 |
| Gül Yıldız |
Θυμάμαι που κάποτε με κοίταζες στα μάτια
κ’ έπαιζ’ ο κόσμος μέσα μου σαν ουρανός με τ’ άστρα,
κ’ έπαιζε η θάλασσα σκοπούς, κ’ οι μυγδαλιές μεθούσαν,
κ’ ένα μικρούλι σύννεφο ταξίδευε κ’ εγέλα!..
Τάκης Χατζηαναγνώστου, Τομές, 1952
(Ανθ. Η.&Ρ. Αποστολίδη)
 |
| Josephine Sacabo |
Όλα τα χρόνια που έλειπα, ξέρεις, για σένα γύριζα.
Έψαχνα το τριαντάφυλλο να βρω, που άλλος κανένας
δε θα μπορούσε να σου δώσει. Τι βουνά,
τι ερήμους και τι θάλασσες πέρασα, τι βροχές
μου αυλάκωσαν το μέτωπο, τι αρμύρες με παιδέψαν,
ποτέ κανείς δε θα το μάθει. Έστιψα την καρδιά μου
σ’ ένα άγιο δισκοπότηρο κι από κει μέσα φύτρωσε
το ωραίο αυτό τριαντάφυλλο, το καθαρό
σαν της Λαμπρής το λυκαυγές. Βάλτο στη ζώνη,
στο στήθος σου ή τα μαλλιά. Θα σου πηγαίνει
όπως πηγαίνει κάθε πρωί στον κόσμο ο ήλιος.
Νικηφόρος Βρεττάκος, Ο
χρόνος και το ποτάμι, εκδ. Δίφρος 1957
 |
| Γιάννης Μόραλης, Ζευγάρι, 1963 |
Για τα προικιά της δεύτερης την πρώτη αγάπη αρνιέται
κι'εκείνη κλαίει και δέρνεται, μα δεν παραπονιέται.
—Κόρη, μη τόσο θλίβεσαι,κόρη, μην κλαις του κάκου,
μα σφίξε την καρδούλα σου, δέσε το νου σου κι' άκου:
Φτωχούλα εσύ, φτωχός εγώ, πώς να σε κάνω ταίρι;
Εκείνη π'αρραβώνιασα γεμάτο έχει κεμέρι
κι' όταν δική μου θα γενεί μ'όλο το βιος της πόχει,
θέλεις χωράφια; δίνω σου, θέλεις χιλιάδες;
—Όχι!
Μηδέ χωράφια θέλω εγώ μηδέ και τα φλωριά της,
σκλάβα η καρδιά μου αλύτρωτη ζητάει τη λευθεριά της...
Απ'τη στιγμή που μου' λαχεν εσένα ν'αγαπήσω,
όσα φιλάκια σου 'δωκα, να μου τα δώσεις πίσω.
—Μετά χαράς σου κόρη μου, κι'αν τάχεις μετρημένα,
λογάριαζέ τα παίρνοντας να μη σου λείψει ούτ'ένα.
Κολλά τα χείλη κι' αρχινά πρώτο φιλί να δίνει
και λαχταρά για δεύτερο και κοκκινίζει εκείνη.
Και πάλι την ξαναφιλεί και λέει στο τρίτο απάνω:
—Κόρη μου, τ'άλλα τα κρατώ και ταίρι μου σε κάνω.
Ιωάννης Πολέμης, Ανθ. Ποιήσεως Μιχ. Περάνθη
 |
| Νικηφόρος Λύτρας |
Όλη η βουλή των προεστών, στο μώλο συναγμένη,
είπε πως όξω στη στεριά τους Τούρκους θα προσμένῃ.
Τότε έβγαλα το φέσι
και να μιλήσω θάρρεψα, προβάλλοντας στη μέση:
–Τίποτα, αρχόντοι, δε φελάει..- μονάχα το καράβι!..
Σα μ᾿ άκουσε ένα απ᾿ τα τρανά καλπάκια μας, ανάβει
και το φαρμάκι χύνει:
–Ποιος εἰναι αυτός, και πώς τον λεν, που συβουλές μας δίνει;
...Να τα Ψαρά πως χάθηκαν... Κ᾿ εγώ φωτιά στο χέρι
πήρα, και πέρα τράβηξα κατὰ της Χιός τα μέρη,
κ᾿ είπα απὸ κει-δε βάσταξα!-με χείλια πικραμένα:
–Να πως με λεν εμένα!
Αλέξανδρος Πάλλης, Ταμπουράς και Κόπανος.
(Ανθ.Η.&Ρ.Η Αποστολίδη)
 |
| Rimel Neffati |
Ακούω το βήμα σου κ’ είναι σα ν’ ακούη κανείς να τρίζουν
οι ρίζες των πιο ψηλών δέντρων της γης· βλέπω τα μάτια σου
κ’είναι σαν να βλέπη κανείς τη νεότητα μέσα του…
Δημήτρης Π. Παπαδίτσας,
Ποίηση
1
 |
| Aaron Hawks |
Καλά πούναι τα έπιπλα
έτσι που κάθονται και μας κοιτάζουν
δίχως τρεμούλιασμα ελπίδας
δίχως κίνδυνο σκέψης…
Ολυμπία Καράγιωργα, Τα μεγάφωνα
 |
| Peter Basch, 1950s |
Η ανυπομονησία
η, καμμιά απολύτως, βιασύνη,
ο τρόπος του λέγειν,
ο τρόπος του σιωπάν,
η επιμονή,
η εύσχημη υποχωρητικότητα,
το ζωηρό ενδιαφέρον,
το ράθυμο ενδιαφέρον,
το αμέσως,
το κόμπιασμα,
το εξαρτάται απ’ τον καιρό,
το ασχέτως καιρού,
το πολύ επιθυμητό
το αξεκαθάριστα επιθυμητό
και το κατ’ ανάγκην
έχουν τον ίδιο ακριβώς κωδικό:
Αλήθεια, πότε θα σε δω;
Κική Δημουλά, Τα εύρετρα, εκδ. Ίκαρος
Διορθώσεις, ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ τχ.21
http://www.diorthoseis.eu
 |
| Sasha Anisimova, Kharkov |
Έχουν ψυχή τα πράγματα
και τη γυρεύουν.
Γιώργος Θέμελης, περ. Τα Νέα Ελληνικά, τχ. 7, Ιούλιος
1966
 |
| Suzanne Stein |
Έρχεσαι απ' τα προχτές στα όνειρά μου:
πάνω σ' ένα κρεβάτι ν' αγωνίζεσαι.
Απόψε όμως,
καθόσουν έξω στην αυλή και μπάλωνες.
Κοιτούσα τα πληγιασμένα μπράτσα σου.
Είναι απ' τους ορούς, μου λες,
με βασανίσανε.
Χρίστος
Λάσκαρης, Ποιήματα, εκδ.Γαβριηλίδη
 |
| Giulio Romano |
Birth, and copulation, and death.
That's all the facts when you come to brass tacks.
T. S. Eliot, Sweeney Agonistes
Αντισυμβολικό
Η Γέννησις, η Συνουσία και ο Θάνατος,
κι ανάμεσά τους, η Ανάπτυξις κι η Ωριμότης·
ο κύκλος της ζωής με κέντρο τον Θεό
κι ακτίνα φωτεινή τον Άνθρωπο.
Μα στην περίπτωσή μας, δυστυχώς,
έγινε κάποιο λάθος, στη σειρά,
κι ήρθε δεύτερος ο θάνατος.
Ο κύκλος άλλαξε μορφή
κι έγινε πια ελλειπτικός και στην ουσία,
χωρίς τη Συνουσία, την Ανάπτυξη
και φυσικά την Ωριμότητα.
Και τώρα τι να κάνουμε; Να κλάψουμε;
Θά ‘τανε μάλλον αμαρτία και άσκοπο πολύ.
Ό,τι συμβαίνει σ’ ετούτη τη ζωή,
και τα καλά και τα κακά,
είν’ όλα φαινομενικά
κι έχουν καθένα το σκοπό τους…
Εάν τουλάχιστον το κλάμα μας
ήταν κι αυτό συμβολικό,
τότε μπορούσε να χρησίμευε
και να συμπλήρωνε τον κύκλο της Ζωής,
αν όχι πια με Συνουσία και Ανάπτυξη
με λίγη πάντως Ωριμότητα.
Πάρις Τακόπουλος, Τα ποιητικά, εκδ. Ποτάμος
 |
| Harold Ross |
Ως τώρα
στη μεγάλη συναυλία της ζωής
και του σύμπαντος
με δυσπιστία
προσερχόμουν.
