 |
Henri
Cartier-Bresson, Palermo, Sicily 1971 |
Ακολούθησε σταθερά τούτο:
Ανάμεσα εις τα τρομερά ή λυπηρά πράγματα,
σφιχτά δεμένα,
μια απλούστατη μικρή κοντυλιά τερπνή (ή αντίστροφα),
καθώς η εικόνα του μικρού χλωρού βάτου
εις τους άπειρους άμμους της Αφρικής.
Διονύσιος Σολωμός
(Ανθολογία Η.&Ρ. Αποστολίδη)
Εκ των ενόντων, με συγκαταβάσεις
μας κάλεσαν μια μέρα ν’ ανεβούμε
στην γέφυρα που στήσανε μπροστά μας.
Μ’ αυτό δεν το δεχτήκαμε…
Δεν ξέρω πώς, όμως δεν μάθαμε ποτέ ποια τρεχαντήρια
από ποιαν θάλασσα μας έφεραν τα ψάρια
που σπαρταράν στο στήθος μας
και νιώθουμε γλυκεία την δυνατήν αρμύρα.
Χθες όμως και προχθές κι ακόμη σήμερα
το γεγονός αυτό πούναι πολύ παλιότερο
πιστοποιήθηκε και πάλι…
Κι ακόμη τρέμουν οι καρδιές μας μέσα – μέσα
γιατί βαθειά μας ξύπνησαν τ’ αρχαία τρεχάματά μας.
Και ξεφυλλίζουνε τα φύλλα
πάρα πολλών ετών
Ίσως γι’ αυτό δεν ανεβήκαμε στη γέφυρα των άλλων,
μα πέσαμε στα κύματα και γίναμε ένα
με την δική τους έκτασι και το δικό τους βάθος…
Κ’ έτσι,
όσο κι αν τύχη να μεταβληθούνε τα χαράματα,
όσο κι αν τύχη να τροποποιηθούνε τα καράβια,
πάνω γραμμή,
κάτω γραμμή,
θα τρέχουνε τα κύματα,
θα τρέχω με τα κύματα,
θα τρέχουμε τα κύματα,
όποια κι αν είναι εμπρός μας τα λιμάνια.
Ανδρέας Εμπειρίκος, Οι κύκλοι του Ζωδιακού, Ανέκδοτα Κείμενα από τη συλλογή «Γραπτά ή Προσωπική μυθολογία», εκδ. Άγρα
 |
| Andrew Valko |
Όλα τα γεγονότα της ζωής του
του τα επέβαλλαν.
Η μόνη φορά που διάλεξε
ήταν αυτή
που φρενιασμένος επαναλάμβανε:
… Τον Βαραββάν! Τον Βαραββάν!..
Δημήτρης Βαλασκαντζής, Ποιήματα, 1969
Ανθ. Η.&Ρ. Αποστολίδη
 |
| Ana Borhina |
Η στιγμή
ευλογημένη.
Θύμηση
τ’ άλλα.
Σωζόταν
μέσα της
νωπό
το θαύμα
του
Απροσδόκητου.
James Douglas Morrison,
μετ.Βαγγέλης Δουβαλέρης
Διορθώσεις, ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ τχ 22, Απρίλιος 2013
https://diorthoseis.eu/
 |
| Θεόδωρος Βρυζάκης |
Στραβά το φέσι κι η πλατιά
να πέφτει φούντα ως κάτου.
Kαι στο σιλάχι, λιόλαμπρο,
βαριά τ' ασημικά του.
Πλουμίστρα οχιά κι η φέρμελη.
Φτερά και στο ποδάρι
τσαρούχια ακριβοδιάλεχτα
στης Άρτας το παζάρι.
Kαι στο χορό μια δίπλωνε
στη γης ο νιός τη μέση·
και μια αεροζυγιαζότανε
να βρει αγκαλιά να πέσει.
Αθανάσιος Γ. Κυριαζής, Τα Ρουμελιώτικα, εκδ. Ερμής
 |
| Lorenzo Lotto |
Θάπεφτε, δεν άντεχε άλλο το Σταυρό.
Και θάπεφτε πολύ νωρίτερα
αν δεν Τον έβλεπε η Μητέρα Του.
Όταν Τη διέκρινε ανάμεσα στο πλήθος
πιέστηκε όσο μπορούσε,
συγκέντρωσε όση δύναμη μπορούσε
και πέρασε από μπροστά Της σταθερός κι ακμαίος,
μ’ ένα αδιόρατο κιόλας χαμόγελο.
Ελπίζει να τα καταφέρη ως το στρίψιμο του δρόμου,
προσεύχεται να τα καταφέρη ως το στρίψιμο του δρόμου
(«Αυτό, τουλάχιστο, Πάτερ μου»!).
Δε σκέφτεται τη Σταύρωση,
τίποτ’ απ’ όλα τ’ άλλα δε σκέφτεται,
μονάχα το στρίψιμο.
Κώστας Μόντης
 |
| Δομίνικος Θεοτοκόπουλος (El Creco),Τα δάκρυα του Αποστόλου Πέτρου |
Δεν ξέρω πώς έγινε κι αν έτσι που τα
ιστορεί ο Ευαγγελιστής-πάντως φοβόμουν,
ο χιτώνας μου θα ‘λεγες κρεμόταν άδειος,
τόσο απ’ το φόβο είχα χαθεί.
Τρεις φορές αρνήθηκα τον Θεό μου.
Κι όταν λάλησε ο αλέκτορας έγειρα
στον τοίχο κι έκλαψα. «Κύριε
είμαστε άνθρωποι», ψιθύρισα.
