Οι αναπάλσεις... Ανδρέας Εμπειρίκος

Ευγενία Ξυγκόρου & Μιχαήλ Ταμπακάκης, Αγάπη παράνομη.

 

Στην εναρμόνισι της ηδονής ξεχνά κανείς τις μαστιγώσεις

της βιοπάλης και της μοίρας.

Μέσα στα κύματα της συνουσίας

οι άνθρωποι γίνονται θαλάσσιαι εκτάσεις

τρισένδοξοι και απλοί σαν λάμψεις

αστέρων που δεν χαμήλωσαν ποτέ το φως των.

Και τρέχουν πάντοτε μέσ’ στους ιστούς της σάρκας των

τα τρεχαντήρια των ερώτων πανελεύθερα

με πλήρη αναπέτασιν ιστίων

με όρθια την πλώρη των εκεί που τα ωθούν οι ώσεις

και οι κραδασμοί της ηδονής εν τη ολοκληρώσει της.

[...]

... μοιάζουνε πολύ εν τέλει

με την ψυχή του νέφους

που επάνω από την πόλι πλέει

του σύννεφου που αγαλλιά και πάλλεται και φρίσσει

από τας στοναχάς                                                                               

από τας αναπάλσεις

στην εναρμόνισι της ηδονής

στην ολοκλήρωσι των ενορμήσεων.

Ανδρέας Εμπειρίκος, Η Σήμερον ως αύριον και ως χθες, εκδ. Άγρα