Κ’ έδαπάνησα
την ικμάδα του πνεύματός μου,
του αδύναμου,
σε κριτική
άσκοπη,
σε κριτική
άγονη
των πάντων!..
Έσπατάλησα τον χρόνο μου,
τον πολύτιμο,
σε αναζήτηση
κενών,
σε παραφωνιών
ανίχνευση.
Εξασθένησα τις δυνάμεις μου,
τις λίγες,
σε βελτιώσεις
αχρείαστες,
σ’ ανώφελες
διορθώσεις…
Ως τώρα…
Τώρα όμως
μιας θαυμάσιας πείρας
είμαι κάτοχος.
Κι απολαμβάνω
τη μεγάλη συναυλία του σύμπαντως,
και της ζωής,
σαν τέλεια,
σα μοναδική,
σα να παίζεται
άψογα
για μένα μόνο.
Άθως
Δημουλάς, Αυτή η πραγματικότητα
και η άλλη, εκδ. Φέξης 1961
 |
| Sir Edwin Landseer 1837 |
Είχε χάσει τον κύριό του,
είχε χάσει το νερό του, το σκουτέλι του, το λουρί του,
τον ίσκιο του κυρίου του στο πάτωμα,
τον τρόπο να κινεί την ουρά του, και κείνο τον αέρα
ανάμεσα στις δυο πόρτες του διαδρόμου πούκανε ένα ρεύμα φωτεινό τις Κυριακὲς
κι ο αέρας φυσούσε το τρίχωμά του σαν κάποιος να το χτένιζε... Όλα τάχασε. Τώρα
το μαλλί του πεσμένο, η ουρά του
λερωμένη, νεκρή. Τα δυο μεγάλα σκοτεινά του μάτια τσιμπλιασμένα... Γυρίζει,
οσμίζεται τον αέρα-που πήγε ο Κύριός του; και γιατί;.. Μια πελώρια απορία
κρέμεται στις αυλές, στους τοίχους των σπιτιών, στους ήχους των δρόμων,
όταν χτυπάει το ρολόι της αγοράς. Και κείνο το σπίτι κλεισμένο.
Ἡ μάντρα του ψηλή-απὸ που να μπει; Πώς τόκλεισαν απέξω; Προσβλέπει
με κουρασμένο φθόνο τα πουλιά· εκείνα
μπορούν και πηδούν πάνω απ' τη μάντρα
- ίσως και να τσιμπολογούν στην αυλή το δικό του σκουτέλι,
ίσως να μπαίνουν ακόμη και στο σπίτι
απ' την οπὴ της σόμπας, απ' τον καπνοδόχο ή απ' το σπασμένο τζάμι...
Οι πόρτες καρφωμένες σταυρωτά με σανίδια..- που πήγε ο Κύριός του;
Μπορεί να υπάρχει και να λείπει;.. Μπορεί να μην υπάρχει;..
Μέσα στο σπίτι θάναι ολόσωμη η οσμὴ του Κυρίου του!.. Γυρεύει
το ορισμένο χάδι, το ορισμένο πιάτο, το ορισμένο ακόμη λάχτισμα
απ’ τ’ ορισμένο πόδι, που ήταν μόνο γι' αυτόν κι όχι γι' άλλον..-
κ' ήταν α ὐ τ ό, και υ π ή ρ χ ε! Τώρα τι είναι; Πού είναι;.. Τώρα
γυρίζει μέσα στ' άσκοπο σα μια βρώμικη μαλλιαρή δυστυχία,
στέκει παράμερα περιμένοντας στις αυλὲς των ,άλλων σκυλιών
κάτι να φάει απὸ τα ξένα πιάτα,
ταπεινωμένο απ' την ίδια του την πείνα...
Κάποτε ψάχνει τους ντενεκέδες των σκουπιδιών μ' επιδειχτική βουλιμία
ανάμεσα στα φλούδια των ροδάκινων και τ' αποφάγια ζεσταμένα απ' τον ήλιο· κάποτε
δείχνει τα δόντια του μ' ένα αδιάφορο μίσος·
κάποτε, τα λαμπρά μεσημέρια, κρεμάει τη γλώσσα του άτονη,
σα να κρεμάει την ψυχή του σαλιωμένη στο χείλος του γκρεμού·
κάποτε βαδίζει διψασμένο πλάι στο ρυάκι χωρίς να σκύψει να πιει,
κάποτε κοιτάει στο νερό τη μορφή του
λυπημένο απ' τη μεγάλη ερημιά των ματιών του...