Και τότε κατάλαβα πως είχα συγχωρεθεί…
Ο Κύριος φεύγοντας άφηνε με μένα πάνω στη γη
την πρώτη ανάμνηση της άπειρης ευσπλαχνίας του.
Τάσος Λειβαδίτης, Ποίηση, εκδ.
Μετρονόμος
 |
| Βασίλης Σπηλιωτόπουλος, Σίκινος |
Απρίλης: Άνοιξη! Δυο σταγόνες
θάλασσα τα μάτια σου.
Μια καρδερίνα ανεβοκατεβαίνει σ’
έναν ξύλινο σταυρό.
Γιάννης Ρίτσος, Σημειώσεις στα περιθώρια του χρόνου
 |
| Jack Savage |
τρέχει μες τη βροχή
να προλάβει το λεωφορείο
νύχτα, οι δρόμοι γλιστράνε
κάπου ακούγεται ένα φρενάρισμα
ένα “γαμώ την Παναγία σου”
κι ένα “Θεέ μου”
το λεωφορείο έρχεται, φεύγει
πολύ θα κρατήσει η διαδρομή
παίρνοντας έναν έναν τους εργάτες
για το μεροκάματο
δυναμώνει η βροχή
τα τζάμια μαστιγώνει, κανείς δε μιλά
άλλος διαβάζει εφημερίδα
ένας δεύτερος κοιμάται
κι ο τρίτος στρίβει τσιγάρο
στο ραδιόφωνο τραγούδια λαϊκά
Αναγνωστάκης, Μαργαρίτης κι Αγγελόπουλος
στέγη χαρίζουν στη μελαγχολία
“μια μολυβιά μέσα στης μοίρας το τετράδιο
είν’ η ζωή του καθενός”
Ειρηναίος Μαράκης, Κίβδηλη Αντιόχεια
 |
| Raibe |
…Ξαφνικά ένα χέρι ψαχουλεύει στο σκοτάδι
και σφίγγει το δικό σου!..
Σα νάχε γεννηθή η πρώτη ελπίδα πάνω στη γη!
Τάσος Λειβαδίτης, Ποίηση
 |
| Caroline Fraser |
Οι Έλληνες αποσύρθηκαν! Ιαχές ουρανομήκεις
ας φθάσουν ως τον Άρη, τον προστάτη μας θεό,
εμάς των Τρώων. Σχεδόν δεν είναι πιστευτό
πως, έτσι απότομα, οι μέρες ετελείωσαν της φρίκης.
Οι Έλληνες αποσύρθηκαν! Άφησαν μάλιστα κι αυτό
εδώ το ενθύμιο, τον ίππο. Υψηλός, επιμήκης, τεράστιος,
στην πόλη ας μείνει σύμβολο αιώνιοτης νίκης
μας της μεγάλης. Μέσ’ ας τον σύρουμε. (Κι ας φώναζε
-κακό πάντα στο νου του έβαζε αυτός- ο γέροντας
ιερέας μας: «Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας».
Να παρασύρει μερικούς στη δυσπιστία του είχ’ επιτύχει
αλλά, ευτυχώς, από τις περιπτύξεις των φιδιών πέθανε
ασπαίροντας).
Εμπρός! Τώρ’ ας κυλήσουμε τον ίππο μες στα τείχη.
Τι τύχη που έφυγαν οι Έλληνες! Τι τύχη!
Άθως Δημουλάς, Τα ποιήματα (1951–1985), εκδ. Στιγμή.
 |
| Kiyo Murakami |
Οι δρόμοι που όλα τα χρόνια ακολουθούσα
με τόσο πάθος κ’ επιμέλεια,
είχανε πινακίδες ψευδεπίγραφες,
ενδείξεις και σήματα παραπλανητικὰ
κ’ έδειχναν τις αποστάσεις λανθασμένα.
Πήγα αυτὸ τὸ καλοκαίρι στον Αδριανό·
τον βρήκα θλιμμένο, λιγομίλητο·
μου ανέφερε μόνο ότι στους δρόμους
πούφτειαξε ο Άππιος Κλαύδιος Καίκος,
καλὰ βαδίζανε οι λεγεώνες του
κι ότι στο μέλλον το απώτερο,
οι ίδιοι δρόμοι θα τις κατηύθυναν
πάντα σωστὰ κι αλάνθαστα.
Τον τελευταίο καιρὸ είχα αμφιβολίες για τους δρόμους
πούχε σχεδιάσει ο Άππιος
και που κ’ εγὼ τους βάδιζα προσεκτικὰ
μια και πολλοὺς τους συναντουσα εκτροχιασμένους
και σε ρηχοὺς βυθοὺς παρατηρούσα
ακόμα και ναυάγια
που τόσα χρόνια αμέριμνα τα προσπερνούσα.
Γι’ αυτὸ κήνσορα Άππιε Κλαύδιε Καίκο,
δεν θέλω ν’ ακολουθήσω καμμιά απ’ τις οδούς σου,
που οδηγούν πάντα στη Ρώμη ή φεύγουν απ’ αυτὴν
κι ούτε με τους σατούρνιους στίχους σου ν’ ασχοληθώ εκτενώς·
μου είναι αρκετὸ το απόφθεγμά σου
fabrum esse suae quemque fortunae!
Τάκης Γιαννόπουλος
Διορθώσεις, ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ https://diorthoseis.eu/
(fabrum esse suae quemque fortunae! = Ο καθένας είναι ο δημιουργὸς της μοίρας του)
