαλκόνι τοῦ πέμπτου ὀρόφου παρακειμένου κτηρίου;: Τὸν
Ἀρχηγὸ τῆς Ἀστυνομίας! Σαφῶς ἐννοῶντας πώς: Ἐκεῖ θὰ βρεθῇς καὶ σύ, ἀμελῶντας
τά, ἀποτελεσματικά, καθήκοντά σου!.. Ἢ τὴν δημόσια λοιδωρία τοῦ Ντὲ Γκώλ, μετὰ τὴν ἀποτυχημένη ἀπόπειρα
δολοφονίας του, μὲ γαζωμένη τὴ θωρακισμένη προεδρικὴ Σιτροέν του ἀπὸ καταιγισμὸ
βλημάτων;: Ἀρνήθηκε νὰ ἐνισχύσῃ τὴν ἀσφάλεια του κι ὅταν τὸν ρώτησαν γιατί ἀπάντησε:
Διότι ἐκεῖνοι ποὺ ἐπιθυμοῦν νὰ μὲ προστατεύσουν εἶναι ἐξ ἴσου ἠλίθιοι μ’ ἐκείνους ποὺ ἐπιθυμοῦν νὰ μὲ σκοτώσουν!..
Ἀλλὰ δὲν εἶναι μόνον ἡ πολιτική. Ρίξτε μιὰ σύντομη ἐποπτικὴ ματιὰ στὸν
κοινωνικό σας περίγυρο. Συμπεριφορὲς πρὸς ὁμοτέχνους, συναδέλφους, συνεταίρους,
γείτονες, συγγενεῖς, παπποῦδες, γονεῖς, ἀδελφούς, συζύγους, παιδιά, ἐγγόνια. Δὲν
ἐννοῶ τὶς τυπικὰ κακὲς συμπεριφορές, ἀλλὰ τὶς εὐνουχιστικὲς καὶ τελικὰ δολοφονικὲς
«στοργές» ὅλων ἐκείνων πού «γνωρίζουν» καλά, ὅπως νομίζουν, πῶς νὰ ἐξοντώνουν
τὸ ἀντικείμενο τῆς στοργῆς τους, βγάζοντας οἱ ἴδιοι εἰσητήριο κατευθείαν γιὰ τὸ
διάβολο, ὑποτιμῶντας καὶ πετῶντας πρωτίστως τὴ δική τους ζωὴ στὰ σκουπίδια. Γονεῖς
πού, κρύβοντας κάτω ἀπ’ τὴ δῆθεν στοργή τους, τὴ συμπλεγματικὴ διακαῆ ἐπιθυμία ἐλέγχου
καὶ διεύθυνσης, εὐνουχίζουν υἱοὺς καὶ θυγατέρες ἀδιακρίτως. Παιδιὰ κ’ ἐγγόνια
ποὺ στέλνουν στὸν ἀγύριστο πρὶν τῆς ὥρας τους ἡλικιωμένους, ἀφαιρῶντας τους καὶ
τὶς ἐλάχιστες ἐναπομείνασες πρωτοβουλίες καὶ δυνατότητές τους. Συζύγους ποὺ θεωροῦν τὸ γάμο ...συμβόλαιο, δηλαδὴ κάτι μεταξὺ
μισθωτηρίου καὶ ἀγοραπωλητηρίου!.. Αὐτὸ ἐδίδαξαν οὐτιδανοὶ πανεπιστημιακοί, θεωρῶντας...χριστιανὸ – οἱ ἀγράμματοι
– καὶ παρωχημένο, «ντεμοντέ»,
τὸν τελευταῖο δόκιμο Ρωμαῖο νομοδιδάσκαλο Ἐρένιο
Μοδεστῖνο, ποὺ δίδαξε πὼς «Γάμος ἐστὶν ἀνδρὸς καὶ γυναικὸς
συνάφεια, καὶ συγκλήρωσις τοῦ βίου παντός, θείου τε καὶ ἀνθρωπίνου δικαίου
κοινωνία» (Βασιλικά, Δ΄ Τίτλος,
Βιβλίο ΚΗ΄, τόμος ΙΙΙ, Lipsiae, 1843, σελ. 166. Βλέπε καὶ ἀνάλυση στὸ διαζύγιο,
περιοδικὸ MGP DAYS, Ἰανουάριος 1997, φύλλο 2, σελ. 21).
Καὶ μετὰ ἐπισκεφθῆτε τόν
...καθρέφτη σας!.. Ἀναλογισθῆτε τί κάλπικο νομίζετε. Πόσο βέβαιοι εἶστε ὅτι «ξέρετε»! Πότε καὶ ἀπὸ ποιές, ποίων,
πανεπιστημιακὲς διδασκαλίες, τηλεόραση, διαβάσματα, ἀκούσματα, συνομιλίες, ἀλισιβερίσι,
ἔχει προέλθει αὐτὴ ἡ ξέρα σας. Πάνω στὴν ὁποία ἔχει προσαράξει ἡ ζωή σας, ἡ ζωὴ
τῶν ὅσων ἀγαπᾶτε καὶ ἡ Χώρα. Ἐνέργεια πολὺ ἐπώδυνη καί γι’ αὐτὸ ἰδιαζόντως
δύσκολη. Ἡ μόνη, ὅμως, ἐλπίδα «ἀποκόλλησης»
εἶναι αὐτή, ἀκριβῶς, ἡ συνειδητοποίηση.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΑΡΚΟΥ ΜΑΣΤΡΑΚΑΣ
Διορθώσεις ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ, Ιούλιος 2013
-%CE%97+%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CF%82+%CE%B5%CF%85%CE%B3%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CF%89%CE%BD%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B1.jpg)
