Τάσσος (Αλεβίζος Αναστάσιος), ξυλογραφία σε χαρτί. |
[]
…Ο ήλιος έγειρε και κλείνει
ένα γεμάτο μεροκάματο·
κοιτάς τον κι ανασαίνεις μ’ αλαφρή καρδιά
και παίρνεις το στρατί το μονοπάτι-
εβάσταξες και σήμερα τον κάματο και το λιοπύρι,
επήρες το ψωμί της αυριανής και το προσφάγι…
Ευλογημένη ας είναι η μαύρη σου ποδιά,
η ξέθωρη απ’ τον άσπρο ήλιο τ’ Αλωνάρη,
όπου σκεπάζει το ψωμί και τους καρπούς
που θ’ απλωθούνε στο τραπέζι μας το βράδι.
[]
Βικτωρία Θεοδώρου, Ποιήματα, 1957
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου