Kασσάνδρα... Πάρις Τακόπουλος

Jérôme-Martin Langlois, Cassandra

 

                                                                                             Ηλίου δ’ επεύχομαι προς ύστατον φως…

Kασσάνδρα

Δεν θέλησε - παράδειγμα πολύ περίεργο-

να υποκύψει στον Απόλλωνα (στον ωραιότερο θεό!)

ξέροντας βέβαια καλά το τι την περιμένει.

Κι όμως, αυτή, δε θέλησε· κι ας μάντευε

πως το κορμί της, πάλι χωρίς τη θέληση της,

θα το χαιρόντουσαν κοινοί θνητοί, με βία,

ως την φριχτήν ημέρα του γρήγορου χαμού της.

Όχι, δε θέλησε. Προτίμησε τις ταπεινώσεις

μιας οποιασδήποτε μικρής και άδοξης εταίρας,

-ακόμα και να γίνη σκλάβα των άξεστων ανθρώπων-,

παρά να γίνει κτήμα του ωραιότερου θεού.

Ήταν όμως κι αυτή - δε θα ‘πρεπε να το ξεχνούμε-

η  ω ρ α ι ό τ ε ρ η  κοπέλα, σ' ολόκληρη την Τροία.

Πάρις Τακόπουλος, Τα Ποιητικά (2010-1950), εκδ. Ποταμός

Τα υλικά... Κωνσταντίνος M. Μάστρακας

Andre Kertesz, 1928

 

Τα υλικά αγαθά δος μου

κι όσο για τ’ άλλα,

όλα μέσα μου είναι.

Κι αν δεν τα βρω

πάλι μέσα μου,

δικά μου.

Κωνσταντίνος M. Μάστρακας, Ζώνη Ασφαλείας, εκδ Andy’s

Η σιωπή μου... Νικηφόρος Βρεττάκος

Alexander Khromeev

 

Οι πρώτοι φθόγγοι που άκουσα στη ζωή μου,

οι πρώτες λέξεις

δεν ήταν το νανούρισμα της μάνας μου

και το κελάηδημα της σιταρήθρας.

Πάνω απ’ το λίκνο μου άρθρωνε ρήματα το γαλάζιο

κι έμπαζε μέσ’ απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο η σιωπή

ένα ποτάμι υπέροχα λόγια. Μιας θαυμαστής

γλώσσας το χρυσό αλφάβητο διακλαδιζόταν μέσα μου.

Περνώντας μέσ’ από κοιτάσματα χρυσαφιού

στα βάθη μου εξακολουθεί το θείο αυτό ποτάμι

να ρέει, σιγά, σαν τα νερά των βυθισμένων ποταμιών,

που τρέχαν μ’ ένα βούισμα μελισσιών

κάτω απ’ τους βράχους

του Ταϋγέτου, όταν οι ωραίες νύχτες τον νανουρίζαν

σαν ένα βρέφος κι ο λαγός όρθιος άκουγε το άπειρο!

Ό,τι καλύτερο άκουσα στον κόσμο αυτό δεν ήταν

παρά τα δάκρυα των απλών ανθρώπων κι η σιωπή. 

Νικηφόρος Βρεττάκος, Η εκλογή μου, ποιήματα 1933-1991, εκδ. Ποταμός

Οι γάμπες... Αντώνης Σουρούνης

Christie Brinkley by Chris von Wangenheim (1977)

 

Συχνά βλέποντας ένα ζευγάρι γάμπες

μου ’ρχεται η επιθυμία να τις πάρω και να φύγω.

Οι γάμπες μιλάνε συνεχώς κι ενδέχεται

όσο πιο σιωπηλή είναι μια γυναίκα, τόσο πιο πολύ εκείνες να μιλάνε 

για λογαριασμό της.

Κι έπειτα έρχονται τα παπούτσια.

Το βάθρο που πάνω τους θα στηριχτούν οι γάμπες αυτές,

για να σε κάνουν να σταθείς έκθαμβος μπροστά τους

και να κάνεις το σταυρό σου.

Μπορεί να σε σκοτώσουν

Πάντως μια στάση δευτερολέπτων

κι ένα στρίψιμο του λαιμού παραπάνω στη ζωή σου

θα τα κάνεις για χάρη τους.

Για μένα όμως η βασίλισσα γάμπα

εξακολουθεί να είναι η ελεύθερη γάμπα,

η ξυπόλυτη.

Άσχετα αν αυτή ανήκει στη νοικοκυρά

που ποτίζει με το λάστιχο την αυλή της

ή στην ωραία εκείνη ξένη που περπατούσε στις λείες,

καυτές πέτρες της Ύδρας.

Πατούσε με όλο της το πέλμα

και σου έδινε την εντύπωση

ότι χαιρόταν τόσο πολύ το βάδισμά της,

που με το κάθε βήμα φύτευε στη γη τα πόδια της.

Και τότε σκέφτηκα πόσο πολύ θα χαιρόταν

η ίδια η γη αυτές τις πατούσες,

καθώς μάλαζαν την κουρασμένη της πλάτη,

τη χιλιοτρυπημένη από πρόκες, πέταλα και τακούνια.