Αν κάποιος
το κοιτάξει μια στιγμή, αν απλώσει το χέρι του
να του χαϊδέψει το μπλεγμένο του τρίχωμα, εκείνο
γυρίζει αργά τη ράχη του και χάνεται κατὰ το λόφο...
Ίσως να κλαίει λίγο πιο πέρα
φοβισμένο μην προδώσει τον Κύριό του με το χάδι ενός άλλου
-με το χάδι που ζητάει, έστω ενὸς άλλου...
Τότε σκέφτεται
το άδειο του πιάτο στην αυλή, τον ίσκιο απ' το χέρι του Κυρίου του
πάνω στο τρίχωμά του, και μπορεί να κλάψει
μόνο για Κείνον και για τον εαυτό του...
Έτσι φεύγει μες στη νύχτα.
Πορεύεται αργά προς το θάνατο για να Τον συναντήσει...
Ένα δείλι παράξενο, πορτοκαλί και ρόδινο,
σταμάτησε μπρος στο κλεισμένο σπίτι... Μια συντροφιά χαρούμενη
κατέβηκε απ' τ' αμάξι, μπρος στη μάντρα...
Τα μάτια του ξανθου αγοριού μοιάζαν με του Κυρίου του...
Στάθηκε...
Οι νέοι το κοίταξαν...
Σάλεψε την ουρά του. Στάθηκε...
Οι νέες το χάιδεψαν...
Εκείνο μάντεψε... Στάθηκε...
Του δέσαν στην ουρά ένα ντενεκέ... Στάθηκε...
Ύστερα μάκρυνε, ακούγοντας πίσω του τον κρότο του ντενεκέ πάνω στις πέτρες
- καθόλου λυπημένο το σκυλί, καθόλου οργισμένο
μ' αυτή την ευτυχία της τιμωρίας για την πρώτη προδοσία του.
Αυτός ὁ κρότος, σ' όλη του την ειλικρίνεια,
θα ειδοποιούσε τον Κύριό του..-
κ' ίσως, μια μέρα, να Τον συναντούσε...
Δεν το συνάντησες ποτέ σου αυτό το σκυλί, με τα πελώρια σκοτεινά μάτια,
με το ψόφιο μαδημένο τρίχωμα, να οσμίζεται τ' απογεύματα τη θάλασσα,
να οσμίζεται ένοχα τα ρούχα των κολυμβητών αφημένα στην αμμουδιά,
ή τα γδαρμένα σφάγια στα τσιγγέλια της αγοράς,
ή κάποτε τα διάφανα πατήματα των άστρων στον αέρα;.. Δεν το 'δες;..
Είδες τουλάχιστον το σπίτι με τις καρφωμένες πόρτες;
Τη στέρνα με τα σάπια φύλλα; Το ετοιμόρροπο μπαλκόνι;
Την ψηλή μάντρα και την πιο ψηλή σιωπή, όταν νυχτώνει κι αρχίζει να φυσάει
αντιστρέφοντας τα δέντρα του κήπου με τις ρίζες τους στον αέρα
σαλεύοντας απελπισμένα σαν τα μαλλιά των φαντασμάτων
κι ακούγεται στον απέναντι λόφο ο κρότος του ντενεκέ μέσα στο δίβουλο σκοτάδι
σημαδεύοντας την πορεία του σκυλιού μέσα στη νύχτα;..
Δεν το συνάντησες λοιπόν εκείνο το σκυλί;..
Ε υ τ υ χ ι σ μ έ ν ο, σου λέω·
με μια σιωπηλή περηφάνεια και σεμνότητα,
μοναχικό και πληγωμένο, σχεδόν νέο,
με τρίχωμα πάλι στιλπνό, ζωντανεμένο,
μεταφέροντας την εικόνα του Κυρίου του μέσα στα μάτια του,
προβάλλοντας την εικόνα του Κυρίου του πάνω στα πράγματα, α ν α γ ν ω ρ ί - ζο ν τ ά ς Τ ο ν,
στις πέτρες, στις κλεισμένες πόρτες, στα παράθυρα, στα φύλλα,
στα βήματα των βραδινών περιπατητών, που μήτε το προσέχουν…
Γιάννης Ρίτσος, Ποιήματα 1930-1960
(Ανθ. Η.&Ρ. Αποστολίδη)
