Πίκρα γλυκύτατη... Κωνσταντίνος Μ. Μάστρακας

Elliott Erwitt, Μύκονος 1976

Έτσ’ είν’ εδώ: σα σε χωριό.

Και κάτι παραπάνω:

για δυό-τρεις μήνες, κατασκήνωση,

το Καλοκαίρι!

Άνθρωποι άγνωστοι,

δηλαδή καινούριοι,

ή και γνωστοί,

του περσυνού καλοκαιριού, ή του προπέρσυνου.

Εύκολη η γνωριμία,

μια καλημέρα απλή

κι ατίμητη!

Ούτε που προλαβαίνουν

να γίνουν καταλυτικές οι σχέσεις.

Φτάνει ο Σεπτέμβρης.

Κάποιος φεύγει.

Κάνει την αρχή.

Μαραζώνουμε.

Πιάνει να ψιλοβρέχει.

Κ’ είναι κάποιες μέρες αλκυονίδες μετά,

γεμάτες πίκρα γλυκύτατη-

πάει το καλοκαίρι…

Φεύγουμε κ’ οι τελευταίοι.

Σφίγγουμε τα δόντια

μαζι με τα χέρια του αποχωρισμού.

Κρύβουμ’ ένα δάκρυ

κι αφήνουμε την υπόσχεσή μας στα βράχια…

Όλο το χειμώνα οι φλόγες του καλοκαιριού καίνε,

μας ζεσταίνουν και μας φωτίζουν.

Κάποτε περνάνε τα χρόνια.

Οι φλόγες μας ζεσταίνουν και μας φωτίζουν.

Μέχρι να ξανάρθει η Άνοιξη-

δε μπορεί θα ξανάρθει-

όπου ο ουρανός ξαστερώνει κ’ αιθριάζει,

κ’ η ζωή ξαναρχίζει…

Κωνσταντίνος Μ. Μάστρακας, Ζώνη Ασφαλείας, εκδ. Andy’s, 2004