Αντώνης Σουρούνης, Μισόν αιώνα άνθρωπος, εκδ. Καστανιώτη, 1996

(Απόσπασμα από το διήγημα «Γάμπες οι φιλαλήθεις»)

Μαραμένα μάτια... Μαρία Χατζηγεωργίου

Haár Ferenc, 1932

 

Υπάρχουν μάτια μαραμένα

σαν τα φύλλα.

Νομίζεις θα τα πάρει ο χαμός

ο άνεμος

άγνωστο πού για

να τα ταξιδέψει.

Μαρία Χατζηγεωργίου, περ. Πλανόδιον, τχ. 7

Ν’ ακούγεται... Τόλης Νικηφόρου

Ιωάννης Λάμπρου, Θεσσαλονίκη 1962

 

Ν’ ακούγεται από μακριά μια φυσαρμόνικα

και να χαμογελάει μια γλάστρα στο μπαλκόνι

αχνά μες στο ψιλόβροχο να ξημερώνει Κυριακή

το χώμα να μυρίζει γειτονιά

και ο ταμπλάς ξεροψημένο σάμαλι

ένας χαρταετός να υψώνεται πάνω απ’ τα κάστρα

νωχελικά να κατεβαίνεις την Αριστοτέλους

να κάθεσαι σε καφενείο της παραλίας

πίσω απ’ τα τζάμια να ρουφάς

αργά, πολύ αργά τον τούρκικο

και να καπνίζεις ένα, δύο, τρία τσιγάρα

με τον καπνό να σε τυλίγει σαν ομίχλη

κοιτάζοντας τα ψαροκάικα και πιο βαθιά τη θάλασσα

ν’ ακούγεται από μακριά μια φυσαρμόνικα

χρώματα σκοτεινά να αναδύονται στο φως

να ονειρεύεσαι ταξίδια.

Τόλης Νικηφόρου, 32 ποιήματα για τη Θεσσαλονίκη (1966-2013),

εκδ. Μανδραγόρας 2013.

ἀ γάπη... Κώστας Μόντης

 

Παναγιώτης Τέτσης

ἀ γάπη

Ας μείνουμε με την υποψία μας,

ας μείνουμε με το «άραγε»,

ας μείνουμε με το «μήπως»,

ας μείνουμε με το πρώτο δισταχτικό άλφα,

με την πρώτη δισταχτική ψιλή.

Κώστας Μόντης

Απ’ το λαιμό... Νίκος Καρούζος

Bernard Plossu, Los Angeles 1974

 

[…]

Απ’ το λαιμό της γυναίκας άρχισε η προσευχή μου.

Νίκος Καρούζος

Ανθ. Η.&Ρ. Αποστολίδη

Δεκάτη επέτειος... Γιάννης Χ. Παπαΐωάννου

Yuval Robichek

 

Εδώ Πολυτεχνείο· εδώ Πολυτεχνείο.

Σας μιλάει ο Ραδιοφωνικός Σταθμός

των εφησυχασμένων Ελλήνων.

Κλειστήκαμε εδώ μέσα

γνωρίζοντας πως οι τύρρανοι βρίσκονται στις φυλακές

και τα τανκς λιάζονται στις Μονάδες τους.

Στην Πατησίων κυκλοφορούσαν οι πάντες

και οι μεγάλες ομάδες

ετοιμάζονται ν’ ανηφορίσουν την Αλεξάνδρας,

γιατί σε λίγο έχει ματς στον Παναθηναϊκό.

Εδώ Πολυτεχνείο· εδώ Πολυτεχνείο.

Ζητάμε φάρμακα για να καταπολεμήσουμε την ανία μας.

Αν βρίσκεται κοντά κάποιος ψυχίατρος,

παρακαλείται να προχωρήση μέχρι το Αίθριο της                                                                     Αρχιτεκτονικής Σχολής.

Μιλάμε στον Ελληνικό Λαό,

για να βεβαιώθουμε πως υπάρχουμε

ακούγοντας τον ήχο της φωνής μας.

Εδώ Πολυτεχνείο· εδώ Πολυτεχνείο.

Σας μιλάει ο Ραδιοφωνικός Σταθμός

των ανύπαρκτων Ελλήνων.

Κλειστήκαμε εδώ μέσα, όλοι ενωμένοι,

γιατί δεν ξέρουμε πού αλλού να πεθάνουμε.

Οι ανάγκες μας σε αίμα γίνονται ολοένα και λιγώτερες.

Η Επιτροπή αγώνα αναζητεί ένα μήνυμα.

Εδώ Πολυτεχνείο· εδώ Πολυτεχνείο.

Φέρτε μας -έστω- μιαν Απειλή

στην κεντρική μας Πύλη.

