Τόσο γοργά... Ρένος Αποστολίδης

Κωνσταντίνος Μάνος

 

Έσκυψα να μυρίσω ένα ταψί χαμόμηλο

-πώς μούρθε;-

και μ’ αντιχτύπησε άξαφνα

μες στην καρδιά ένα σπάσιμο

για πάντα:

          —Πώς λησμονήθηκα;

Πώς δίχως να το νιώσω έτσι μου επάρθηκε,

κρυφά, με μπαμπεσιά

μια ηλικία που πια δε θα ξανάρθή;

Έσκυψα να μυρίσω ένα ταψί χαμόμηλο,

κ’ εμύρισε σα βέλος:

           —Αχ!

Πώς έτσι λησμονήθηκα κ’ εχάθηκα;

Πώς ξέχασα και πέθανα

έτσι γοργά;

Ρένος Αποστολίδης, περ. Τα Νέα Ελληνικά, τχ 4, Απρ. 1966