Γιάννης Χ. Παπαΐωάννου, Διαπύλια, Αθ. 1990 

Διορθώσεις, ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ τχ. 26

https://diorthoseis.eu/

Tο Τίποτα... Παναγιώτης Κανελλόπουλος

Laurent Niddam

 

…Tο Τίποτα, που πιο πολύ μας συγκρατεί

κι από το τάδε κι απ’ το δείνα

κι από το κάθετί-

κι από τον έρωτα κι από την πείνα

κι από τ’ αμάρτημα κι από την αρετή!..

Παναγιώτης Κανελλόπουλος, Απλοί Φθόγγοι, εκδ. Πυρσός, 1939

Ανθ. Η.&Ρ. Αποστολίδη

Έτσι πάμε... Ρένος Αποστολίδης

Γιάννης Σαμαράς

 

Χαρούμενη διχάλα δυο μονοπατιών…-

και ξανακλείνουν παρακάτω

(αναίτια π’ άνοιξαν στο ίσωμα).

Γιατί «έ τ σ ι  πάμε»,

κ’ «έ τ σ ι  πάμε»-

«διαβαίνουμε, δεν περπατάμε!..»

Ρένος Αποστολίδης 

(Ανθολογία Η.&Ρ. Αποστολίδη)

Πες μου γιατί δεν έρχεσαι;.. Χρήστος Γανιάρης,

Anja Buhrer

Πες μου γιατί δεν έρχεσαι; Πες μου γιατί δε φτάνεις

κ’ η μέρα μου είν’ ατέλειωτη κ’ η νύχτα μαύρος χρόνος;

Αν έχασες τον δρόμο σου, την Πούλιαν ορμηνέψου·

κι αν σε τρομάζη η σκοτεινιά, πρόσμενε να φωτίση·

θολο ποτάμι αν σου ‘λαχε, ταχιά θα λαγαρίση·

κι αν σε μποδίζη σύννεφο, γοργά θα ξεκλωνίση·

αν σ’ αλυχτάνε τα σκυλιά, σφύρα τους να σωπάσουν·

κι αν έλαχες άγρια θεριά, μίλα τους, θα μερέψουν.

Μ’ αν δης ανθρώπους νάρχουνται, κρύψου να μη σε βρούνε! 

Χρήστος Γανιάρης,

Ανθ. Η.&Ρ. Αποστολίδη

 

Ξετάγκ... Ντέμης Κωνσταντινίδης

Alexander Petrosyan

 

Δε θέλω να με βάζεις σ' ετικέτα.

Θέλω να πάμε για καφέ.

Δεν έχω καν προτίμηση στα στέκια

απλά δε συμπαθώ τα κυριλέ.

Εκεί μπορεί να ξαναβρούμε

το νήμα μιας συζήτησης παλιάς.

Ή, έστω, μια στιγμή να ξεχαστούμε

όπως ξεχνιέται ένας φουκαράς

από το πάρκο απέναντι κοιτώντας

μια που θα ανάσταινε νεκρούς και ζώντας.

Ντέμης Κωνσταντινίδης, Της μοναξιάς καλή συνέχεια, εκδ. Φαρφουλάς

Το μεθύο... Κώστας Κρυστάλλης

 

Jock Sturges

Κάτω στην άκρη του γιαλού χωριατοπούλες πλέναν,

πλέναν τα ρούχα κι άπλωναν και με τον άμμο επέζαν,

φύσηξε ένας κακός θρακιάς, φύσηξε τρεμουντάνα,

και κάποιας ανασήκωσε το γυροφούστανό της,

κ' εφάνη τ' άσπρο πόδι της κατάζορκο ως το γόνα,

κ' έλαμψε ολόγυρα ο γιαλός, κ' έλαμψε ο κόσμος όλος.

Ο νιος ψαράς που διάβαινε στην άκρη από την λίμνη

βλέποντας γόνατο λαμπρό, ζωγραφισμένο πόδι,

μεθάει, χωρίς να πιη κρασί κι από τον νουν του βγαίνει. 

Κώστας Κρυστάλλης, Έργα-Ποιήματα-Πεζά, εκδ. Ιωάννης Δ. Κολλάρος 1912

Τώρα... Ελένη Βακαλό

Κωνσταντίνος Μάνος

 

Τώρα προσέχω περισσότερο

όσα πιο λίγο διαρκούν.

Εκείνα κρατάνε, μαγεία γεμίζοντας την ψυχή.

Ελένη Βακαλό, Το άλλο του πράγματος, εκδ. Νεφέλη

Παρών... Henry David Thoreau

Θανάσης Τσαγκρής, Ομόνοια, δεκαετία '60

 

Είναι αλήθεια πως δε βοήθησα ποτέ

τον ήλιο να ανατείλει,

μου φτάνει όμως που ήμουν παρών

όταν το έκανε...

Henry David Thoreau, Γουόλντεν ή Η ζωή στο δάσος, μετ Βασίλης Αθανασιάδης

Οι παλάμες σου... Ιάσων Ευαγγέλου

Paul Cava

 

Οι παλάμες σου:

δυο παρανθέσεις

που κλείνουν

το λόγο

της ύπαρξής μου.

Ιάσων Ευαγγέλου, Ερωτική ωδή στην αιώνια αγαπημένη

εκδ. λεξίτυπον